Had ik maar
Zat je
ooit al eens naast iemand die je niet kende?
Deelde
je met hem of haar het moment dat je ogen elkaar ontmoetten en dat je beiden
het gevoel had dat je elkaar toch al eens ontmoet had?
Je zat
daar, minutenlang. Je probeerde contact te maken, uit te zoeken van waar je elkaar
kende, maar je kon het je maar niet
herinneren.
Je kon
het niet uitleggen, maar je voelde dat er een verbondenheid was, een heerlijk gevoel van
herkenning.
Je piekerde
en piekerde, groef in je geheugen, maar het enige dat je kon bedenken was dat
je die persoon misschien nooit meer zou terugzien, na dit moment. En je wist nu
al dat je daar veel spijt van zou hebben. Je wist dat je iets moest doen.
Je keek
elkaar aan op momenten dat de ander net even niet naar jou keek. Je voelde wat de
ander voelde.
Je wou
een gesprek beginnen, maar je vond de woorden niet. De ander werd wat onrustig,
alsof die iets verwachtte. Je vroeg je af wie de eerste stap zou zetten. Je
vroeg je af wie het meeste angst had om iets te zeggen.
Je
zweeg, net als de ander. Je zei niets. De ruimte tussen jullie werd groter en
bijna onoverkomelijk.
Je kreeg
de kans om iemand te leren kennen, maar je liet die kans aan je voorbij gaan. Waarom?
Om gestuntel te vermijden? De ongemakkelijke stilte? Afwijzing?
Je bleef
zitten en dacht: wat zal ik doen? Iets zeggen? Blijven? Weggaan? Als je dan
eindelijk je moed bijeen geraapt had en besefte dat dit het moment was, was het
te laat. De ander stond op en wandelde weg. Zonder ‘dag’ te zeggen. Er was ook
niemand om ‘dag’ tegen te zeggen. Want jij was een vreemde. Je kende elkaar
niet.
Soms is
er echt zoiets als ‘te laat’. Soms vraag je je af hoe die ontmoeting je leven
had kunnen veranderen. Soms denk je: waarom heb ik zo lang getwijfeld. Soms
denk je: had ik maar…
Tanja Maes
(alias T-time Tanneke)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten