Ik viel bijna uit mijn rolstoel
toen ik hoorde hoeveel het thrillerlezersblog bereid is te betalen voor deze
column. Even overwoog ik op te werpen dat Karin en ik nog helemaal niks
voorstellen – ons debuut heeft nog niet eens een boekpresentatie gehad – maar
ik deed er het zwijgen toe. Als Inkie ervan uitgaat dat wij ‘the next big thing’
zijn, en ‘Nicci French wel kan inpakken’, waarom zou ik haar dan uit die
illusie helpen? Zo’n stukje is een mooie promotie als het tussen Loes den Hollander en Natasza Tardio komt te staan.
Tussen haakjes
twee ex-groupies van mij, Natje en Loesje, doch daar vertel ik later weleens
over. Nu wil ik het hebben over de teloorgang van België.
Is het niet een
keer tijd dat Nederland een provincie wordt van Vlaanderen? Als sinds wij in
1830 samen met Wallonië van jullie onafhankelijk werden, gaat het bergaf met
ons. We zijn al bijna twee eeuwen aan het verdrinken – gooi ons nu eindelijk
die reddingsboei toe. Alsjeblieft. We hebben ons lesje geleerd.
Of doe het omgekeerde en laat
Vlaanderen een provincie worden van Nederland. Is dat bovendien geen mooie
vereenvoudiging van landkaarten, Vlaanderen bij Nederland en Wallonië bij
Frankrijk? Brussel zoekt het maar uit. Met hun randgemeentes. Desnoods worden
ze zo’n onafhankelijk kutstaatje à la Monaco of Vaticaanstad.
Sluit ons opnieuw in jullie
armen, als een verloren gewaand kind dat ooit boos is
weggelopen maar na tweehonderd jaar weer thuis is. Volgens mij zijn er weinig
Vlamingen die kunnen uitleggen wat ons destijds bezield heeft Nederland aan de
kant te schuiven en met de Franstaligen een eigen land op te richten.
Knetterstoned moeten we toen geweest zijn. In het begin van de negentiende eeuw
floreerde de West-Europese opiuminvoer, dus dat kan kloppen. Het spijt ons. We
zullen het nooit meer doen.
Ik zit dit met tranen in mijn
ogen te tikken.
‘Allemaal goed en wel,’ hoor ik
jullie zeggen, ‘maar wat gaat dat kosten?’
Goeie vraag. Dat lijkt me het
grote struikelblok, vooral nu er zo drastisch bespaard moet worden in
Nederland. Vlaanderen is een kostenpost die de eerste tien, twintig jaar helemaal
niks oplevert. Pas op lange termijn zal er weer buitenlandse belangstelling
voor het Vlaamse bedrijfsleven komen, omdat we dan opnieuw deel uitmaken van
een succesvol land, niet langer tot een natie van complete losers horen. Maar
als er weer geïnvesteerd wordt, zal Vlaanderen wederom renderen. Niet veel,
want alles waar België internationaal bekend om was – chocolade, bier, wafels
en de Waalse filmindustrie – zijn we kwijtgeraakt bij de scheiding.
Tenzij er nog eens een Gouden
Eeuw aanbreekt, zal Vlaanderen wel altijd een geldslurpend zorgenkindje
blijven, maar toch vragen we jullie ons in huis te nemen. Zie het als extreme
ontwikkelingshulp. Zie het als het te hulp schieten van een hoogbejaarde,
ernstig zieke dakloze.
Net wil ik afronden met de uitroep
“Help ons!” als Karin meldt dat haar stukje al af is. Ik lees het, vloek
binnensmonds en besef dat ik met iets sterker zal moeten komen dan wat bullshit
over België. Ik wil ook zo’n tearjerker.
In gedachten overloop ik waarover
mijn column kan gaan. Ik zou het kunnen hebben over het feit dat ik al twaalf
jaar geen seks meer gehad heb. Dat is behoorlijk zielig. Toch? ‘Beter van niet,’ zegt mijn ingebeelde
vriendin naast me. ‘Dan begin je al snel
over mij en dan heb je weer de lachers op je hand.’
Naomi heeft gelijk. Misschien moet ik schrijven over Nelson Mandela of Peter
O’Toole. Altijd goed lezers te laten zien dat je naast grappen en grollen ook
engagement, sérieux en je-ne-sais-quoi te bieden hebt.
Aan de andere kant is het een
mooi contrast als Karin bloedernstig is terwijl ik de clown uithang. Dat is in
ons boek ook zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten