Manzanilla - Ellen G.

 "Wolfgang, internationaal detective.
Nomade."


Een goed bij kas zittend Duits echtpaar met Russische connecties wordt verdacht van drugshandel. Gordillo, de baas van de Policia Nacional is goed bevriend met dit echtpaar. Om die reden roept Javier de hulp in van Wolfgang. Deze laatste moet undercover gaan rondkijken of hij dingen kan ontdekken.
Ook krijgen we te maken met een familie die een eeuwenoude Manzanillabodega bezit. Ook hier loopt Gordillo de deur plat.

Dan verdwijnt de driejarige Maria van deze familie tijdens het jaarlijkse Manzanillafeest....

Hoe moet je gaan uitleggen hoeveel je genoten hebt van een boek? Dat je meeleefde met de hoofdpersonen. Dat de karakters prachtig zijn uitgewerkt? Dat je vaak zat te lachen om de humor in het boek?Dat je bij de bijna laatste bladzijde een brok in je keel  krijgt?

Ellen maakt verhaallijnen zo mooi kloppend door kleine details, die nonchalant genoemd lijken te worden, maar er wel degelijk toe doen. Een voorbeeld is dat een persoon chemo en bestralingen krijgt. Vele anderen zullen dan schrijven over het kaal zijn en ook nog over het misselijk zijn, maar Ellen benoemt dan dat de persoon nauwelijks iets kan eten behalve bouillon en, vreemd genoeg, verse ananas. Zo perfect omschreven dat mensen opeens de raarste dingen lekker kunnen vinden.

Manzanilla is deel vier in een serie en per boek worden de karakters van de vaste personen verder uitgewerkt. Ze ontwikkelen zich steeds verder en de stappen die ze zetten, lijken perfect bij ze te passen.
 Gitta die enorm is afgevallen en opeens bewonderd wordt en de wereld wil gaan ontdekken, omdat ze vrijheid en spanning zoekt. Dominante Javier met zijn bijzondere hond en die zich opeens mens toont bij de ziekte van een vriend. Wolfgang die nu uitlegt waarom hij nooit kinderen wilde en je hem opeens begrijpt. Julia die alles zelf moest doen na haar miskraam, maar krachtig terugkeert en helpt. Siegfried  met zijn aparte beroep waarin hij zeldzame dieren opzet en zijn schizofrenie, maar opeens zijn huis uitkomt en voor zijn grote liefde gaat op het moment dat hij haar dreigt kwijt te raken. Ik ben van deze personen gaan houden, als ware ze familieleden.

Ellen G. staat bekend  om de sfeerbeschrijvingen en de uitwijdingen van de omgeving waarin de

verhalen plaatsvinden. Je loopt mee in de hitte op de paadjes waar Wolfgang zijn stappen zet, je proeft bijna de Manzanilla op je tong en je wilt nu het flesje wat je bij het boek krijgt uitproberen en het uitzicht tekent zich voor je af of men nu in Amsterdam, Antwerpen of in Andalucia loopt. Alsof jij daar op het terrasje zit met Hugo en alles kritisch observeert en optekent.

Ik slurp elk woord op. Vouw hoekjes in mijn boek, noteer mooie of grappige zinnen.

"De kater sprong op, nam een onwaarschijnlijke sprong en landde met zijn volle mastodontengewicht op Wolfgangs schoot, een poot recht in zijn kruis. Wolfgang voelde hoe zijn mond openging in een woordloze schreeuw, haalde diep adem, hijgend, pijn godverdegodver, vlijmscherpe nagels die als stiletto's uitschoten om het beest zijn evenwicht te laten bewaren en toen lag er twintig kilo zachte kat op zijn schoot, spinnend en met zijn grote ogen op het stukje vlees gericht."


Dit boek dwingt je door te willen lezen...BIJNA...ik dwong mijzelf namelijk om het regelmatig weg te leggen! Waarom? Ik wilde het boek niet te snel uithebben.  Hoe vaak maak je dat mee?

En naast al dat moois wat ik in het boek ontdekte, blijkt het ook qua thriller goed in elkaar te zitten. Als ik namelijk denk te gaan weten hoe het verhaal in elkaar steekt, word je dus weer verrast. En zo hoort het in een goed boek.


Niets was meer zeker in zijn leven behalve een ding. Deze nomade stond aan het begin van een reis met onzekere afloop.

Wat baalde ik toen ik de laatste bladzijde omsloeg. Ik wil verder lezen!
Ik heb geen minpunt kunnen vinden en kan dus niet anders dan de volle mep geven:

VIJF sterren voor Ellen G.

door Ink Kroon


Zelf lezen? Klik hier om het boek te bestellen