De Kraamhulp - Esther Verhoef

GROEPSRECENSIE

Titel:                De kraamhulp

Auteur:            Esther Verhoef

Pagina’s:        336

Uitgeverij:       ambo | anthos

ISBN:              978 90 414 2369 6 (paperback)

Genre:            Literaire thriller

Door Alex Hoogendoorn, Ink Kroon en Miriam Bakker

Alex:

Als Didi na een zware bevalling van haar eerste kindje aan bed is gekluisterd, is ze dolgelukkig met de hulp van de kraamverzorgster. De baby is lief en gezond, maar Didi's herstel gaat langzaam.

Miriam, werkzaam bij de politie Rotterdam, kan de plotselinge dood van haar broer niet verwerken. Ze vermoedt kwade opzet van zijn mooie weduwe Hennequin. Tijdens haar zoektocht naar Hennequins verleden groeit bij Miriam de overtuiging dat ze te maken heeft met een levensgevaarlijke psychopate. En juist deze vrouw heeft zich onmisbaar gemaakt in het jonge, kwetsbare gezin...

De kraamhulp beschrijft tien beslissende dagen uit het leven van drie jonge vrouwen. Kwetsbaarheid, wilskracht en moordlust vinden elkaar in een beklemmende, ontroerende pageturner: Esther Verhoefs engste thriller ooit.

Esther Verhoef behoort al langere tijd tot de gevestigde orde der Nederlandse thrillerschrijvers. Daar kan ze niet enkel de voordelen van plukken, want het brengt ook constante hoge verwachtingen met zich mee. Kan ze die waarmaken in haar nieuwste boek?

Verwachting na hoofdstuk één

In hoofdstuk één maken we kennis met de drie hoofdpersonen die we volgen: Didi, Hennequin en Miriam. Didi is net bevallen van haar kindje Indy en krijgt kraamhulp van Hennequin. Hennequin is op haar beurt weer de ex-schoonzus van Miriam, Hulpofficier van Justitie. Ze was getrouwd met Miriams broer, die door een tragisch ongeval om het leven is gekomen. Of was het geen ongeval? De psychopathische toon is in ieder geval al gezet in de eerste pagina’s.

Het boek leest fijn, is spannend en bovenal: het stimuleert de lezer om door te lezen. Doordat de drie hoofdpersonages allen vanuit eigen perspectief naar de wereld kijken, heeft de lezer veel meer informatie dan de personages zelf. Hoe komt het dat Didi niet doorheeft dat er iets schort aan de kraamhulp? Zou jij dat in haar rol wel doorhebben? Weet je het zeker? Je kunt er enkel naar gissen. Het zorgt wel voor een extra spannende dimensie. Kortom: het is een ijzersterk begin.

Zijn de verwachtingen waargemaakt?

Na het eerste hoofdstuk was ik er dus erg over  te spreken. En nu? Nu nog steeds. Verhoef vertelt het verhaal op haar eigen, fijne manier van vertellen en weet die af te wisselen met wat kinderlijke stijlfiguren. Dat maakt het boek nog spannender.

Vandaag zouden we gezellig met zijn drietjes zijn. Didi, Indy en zijzelf.
Heel intiem. Knus.

Ook het gemak waarmee kraamhulp Hennequin alles en iedereen langzaam aan de ondergang helpt, waarbij ze meestal neuriet, draagt daaraan bij. Voor haar is het zo banaal. Dagelijkse kost. Juist daarom is het sterk dat Verhoef niet te veel woorden vuilmaakt aan het bewijzen van de psychopathie van Hennequin maar haar daden laten spreken. Een psychopaat vindt zichzelf immers niet abnormaal. Vraag een gek of hij gek is en hij zegt: nee. Zo ook een psychopaat.

Gedurende het hele boek wordt juist daardoor de spanning opgebouwd om aan het einde tot een hoogtepunt te komen. We leren meer en meer over Hennequin, mensen sterven een onnatuurlijke dood, tranen vloeien… en jij hoopt het boek nog niet te hebben uitgelezen.

4 sterren

Ink

Ik had als fotofreak me voorgenomen een andere omslag te bedenken voor De Kraamhulp.
Nu zie je twee vrouwenbenen gestoken in mantelpak. Niks mis mee, maar ook niks uitdagends aan.
Ik heb je boek vlak na uitkomst al gelezen en hoorde in de afgelopen tijd iedereen dat je het boek zeker niet moest lezen als je zwanger was. Je zit dan op een roze wolk en alles is zo fijn en dan wil je niet geconfronteerd worden met een akelige kraamhulp.
Ik begon te denken aan zoete omslagen met lieve baby’tjes. Zodat iedereen extra vertederend aan het boek zou beginnen. Toen op een dag Tess Gerritsen een foto postte. Eureka! Dat is hem!
Een schattig, ietwat lelijk kind in een kookpot met een speelgoedkreeft!
Het schattige roept ook iets onheilspellends op, want waarom zit dat kleine mensje in een pan? Kreeften worden levend gekookt....
Deze kaft geeft voor mij veel meer aan dat er iets niet helemaal klopt.

Het leven van drie vrouwen in een tijdsbestek van tien dagen. Ten eerste Didi , die is bevallen van haar eerste kind en door bijkomende problemen aan haar bed gekluisterd. Zij krijgt hulp van een kraamverzorgster, Hennequin. De derde vrouw is Miriam, deze werkt bij de Rotterdamse politie en heeft haar twijfels bij de plotselinge dood van haar broer. 

Ik heb vele mensen gehoord die het boek verschrikkelijk eng vonden. Dat waren allemaal moeders die natuurlijk ooit een kraamhulp in huis gehad. Ik vond het boek vooral heerlijk geschreven. Het las als in sneltreinvaart, de karakters vond ik boeiend. Ergerde mij rot aan Oscar, maar wat hoor ik het vaak in de echte wereld dat mannen "zo hun behoeftes hebben". Vind ik altijd knap als iemand zo schrijft dat je je aan een persoon gaat ergeren.

Wat ik zeker knap aan het schrijven van Esther Verhoef vind, is de totaal verschillende schrijfstijlen die ze hanteert bij haar individuele exotische roman, thriller of gewone roman met daarnaast Escober. Het publiek is gek op Esther haar individuele werk, blijkt uit de verkoopcijfers. Ik vind het individueel werk goed, maar Escober geweldig. Rauw en hard. Ik kijk uit naar de opvolger van Overkill. En de verfilming van De kraamhulp!

Miriam

Beste Esther,

En bedankt he? Dat was dus nachtwerk, het uitlezen van De Kraamhulp. Door het gesnurk naast me had ik kunnen weten dat het al ‘way past my bedtime’ was en inderdaad, het was bijna half twee. Veel te laat voor mij (niks meer gewend sinds de kids). Gelukkig heb ik er eentje thuis rondlopen die nog aan middagdutjes doet, dus ik kon ’s middags even bijtanken.

Maar goed, De Kraamhulp. Wat een heerlijk secreet heb je in het leven geroepen, ik heb werkelijk van Hennequin genoten!

Ik moest tijdens het lezen (eigenlijk had ik dat gevoel al voor het lezen) erg denken aan de film ‘The hand that rocks the cradle’ met Rebecca de Mornay als geschifte nanny. Zij zou een perfecte Hennequin zijn trouwens. Zij liep ook heupwiegend in strakke outfits door het huis mooi te zijn.

“Didi lag volop te snotteren. Ze deed geen moeite meer om de schijn op te houden. Ze huilde met lange uithalen. Hennequin stond ernaar te luisteren, tegen het aanrecht geleund met haar armen over elkaar. Haar ogen gesloten, haar mondhoeken naar boven gekruld.
Ze genoot.”

Hoe ben je op het idee gekomen voor dit verhaal? Om bij mensen in zo’n emotionele tijd in hun leven, als er net een kindje geboren is, zo’n psychopaat neer te zetten? Want dat is Hennequin zeker. Het is in het begin natuurlijk nog niet duidelijk waarom zij juist dit gezin in haar vizier heeft en waarom zij de dingen doet die zij doet, maar dat er ergens onderweg een steekje los is geraakt bij haar…Dat heb je erg goed be- en geschreven.
Didi is wel erg naïef trouwens. Bekkeninstabiliteit is geen feestje (ik kan er gelukkig niet over meepraten) en zo’n heftige bevalling gaat je niet in de koude kleren zitten (daar kan ik helaas wel over meepraten), maar mijn hemel, af en toe wilde ik haar wel door elkaar rammelen! Ik snap het wel, je voelt je behoorlijk minderwaardig, voor je gevoel schiet je tekort op allerlei fronten en dan heb je ook nog zo’n lapzwans van een vent… Oscar zou trouwens een flinke trap onder zijn kont (of ergens anders) kunnen gebruiken. Is dat nou een vent?? In voor- en tegenspoed toch? Slaapgebrek is funest voor ieder mens, vertel mij wat, maar zijn gedrag vond ik wel heel heel erg.

Miriam vond ik ontzettend leuk (ook leuk om eens een echt naamgenootje in een boek tegen te komen, vaak is het die ‘andere’ Mirjam ;-)), een eigengereid, koppig, gedreven persoontje dat zich niet zo snel van iets laat weerhouden en zich vastbijt in datgene waar zij in gelooft. Ik mag dat wel. 

Het plot zag ik op een gegeven moment wel enigszins aankomen, al had ik niet helemaal door hoe het nu precies zat. En dan die laatste zin, daar kreeg ik toch wel een beetje kippenvel van. En bijna medelijden met Hennequin. Bijna dan he?

Ik vind dat je een hele fijne schrijfstijl hebt. Beeldend, maar niet te (er zijn van die schrijvers die ook beeldend schrijven, maar dan met van die ellenlange zinnen. Vreselijk, dan raak je de draad kwijt en moet je zo’n zin weer opnieuw lezen.) en je hebt een vertrouwde manier van schrijven. Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar daarmee bedoel ik dat je niet eerst een hoofdstukje of wat hoeft te wennen aan jouw schrijfstijl. Je neemt de lezer meteen mee.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik voor De Kraamhulp slechts één boek van je gelezen heb en ik moet ook eerlijk bekennen dat ik me niet zo goed kan herinneren of dat nou Déjà Vu of Close-up is geweest. Sorry, maar ik weet het echt niet meer. Ik beloof hierbij plechtig dat ik nu wel de rest van je boeken ga lezen. Wanneer? Geen idee, want het is best een drukke bezigheid zo dat recenseren voor een blog, maar ik ga het zeker doen!

Hartelijke groeten,

Miriam Bakker

(ps: 3,5 sterren!)

Zelf lezen? Klik hier om het boek te bestellen