“De stilte voor Julia” – Derwent Christmas

Nadat hij moeizaam is hersteld van een burn-out verliest Aaron in korte tijd zowel zijn dochter als zijn vrouw. Hij weet wie schuld heeft aan de dood van zijn geliefden en zint op wraak. Op de dag van de begrafenis van zijn vrouw rijdt hij niet achter de lijkwagen mee in de begrafenisstoet, maar neemt hij de eerste de beste afslag. Hij heeft niets meer te verliezen en wil vergelding.

Er zijn twee verhaallijnen die beide beschreven worden vanuit Aaron, hij is de ‘ik’ -persoon in het gehele verhaal. Enerzijds is daar de verhaallijn die vertelt over de periode van voor het overlijden van dochtertje Julia én daarna dat van zijn vrouw Marianne. Anderzijds de periode daarna. Beide verhaallijnen zijn heftig en vol emotie.

De eerste verhaallijn begint meteen indrukwekkend, namelijk met de periode direct na het overlijden van echtgenote Marianne. In het tweede hoofdstuk starten de flashbacks naar de periode voordat de wereld van Aaron instortte. De tweede verhaallijn beschrijft de periode dat Aaron een burn-out heeft, dit is nog voordat Julia en Marianne komen te overlijden. Aaron is leraar op het Nemesis College en brandt volledig op. Hij komt thuis te zitten en zal een manier moeten vinden zichzelf weer te herpakken. Dankzij een boek over mindfulness wat hij cadeau krijgt gaat hij aarzelend op zoek naar zijn innerlijke ik. In het eerste begin met de nodige weerstand maar later ziet hij zeker wel de meerwaarde hiervan. Het is alleen zo dat de persoon die hem het boek heeft gegeven zeer gemengde gevoelens bij hem teweeg brengt. Gevoed door zijn burn-out ontstaan er twijfels en zelfs paranoia. En dan overlijdt zijn Julia, nog zo jong en volkomen onverwacht.

De relatie tussen Marianne en Aaron draaide vooral om hun kleine meid Julia. En wat gebeurt er met een relatie als de spil daarvan wegvalt? En wat als je beide een totaal andere manier hebt met betrekking tot het verwerken van een dergelijk vreselijke klap? De impact is enorm en kun je daar wel mee omgaan? De innerlijke strijd van Aaron is schrijnend. Hij vecht met zijn emoties, waanbeelden en wraakgevoelens. Het boek staat vol van verdriet, woede, frustratie en onmacht.

Om en om ga je als lezer mee met Aaron in het heden en verleden. En uiteindelijk komen de twee verhaallijnen in een prachtig plot bijeen. Overigens een totaal onverwachte plot.

De schrijfstijl van Derwent Christmas is vlot, ongecompliceerd en vooral erg menselijk. Het verhaal doet voor mij niet meteen aan als een thriller. Behalve als je de gebeurtenissen in het boek toepast op de het ware leven natuurlijk. Dat moet een ware hel zijn. Maar qua spanning doet het me meer aan een spannende en vooral verdrietige roman denken. Het is altijd moeilijk de grens tussen deze categorieën aan te geven maar voor mij benadert dit het meeste mijn ervaring met dit boek.

Ondanks dat het een dun boekje is laat het een zware en heftige indruk bij me achter. De onderliggende angst voor deze gebeurtenissen liggen heel dichtbij. Het gezin en het verlies daarvan is een nachtmerrie voor iedere ouder/partner. En in dit boek krijgt Aaron te maken met grote verliezen, nauwelijks te behappen voor ieder weldenkend mens. En precies daar ligt de basis voor dit verhaal. Want wát doet dit met iemand, wat voelt iemand en wat beweegt iemand hier op te reageren? Is een reactie überhaupt mogelijk? Zie je de zaken nog wel helder voor ogen als je te maken krijgt met een dergelijk groot verlies? Kan Aaron nog wel onderscheid maken tussen de waarheid en zijn eigen waarheid?

Een klein puntje van kritiek: persoonlijk vind ik het jammer dat de gedachten en flashbacks van Aaron niet duidelijk te onderscheiden zijn, dat heeft tot gevolg dat als je in een stuk zit wat zich in het ‘nu’ afspeelt het ineens kan verspringen naar het verleden en dat je dan ineens moet schakelen. Persoonlijk had ik liever een cursief lettertype gezien. Maar dat is een kwestie van smaak en beleving. Er is ook wat voor te zeggen dat het is gedaan zoals het is gedaan.

Geregeld tijdens het lezen bekruipt je het gevoel van onmacht. Maar ook een zekere nieuwsgierigheid komt om de hoek kijken, je bent toch ook wel benieuwd hoe Aaron hiermee omgaat, wat hij gaat doen. De auteur heeft een apart en indringend verhaal weten te schrijven.

“De stilte voor Julia” krijgt van mij ****

Patrice