Mijn favoriete boek....door Ann Knz

Heb ik een favoriet boek? En wil ik daar dan iets over schrijven?

Daar zit nou net een probleem, ik ben best wel een beetje een boekenfreak of eigenlijk nog meer een taalfreak. Ik ben nu bijna 57 en lees al vanaf mijn 4e en ja ik heb zelfs nog een paar boekjes uit die tijd. Daardoor is mijn stapel favoriete boeken ook best wel hoog, want bij elke periode hoort wel een favoriet boek.

Toen ik een jaar of 17/18 was verslond ik het boek 'Afscheid van Valentijn' van Ilona Bernards. Over een vrouw die zichzelf via therapie weer terug probeert te vinden. Het maakte in die tijd een hele diepe indruk op me en ik nam het boek dan ook overal mee naartoe. Toen dus een zeer favoriet boek, terwijl ik nu nog amper weet waar het over gaat.

Wat eigenlijk een all time favorite is of zijn, dat zijn de boeken met versjes en verhalen van Annie M.G. Schmidt. Wie kent niet Het Fluitketeltje of Dikkertje Dap, de Spin Sebastiaan of het Schaap Veronica, ik kende alle liedjes uit mijn hoofd en las elke avond voordat ik ging slapen een versje. Een aantal jaren geleden heb ik het boek 'Een visje bij de thee' gekocht een bundel met 23 verhalen en 68 versjes uit 21 boeken, heerlijk!

 

O, de kippetjes van de koning zijn zo akelig koket,

altijd ringetjes aan hun tenen en een strik op hun korset,

altijd belletjes in hun oren en een onderjurk van kant,

altijd dribbelen voor de spiegel, altijd even elegant,

altijd eten ze komkommersla en wormen met azijn,

Dat is enkel en uitsluitend en alleen maar voor de lijn,

En dan hebben ze zulke mooie roze lakens in hun bed,

o, de kippetjes van de koning zijn zo wuft en zo koket!

Het mag duidelijk zijn dat ik er nog steeds enorm van kan genieten.

En dan heb je nog het boek 'The Road' van Cormac McCarthy. De overlevingstocht van een vader en zijn zoontje (in het boek hebben ze geen namen) die op weg zijn naar de kust in een desolate wereld. Het is na de Apocalypse en het leven op aarde is verwoest, alles is bedekt met as en stof, verdord, verdroogd of verbrand en de mensen die nog over zijn, zijn wanhopig op zoek naar voedsel.

In die wereld neemt een vader zijn zoontje mee naar de kust, want daar is misschien nog wel leven/eten. Er zijn bendes met kannibalen, dus de tocht is niet zonder levensgevaar. Door al het stof en gruis heeft de vader last van zijn longen gekregen en hij weet dat hij niet zo heel lang meer te leven heeft.

De tocht die ze maken en de overlevingslessen die de vader zijn zoontje probeert bij te brengen zijn hartverscheurend. Het boek komt echt binnen, zeker door de manier waarop Cormac McCarthy het geschreven heeft, ontdaan van alle poespas, rauw en direct. Wat is er nog belangrijk in het leven als je helemaal niks meer hebt, als je alles al verloren hebt? Hoeveel normen en waarden heb je nog? En hoe bescherm je je kind als je amper in staat bent om jezelf te beschermen? Het boek heeft zeer terecht in 2006 de Pulitzerprijs gewonnen en staat heel erg hoog op mijn lijstje met favoriete boeken.

With the first gray light he rose and left the boy sleeping and walked out to the road and squatted and studied the country to the south. Barren, silent, godless. He thought the month was October but he wasn't sure. He hadn't kept a calendar for years. They were moving south. There'd be no surviving another winter here.

When it was light enough to use the binoculars he glassed the valley below. Everything paling away into the murk. The soft ash blowing in loose swirls over the blacktop. He studied what he could see. The segments of road down there among the dead trees. Looking for anything of color. Any movement. Any trace of standing smoke. He lowered the glasses and pulled down the cotton mask from his face and wiped his nose on the back of his wrist and then glassed the country again. Then he just sat there holding the binoculars and watching the ashen daylight congeal over the land. He knew only that the child was his warrant. He said: If he is not the word of God God never spoke.

Ann