Het Gesticht - slot

Als ik al niet voor gek verklaard was, dan was ik het nu wel met al die gekken om me heen. Het wordt hier steeds erger. Er is hier nu zelfs iemand die niet tegen niet het slechte weer kan. Persoonlijk zou ik dan zeggen: luxaflex dicht en je ziet het niet meer. Maar nee hoor, dat grijze van de luxaflex, daar wordt ze ook depri van. Nu heeft ze de schilderskwast gepakt en er een zon opgeschilderd en een blauwe zee... Palmplanten zoveel dat je geen muren meer zag. Toen ik moest komen kijken, had ik gelijk mijn schoenen vol zand. Ze had namelijk de vloer volgegooid met een vrachtlading zand om een tropische sfeer te creëren. De verwarming stond op 35 graden en er stond een ventilator op volle toeren te draaien om voor het tropische briesje te zorgen. Gevolg: zand tussen mijn tenen dus en zand onder mijn kunstgebit, zweet op mijn voorhoofd waar het zand opplakte en klotsende oksels. Om gek van te worden.

De leiding van het gesticht wist ook al niet meer wat ze met al die gekken aan moest. Ze hebben daarom besloten dat we de wijde wereld weer in mochten trekken. Onder één voorwaarde: we moeten ons wel dagelijks bij de Thrillerlezers! melden. Daar waren we het natuurlijk snel mee eens... Alles beter dan dat gesticht. Dus al ons stichtelijk gezwam zal daar verschijnen.