Thrillerlezersblog: Karin en Dimitri en de moord op moederdag

Hij heeft een bloedhekel aan zijn schoonmoeder. Bij elk gemeen lachje, stiekeme sneer en de maaltijden waarbij ze zogenaamd vergeten is dat hij niet houdt van gebraden muizen of kippenpoten met de nagels er nog aan, wordt zijn voornemen sterker. Zo sterk dat hij ermee opstaat en ermee naar bed gaat. En dat laatste zonder de zachte benen van Naomi om zich heen.
Op het dak van de buren wippen de mussen vrolijk heen en weer. Wippen: iets wat hij al in geen eeuwen meer gedaan heeft, want die feeks eist dat ze ’s nachts tussen Naomi en hem in ligt.

Met een zucht zet hij de tv aan. Reclames voor allerhande troep rollen over het scherm. O ja, het is weer die tijd van het jaar. Dat je je moeder moet paaien met een elektronische toiletrolvervanger, een as if you were sixteen again™-beha,

een slacentrifuge of zo’n volautomatische veeg- en dweilrobot die je via een app ook kan laten strijken en aardappels schillen. Een kind snapt dat je zoiets na één keer niet meer gebruikt omdat je na reiniging niet meer weet hoe hij ook alweer in elkaar moet. Met een microvezeldoekje gaat het ook. Dat heeft hij vorig jaar aan zijn eigen moeder cadeau gedaan. Eigenlijk doet hij niet aan moederdag, maar het lapje was een aanbieding bij de rubber huishoudhandschoenen waarvan hij de vingers afknipte en om zijn stoelpoten schoof
tegen het krassen. Hij zal het niet snel tweeten maar hij vindt die gele sokjes best leuk staan. De afgeknipte handschoenen hangen nu als vitrage voor het raam.
Maar hij dwaalt af. Het Ster-blok brengt hem op een idee… Hij doet de tv uit om erover na te denken.

Welke dag is beter geschikt dan de tweede zondag van mei om je schoonmoeder uit de weg te ruimen? Geen enkele. Hij rolt naar het raam, kijkt weer naar de mussen en grijnst.
Dat dat pestkreng eraan moet is een ding dat vaststaat, maar omdat het in dit geval om de moeder van zijn ingebeelde vriendin gaat, zijn er weinig mensen waarbij hij met zo’n plan terecht kan. De enige oplossing is er iemand in betrekken die minstens zo geschift is als hij: Karin.

Omdat je dit beter niet kunt bespreken over de telefoon, zal hij het aan haar voorleggen via Skype. Weliswaar wordt dat tegenwoordig ook in de gaten gehouden, maar volgens hem schieten Plasterk en Opstelten pas in actie bij woorden als “bomaanslag” en dergelijke.

‘Ha die pik,’ tikt hij wanneer zijn schrijfpartner eindelijk inlogt. Die luie teef komt elke dag pas rond het middaguur uit haar nest. Maar hij zegt er niks van. Hij heeft haar nog nodig.
‘Ik moet je spreken,’ stuurt hij. ‘Ik bel je.’
‘Ik ben nog in nachtjapon,’ verschijnt er.
Jezus. Preutse trien. ‘Alsof ik nog nooit een vrouw in…’ begint hij hardop, maar beheerst zich dan. Hij sluit zijn ogen en haalt diep adem door zijn neus. In gedachten telt hij in het Japans tot tien.
‘Mag ik je bellen als je aangekleed bent, lieverd?’ typt hij, en stuurt er een olijke smiley achteraan.
Anderhalf uur later meldt zijn collega via de chat dat ze gedoucht en aangekleed is, ze haar kapsel en make-up op orde heeft, haar vingernagels gelakt zijn, ze een glas rode wijn ingeschonken heeft en er helemaal klaar voor is. Zelf heeft hij intussen geluncht en is een column aan het schrijven. Hij zit midden in een sexy scène met Naomi. Sibilla, haar moeder, is net de deur uitgegaan om boodschappen te doen en dus ziet zijn vriendin haar kans schoon om hem even tussen haar borsten te nemen.

Hij kijkt opzij naar de spelende mussen op het dak en vervolgt: Omdat het zo lang geleden is dat Naomi en ik nog gevogeld hebben, spuit ik al na een seconde of twintig tegen haar kin.

Naomi is nog bezig haar keel en borstbeen af te vegen als we de sleutel in het voordeurslot horen.
Hij leest wat hij zonet geschreven heeft en knikt tevreden.
Karin vraagt waar hij blijft. ‘Ik dacht dat je wilde bellen, pummel?’
Hij geeuwt, rekt zich uit en klikt op “Videogesprek”.
‘Goedemorgen!’ zegt ze enthousiast. ‘Heb je mijn nieuwe boek soms al af? Bel je me daarom zo vroeg?’
‘Je moet Sibilla voor me vermoorden.’
‘Sibilla?’

‘Mijn schoonmoeder.’
‘O die. De moeder van je imaginaire vriendin.’ Karin neemt een slokje wijn. ‘Wat grappig.’
‘Ik meen het. Ze moet weg.’
‘Hoe gaat het met Noemi trouwens?’
‘Naomi. Goed. Maar met haar moeder valt dus niet langer te leven.’

‘Waarom vraag je aan mij om haar eh… Dat kun je toch zelf wel? Ze is denkbeeldig. Hoe moeilijk kan het zijn? Schiet haar dood met je ingebeelde pistool.’
‘Sibilla is onzichtbaar,’ zeg ik. ‘Daar schiet je zo naast.’
‘Wurg haar. Beeld je in dat je genezen bent en wurg haar in haar slaap.’
‘Nee, dat is te ingewikkeld. Ik ben een Belg, dat weet je toch.’
Theatraal steekt Karin haar handen in de lucht en stoot haar
wijn om.

‘Dan zal Karinnetje het wel weer voor je oplossen,’ zegt ze terwijl ze haar lege glas rechtop zet. Leuk, iemand vermoorden. Weer eens wat anders dan collages maken van theezakjes. Als ze naar de keuken loopt, struikelt ze bijna over de grote dozen die in de kamer staan. De peperdure cadeaus die haar kinderen haar al maanden van te voren gestuurd hebben. Zo meteen mag ze ze openmaken. Als er nou maar een elektrische toiletrolvervanger bij zit…
Arsenicum heeft ze standaard in huis voor het geval een recensent het waagt een slechte beoordeling van B.B. te geven. Maar uiteraard is het zakje na vijfhonderdachtentwintig recensies nog steeds onaangebroken.

Iemand omleggen is heel makkelijk, waarom doet Dimitri daar toch zo moeilijk over? Je bakt een citroentaart en giet bij de poedersuiker voor het glazuur wat arsenicum. Ze schudt een beetje uit de verpakking. Hoeveel zou er nodig zijn? Na een peinzende blik op het zakje strooit ze het helemaal uit in de kom. More is more in dit geval. Die Sibilla is vast een taaie, dat krijg je met zo’n naam.
Als de taart klaar is, staat hij in volle glorie op het taartrooster af te koelen. Ze pakt hem op en loopt de woonkamer in. Alsof ze de kat lokt, roept ze: ‘Sibilla, poekiepoekie... Kom eens gauw. Ik heb lekkere taart voor jou.’
Zorgvuldig gaat ze zo alle ruimtes door. Ze trekt lades open, kijkt onder kussens. Zelfs de meterkast vergeet ze niet en de vriezer. Maar er komt geen reactie. Waar is dat mens, denkt ze. Ingebeeld of niet. Het is vandaag wel moederdag. Dan behoort ze zich te vertonen. Om haar slacentrifuge en een vergiftigde taart in ontvangst te nemen.
Misschien moet ze er iets te drinken bij aanbieden. Zoals de Amerikanen naast de koekjes een glas melk voor de kerstman neerzetten. Maar wat drinkt een ingebeelde schoonmoeder eigenlijk? Herstel: wat drinkt een ingebeelde schoonmoeder op moéderdag? Karin trekt de ijskast open. Een fles prosecco springt in het oog. Ze schenkt een half glaasje in. Het is niet de bedoeling dat Sibilla dronken wordt, ze moet nog wel het loodje kunnen leggen. Karin gaat met de fles bubbels op de bank zitten. Wordt het toch nog een gezellige avond.

Met een zwaar hoofd opent ze een oog en ziet met een omfloerste blik dat de taart onaangeroerd is. Sibilla heeft zich helemaal niet vertoond! Ze snapt nu waarom Naomi’s moeder zo heet. Komt van Invisibilla natuurlijk. Karins slapen bonken als ze van de bank afkomt en naar de eettafel toe loopt. De crème op de citroentaart glanst als boterbloemen. Wat een ezellin die Sibillia dat ze aan zoiets weerstand kan geven. Karin zet de flûte aan haar mond en drinkt. Haar maag rommelt. Is ze door dit gedoe nog vergeten te eten ook. Als het glas leeg is, pakt ze het vorkje van tafel, prikt hem in de taart en steekt een forse hap in haar mond. Ze negeert het vreemde smaakje en neemt er nog een, en nog een…
Jammer voor het Belgje dat het niet gelukt is, denkt ze als ze de laatste kruimels met haar vinger opveegt. Volgend jaar met moederdag nog maar eens proberen.