Ook geliefd worden moet je aankunnen. Bianca kon dat niet. ‘Beseffen de mensen die zich zo moeiteloos in relaties storten dat wel, dat ze daarmee iets waardevols kunnen?’ Nu ze 40-something is, schrijft Bianca haar levensverhaal aan haar tienerdochter. Terwijl ze de zinnen op papier zet, komt ze langs pijnlijke momenten, bijzondere inzichten en onbegrijpelijke conflicten. Zaken die binnen veel families voor spanningen en oplopende frustraties zorgen.Een roman over de loop van het leven, de liefde, de invloed van familiebanden en het belang van eigen verantwoordelijkheid.
Nanda Roep schrijft kinderboeken en romans voor volwassenen. Ze publiceerde bij uitgeverijen zoals Leopold, Lemniscaat, Zwijsen en De Boekerij. In 2010, net voor de crisis, startte ze haar eigen uitgeverij, uitgeverij Nanda. Ze maakt boeken, muziek, theater en tv.
Bianca komt uit een gezin wat kil is onderling. Waar wedstrijdjes worden gehouden wie het beste kind is, wie is het liefst, wie is het gezelligst is om op visite te gaan enzovoort. De ouders van hoofdpersoon Bianca komen als vreselijk gemankeerd over en hadden eerst een jarenlange therapie moeten hebben voor ze zelf kinderen namen. Iedereen mag in dit land kinderen krijgen, terwijl je toch vaak denkt van laat de keten een keer stoppen. generatie op generatie worden kinderen geboren en stuk gemaakt.Mij staat nog altijd helder de docu voor waarin zes kinderen uit huis waren gehaald bij een moeder. Die was alvast weer zwanger van nummer zeven. Want wie weet mocht ze op een dag wel een van de babies houden......"Een familie is als een ketting, zal ik maar zeggen. Elke generatie vormt een nieuwe kraal en elke oude geeft een beetje af op de nieuwe die erbij wordt geschoven. Hopelijk wordt het een prachtige mengkleur, maar soms is het resultaat niks meer dan ordinaire viezigheid."
Kan je liefde aan je kind geven als je nauwelijks liefde kreeg? Volgt niet ieder het voorbeeld wat hij kreeg? Ieder ouder (bijna ieder) wil het anders doen dan zij kreeg bij haar jeugd. Toch blijkt het grootste percentage te vervallen in het voorbeeldgedrag. Enkel met therapie waarin het lukt om dingen een plekje te laten krijgen en gedragsverandering plaats vindt vermoed ik. Eigen kracht alleen is niet genoeg.
Ik vond en vind het een moeilijk boek. Moeilijk zullen andere lezers van het boek denken?? Niet in de zin van schrijfstijl, maar qua wat ik hier nu precies van vind. Het boek heeft veel verschillende emoties bij mij opgeroepen. Wat op zich ook knap is. Soms zat ik met een brok in mijn keel. Hoe hard kunnen je eigen ouders toch zijn. Helemaal in de prut zitten en dan mag je een uur reizen om daar een boterhammetje mee te eten, is de enige hulp die aangeboden wordt. Als ik langer doorlas, ging het verhaal mij irriteren en dacht ik van "kom op zeg! Hou eens op met mekkeren en ga wat van je leven maken zonder steeds naar je ouders te wijzen!" Ja, je had waardeloze ouders. Je school had eerder moeten ingrijpen. Maar jij moet er iets mee! En misschien was er ook wel wat met je moeder als ik alles zo lees. Die is ook niet voor niks zo geworden. Verbreek de keten. Is het nu een roman wat ik lees? Of een hulpboek voor soortgelijke mensen?! Ja, het is sneu, maar ik ken tientallen verhalen vanuit mijn werkveld.
"Ik heb jou uitgelegd dat opa en oma hun eigen beledigde gevoelens belangrijker vonden dan jouw verjaardag. Dat mag niet van opvoeddeskundigen, lijkt mij, maar ik wilde niemand meer een hand boven het hoofd houden. Er was een belangrijker doel: ik wilde dat jij GOED begreep dat ZIJ nu eenmaal kinderachtig waren."
Toen ik dit citaat las, was ik er klaar mee. Aan een zevenjarige vertellen dat opa en oma kinderachtig zijn... Waarom? Waarom in godsnaam? Laat een kind van zeven lekker gewoon nog een poos kind zijn zonder al die ruziënde ouders en grootouders. Puur eigenbelang om dan dit soort opmerkingen te maken. Dit boek stond qua verhaal voor al die mensen die ik op mijn werk heb meegemaakt en die zich alleen als slachtoffer konden gedragen en die ik flinke schoppen onder hun kont wilde geven om eens zelf aan de slag te gaan.
Het boek is met een vrij simpele schrijfstijl geschreven. Zoals je bijna het gewoon aan iemand zou vertellen. Het leest dus zeer makkelijk en snel. Toch gaat ook dit irriteren. Alsof ik buiten het verhaal zelf een young adult lees. Ik word nergens verrast met mooie zinnen of mooie woorden. Ik leg het boek steeds vaker weg. Ik kan het niet achterelkaar uitlezen. Het boek heeft mij teleurgesteld! Ik had de verwachting van iemand die uit een slechte jeugd ging laten zien hoe ze zich daaruit heeft kunnen vechten. Deze Bianca heeft nog een lange weg te gaan. Raad ik dit boek aan? Mwoah.... Niet aan mij bekende mensen. Wel aan mensen waar gestoorde cq verstoorde gezinnen ver van hun bed staan om eens te zien dat het in vele gezinnen er anders aan toegaat. En dit boek is zeker voor mensen die ook vinden dat alles hun overkomt en op hun kont wijzen naar al die slechte mensen op de wereld. Daar zijn er heel veel van! Pamperen en nathouden zeggen wij in de hulpverlening altijd. De kaft bestaat uit twee handen die een kop koffie met een cacao hartje vasthouden. Een mooi beeld, alhoewel de kleuren wat flets ogen.
Twee sterren (sorry)
Ink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten