Column door Dirk Van den Eede

Plagiejahaahaat!

Ik heb het te pakken. Schrijversvirus. Ja natuurlijk man, hoor ik jou denken, dat is wat schrijvers doen: schrijven.

Klopt.

En hun verbeelding gebruiken. Let op het bezittelijk voornaamwoord ‘hun’ in vorige zin.

Mijn verbeelding doet altijd haar zin. (Om een of andere reden denk ik dat het is ‘haar’ zin en niet ‘zijn’ zin – kan iemand me uitleggen waarom?) Dus terwijl ik aan boek 2 schrijf denkt mijn malle brein ook al aan boek 3. De goede ontvangst van mijn debuut ‘Twee keer sterven’ is in mijn bol.com geslagen.

Geloof het of niet, ineens krijg ik een heel leuk idee, en alsof dat nog niet volstond, nog eentje. Tel even mee, het zijn er twéé.

Sjonge jonge.

De kern van het zaakje: commissaris Steppe ontwaakt met een kogelwond en geheugenverlies. Hij krijgt te doen met een buitengewoon intelligente vrouw, een wetenschapster. Enzovoort.

Schrijvers schrijven, maar… ze lezen ook wel eens een boek, jazeker. Ik ben nu begonnen aan de nieuwste Dan Brown, ‘Inferno’.

Waarin zijn held professor Langdon wakker wordt met een kogelwond en geheugenverlies. Hij krijgt te doen met een buitengewoon intelligente vrouw, een wetenschapster. Etcetera.

Kijk eens in mijn prullenmand. Daar ligt mijn idee voor een derde boek. Iedereen zou denken, die armoedzaaier Van den Eede pikt van Dan Brown, ’t is plagiejahaahaat!

Eén gemeenschappelijk idee, dat zou misschien nog door de beugel hebben gekund, mits flink duwen. Maar twee en dan nog in dezelfde combinatie? Dat gelooft geen hond. Zelfs niet Lupo of Wolf, mijn trouwe herders, die onvoorwaardelijk van me houden.

Ik mag er niet aan denken dat ik ‘Inferno’ pas was beginnen lezen met mijn derde boek in vergevorderde staat. Die dan meteen zou verloederen tot een staat van ontbinding.

Gelukkig is verbeelding onuitputtelijk. Ideeën zat. Zoveel dat ik niet kan kiezen. Help me even, wil je?

Zal ik schrijven over een jongetje met een ziekenfondsbrilletje? De arme stumper moet van zijn boze stiefouders in een hok onder een trap leven. Ik geef hem een toverstokje.

Of zal ik het eens hebben over een geheimedienstzinnige playboy die zijn martini’s shaken wil, not stirred?

Geef me raad.

Dirk Van den Eede.

P.S. Bijna vergeten: reclame maken! Weten hoe origineel ‘Twee keer sterven’ is? Bezoek mijn Facebookpagina.