Dit 1e deel in een reeks rond de personages van Robert Hunter en zijn partner Carlos Garcia was al eerder verschenen onder de titel De crucifix-killer, doelend op een teken dat de seriemoordenaar achterlaat in de nek van zijn slachtoffers. Een teken van een seriemoordenaar die al twee jaar eerder werd gearresteerd, veroordeeld en inmiddels dood is, dus wat is hier aan de hand? Is er wellicht een copycat aan het werk of was destijds toch niet de echte seriemoordenaar gepakt?
Het gaat hier om een razend populaire reeks en ik vroeg me
af of het mij net zo zou bekoren als de gemiddelde lezer. Hoog tijd dus om me eens
op dit boek te storten.
‘Hunter staarde naar het gezicht van de dode vrouw, maar
zijn geest weigerde te begrijpen wat zijn ogen zagen. Goeie god!’
Het boek gaat werkelijk als een razende van start waarbij
vooral de lezers met een voorkeur voor zeer gedetailleerde gruwelijkheden
behoorlijk aan hun trekken komen. Na dit extreme begin wordt de toon wat
rustiger, en worden de personages neergezet van Robert Hunter, de eenzame niet
zo heel oude rot in het vak die zich verliest in drank en vrouwen, en zijn
partner Carlos Garcia, de beginneling die continue als groentje wordt gezien
maar ondertussen zijn zeer aantrekkelijke mannetje staat. Overigens niet een
duo dat erg verrassend is, dit in tegenstelling tot het personage van D-King een
pooier met hart voor zijn meisjes en die een ruime bijrol heeft in het verhaal.
Deze verhalende delen uit het boek spreken mij persoonlijk
het meeste aan. De schrijfstijl is vlot en vloeiend en leest gemakkelijk weg.
De spanningsboog is regelmatig zeer hoog waardoor geen moment de aandacht
verslapt maar heeft tussendoor toch voldoende ruimte om iets te laten zien van
het leven en innerlijk van het duo Hunter-Garcia.
De inhoud van het verhaal komt alleen niet erg origineel
over. Een handtekening die direct doet vermoeden dat er een gelovig aspect bij
de dader aanwezig is, een aantal slachtoffers waar zeer verschillende folter
manieren op toe worden gepast… dat alles doet mij al in het prille begin denken
aan de overigens zeer goede film Se7ven, van David Fincher en waar ik trouwens
met erg veel plezier en een flinke dosis angst naar heb gekeken. Het plot van
het boek, nee ik zal er niks over verklappen, maar ik kan jullie wel zeggen dat
ik de dader al vermoedde voordat ik nog maar 1/3 van het boek gelezen had, en tijdens
het lezen van de rest van het boek heb ik steeds gedacht: Het zal toch niet
waar zijn? Maar helaas… ik had het juist.
Ik heb van ongeveer de eerste 2/3 van het boek redelijk
genoten, ondanks dat voor mij de gedetailleerde opsomming van alle
gruwelijkheden een stuk minder hadden gemogen. Vooral het einde vond ik echt
‘over the top’ en daar had ik het gevoel dat ik werd bedolven onder emmers
bloed terwijl de kogels om mijn oren gierden. Het was voor mij gewoon te veel
van het goede of beter gezegd te veel van het slechte. Ik houd persoonlijk erg
van een lekker stukje vlees op mijn bord, maar een gedetailleerd verslag van
mijn slager hoe hij zijn dieren uitbeent maakt nog niet dat ik er meer trek in
krijg.
Toch begrijp ik dat er een grote schare van
enthousiastelingen zijn over deze boeken, en die kunnen hun hart ophalen want
het einde van de reeks is nog niet in zicht. Zelf houd ik het waarschijnlijk bij
alleen dit 1e deel.
De 1e helft van het boek zou ik bijna een 4
willen geven, de 2e helft een krappe 3 maar het plot hooguit een mager
2-tje, tezamen kom ik daarom niet veel verder dan 3 hele dunne Kraaien.
Karin K.
