Thrillerlezersverhaal....deel 2

1.

Als ik nog één keer door zo’n krijsend kind gevraagd word om die rare poppetjes, dan ga ik nooit meer boodschappen doen. Snappen die winkeliers niet dat het strontvervelend is om steeds lastig gevallen te worden, terwijl ik helemaal niets heb met al die stomme acties? Online boodschappen doen vind ik helemaal niets, maar al die drukke kinderen maken me knettergek!

Zou er iets te doen zijn tegen al die acties? Of tegen al die moeders die hun kind achter een dranghek laten staan buiten bij de winkeldeur om iedereen aan te spreken die naar buiten komt? Had net nog zo’n hysterische moeder die na mij in de rij van de kassa stond. Zij heeft gewoon aan die kassière gevraagd of zij die poppetjes mocht hebben, die ik niet wilde hebben.

Kon ik maar iets verzinnen om dit te stoppen …

2.

Ik heb wel vaker moordlustige gevoelens als iets me niet zint. Mijn ex zei altijd dat die een vorm zijn van frustratieverwerking. De kloothommel! Hoe vaak hij mij in bed niet frustreerde ... Altijd moe. Ja, ja. Tot ik die lippenstiftvlek in zijn kleren aantrof. Een zoentje van een collega, denk je? Als je het normaal vindt dat zo’n slet zijn ondergoed besmeurt ... Pfff, laat ik er maar over ophouden. Ben blij dat ik van die hufter af ben.

Ik rijd naar huis en gewoonlijk ebben dan die negatieve gedachten weg. Maar nu niet. Dit moet stoppen. Het is een steeds terugkerende terreur. Mijn oranjegevoel is een tinteling die achter mijn ogen drukt en op ontploffen staat. Mijn hart gaat als een razende tekeer als ik die vlaggetjes aan de gevels zie hangen. Ik krijg mijn ademhaling niet onder controle. Snel zoek ik een plekje aan de kant van de weg. In ... uit. In ... uit.

Niets helpt. De gedachten stuiteren door mijn hoofd. Beelden trekken aan mijn geestesoog voorbij als een op hol geslagen caleidoscoop. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Dit heb ik nog niet eerdere meegemaakt. Al mijn weerzin tegen Koningsdag en voetbal balt zich samen en zoekt een ontlading. Ik ken mezelf niet meer. Dit vraag om een oplossing. Een permanente oplossing.

Nu ik tot deze conclusie ben gekomen, komen mijn gedachten tot rust. Emotie transformeert in koele berekening. Voor maximale impact moet ik een kind treffen. Of beter nog: een paar van die krijsende koters. Dan komt het in alle kranten en gaat de fabrikant die kutpoppetjes terughalen. Wat zeg je? Een dure grap? Kom op, zeg! Dat hebben ze toch over zichzelf afgeroepen? Ik ben toch niet met die oranje kriebeldingen begonnen? Nee, zo’n actie is alleszins gerechtvaardigd. Dit moet stoppen. Ik weet zeker dat vele mensen mij dankbaar zullen zijn.

Langzaam krijgen de contouren van mijn plan vorm ...