Auteur: Corine Hartman
Publicatiedatum: februari 2018
Uitgeverij: Cargo
Achterflap
Simone Steenbeecks grootste wens was moeder worden. Een gezin om voor te zorgen. Helaas bleef een zwangerschap uit en koos ze samen met haar man Richard voor een andere weg. Ze werden de trotse adoptieouders van de Braziliaanse Daniel en Nina. Niet lang daarna raakte Simone alsnog zwanger en dochter Veerle completeerde het gezin.
Nu, bijna twintig jaar later, woont het gezin Steenbeeck in het idyllische Hattem aan de IJssel. Simone heeft een patisserie in het dorp, Richard is leraar in het vlakbij gelegen Zwolle en de kinderen… daar stokt het perfecte plaatje. Voor Daniel verloopt de puberteit wel heel moeizaam. Langzaam slaan er gaten in het warme, veilige nest dat Simone haar gezin wil bieden. Ongemerkt schuiven ze naar de rand van de afgrond, tot broer en zus zich volledig in het nauw gedreven voelen en een besluit nemen met dodelijke gevolgen.
Omslag
Ik vond de omslag zonder lezen al bijzonder en had deze los van de naam van een bekend auteur al opgepakt. Na het lezen van het boek blijkt de foto ook nog eens toepasselijk te zijn. De rustige witte ondergrond staat in tegenstelling met de titel.
"Wat is het waard, een leven zonder hoop? Een leven met een onbeweeglijk heden, zonder toekomst en een in duister gehuld verleden, wat moet ik ermee? Welke kant ik ook op kijk, nergens ontdek ik een straalte zonlicht. Geen sprankje geluk te bekennen, nergens, zelfs mijn dromen hebben geen kleur, spelen zich af in sombere grijstinten.'
Met deze inleiding start het boek en voel je duidelijk de aanwezige wanhoop.
Het kwaad van ons laat zien welk talent Corine Hartman heeft. Dit slotdeel van de Ijsseltrilogie ( ja hoor, uitstekend los te lezen, want losstaande verhalen) zette mij aan tot snel doorlezen. Ik heb het boek slecht kunnen wegleggen en dat is altijd een goed teken.
Nina en Daniel, twee Brazilianen, geadopteerd toen ze twee waren en samen met ,biologisch kind ,Veerle opgroeiend bij Richard en Simone. Nina is erg bezig met haar achtergrond en op zoek naar familie. Broer Daniëlle wil nors niks weten van zijn verleden en zijn eigen pad volgen door een dure muziekopleiding te willen doen in Amerika.
Er hangt een duistere grimmige sfeer rondom de kinderen. In het begin vooral rondom de adoptiekinderen en lijkt Veerle het wel prima te doen.
Daniel is in verschillende situaties agressief en wraaklustig. Zus Nina probeert haar broer vaak te weerhouden.
Hartman zet de personages zeer intrigerend neer. Hoe zal het Daniel vergaan, hoe volgen zijn zusjes hem is zijn steeds verder escalerend gedrag? Hoe handhaaft Richard zich met zijn eigen bagage van een vader die zelfmoord pleegde en een aantal geheimen mee nam, die hij meesleept. En wie is degene die geheimzinnige boodschappen stuurt?
Door de goede schetsen ga je finaal mee in het verhaal en voel je de dreiging boven de hoofden van de hoofdpersonen hangen. Juist door deze dreiging met steeds duidelijkere signalen op te bouwen, houd je je hart vast.
Uitstekend lijkt de auteur zich verdiept te hebben in de problematiek die adoptiekinderen vaak hebben. Een hoog percentage van kinderen die geadopteerd zijn, kampt met psychische problemen. Door een slechtere hechting, ben je zoekende en kan je sneller vervallen tot fout gedrag en in de verkeerde kringen terecht komen. Dit is een bijzonder gegeven dat verwerkt wordt in het plot van dit boek. Triest is het dat als de basis van kleine kinderen slecht is, de moeite tot een geborgenheid vinden tot excessen kan leiden.
Zoals de twee vorige boeken in de Ijsseltriologie , is ook dit boek gebaseerd op een waargebeurd familiedrama. Hartman beschrijft in haar drie verhalen hoe men tot zulke daden kan komen.
Het kwaad in ons is gebaseerd op het verhaal van de Nederlandse Bonnie en Clyde dat in 2014 een spoor van geweld door Nederland trok. Met dat verhaal in je achterhoofd, wat toen op mij, al veel indruk maakte, voelt het nergens over de top. En eerlijk is eerlijk toen ik de laatste bladzijde omsloeg was ik oprecht ontroerd. Ik had gewoon een brok in mijn keel!
En vlak daarna bedacht ik me dat als er iemand een eerlijke recensie zou kunnen schrijven ik dat ben bij deze auteur.
Dikke 4,5 kraai voor het nieuwe boek van Corine Hartman
Ink
