Handtekening van het kwaad, geschreven door Chris Carter.

 

Dit 1^e deel in een reeks rond de personages van Robert Hunter en zijn partner Carlos Garcia was al eerder verschenen onder de titel De crucifix-killer, doelend op een teken dat de seriemoordenaar achterlaat in de nek van zijn slachtoffers. Een teken van een seriemoordenaar die al twee jaar eerder werd gearresteerd, veroordeeld en inmiddels dood is, dus wat is hier aan de hand? Is er wellicht een copycat aan het werk of was destijds toch niet de echte seriemoordenaar gepakt?

Het gaat hier om een razend populaire reeks en ik vroeg me af of het mij net zo zou bekoren als de gemiddelde lezer. Hoog tijd dus om me eens op dit boek te storten.

‘Hunter staarde naar het gezicht van de dode vrouw, maar zijn geest weigerde te begrijpen wat zijn ogen zagen. Goeie god!’

Het boek gaat werkelijk als een razende van start waarbij vooral de lezers met een voorkeur voor zeer gedetailleerde gruwelijkheden behoorlijk aan hun trekken komen. Na dit extreme begin wordt de toon wat rustiger, en worden de personages neergezet van Robert Hunter, de eenzame niet zo heel oude rot in het vak die zich verliest in drank en vrouwen, en zijn partner Carlos Garcia, de beginneling die continue als groentje wordt gezien maar ondertussen zijn zeer aantrekkelijke mannetje staat. Overigens niet een duo dat erg verrassend is, dit in tegenstelling tot het personage van D-King een pooier met hart voor zijn meisjes en die een ruime bijrol heeft in het verhaal.

Deze verhalende delen uit het boek spreken mij persoonlijk het meeste aan. De schrijfstijl is vlot en vloeiend en leest gemakkelijk weg. De spanningsboog is regelmatig zeer hoog waardoor geen moment de aandacht verslapt maar heeft tussendoor toch voldoende ruimte om iets te laten zien van het leven en innerlijk van het duo Hunter-Garcia.

De inhoud van het verhaal komt alleen niet erg origineel over. Een handtekening die direct doet vermoeden dat er een gelovig aspect bij de dader aanwezig is, een aantal slachtoffers waar zeer verschillende folter manieren op toe worden gepast… dat alles doet mij al in het prille begin denken aan de overigens zeer goede film Se7ven, van David Fincher en waar ik trouwens met erg veel plezier en een flinke dosis angst naar heb gekeken. Het plot van het boek, nee ik zal er niks over verklappen, maar ik kan jullie wel zeggen dat ik de dader al vermoedde voordat ik nog maar 1/3 van het boek gelezen had, en tijdens het lezen van de rest van het boek heb ik steeds gedacht: Het zal toch niet waar zijn? Maar helaas… ik had het juist.

Ik heb van ongeveer de eerste 2/3 van het boek redelijk genoten, ondanks dat voor mij de gedetailleerde opsomming van alle gruwelijkheden een stuk minder hadden gemogen. Vooral het einde vond ik echt ‘over the top’ en daar had ik het gevoel dat ik werd bedolven onder emmers bloed terwijl de kogels om mijn oren gierden. Het was voor mij gewoon te veel van het goede of beter gezegd te veel van het slechte. Ik houd persoonlijk erg van een lekker stukje vlees op mijn bord, maar een gedetailleerd verslag van mijn slager hoe hij zijn dieren uitbeent maakt nog niet dat ik er meer trek in krijg.

Toch begrijp ik dat er een grote schare van enthousiastelingen zijn over deze boeken, en die kunnen hun hart ophalen want het einde van de reeks is nog niet in zicht. Zelf houd ik het waarschijnlijk bij alleen dit 1^e deel.

De 1^e helft van het boek zou ik bijna een 4 willen geven, de 2^e helft een krappe 3 maar het plot hooguit een mager 2-tje, tezamen kom ik daarom niet veel verder dan 3 hele dunne Kraaien.

Karin K.