Auteur: Rosamund Lupton
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: februari 2020
Recensie door Jaimy
Waardering: vier kraaien
Achterflap:
Actueel en nagelbijtend spannend thema: een gewelddadige terroristische actie op een school.
Op een koude winterdag wordt een vooruitstrevende -Engelse kostschool opgeschrikt door een brute gijzeling. Vijf leerlingen verschansen zich in de schoolbibliotheek. Een van hen, Hannah, probeert hun zwaargewonde leraar te verzorgen terwijl ze de man die hem neerschoot door de gang heen en weer hoort lopen. Aan de andere kant van de school, in het theater, gaat de repetitie van Shakespeares Macbeth -gewoon door. Het theater is net een bunker, de veiligste plek van de school, en lerares Daphne besluit dat afleiding op dit moment het beste is om de kinderen zich veilig te laten voelen.
In het bos rondom de school rent de veertienjarige Rafi door de sneeuw, op zoek naar zijn broertje Basi. De hele kleuterschool is al geëvacueerd, maar het kleine Syrische jongetje is spoorloos. Buiten de hekken wacht Beth, een van de moeders, wanhopig op nieuws. Ook haar puberzoon Jamie is nog niet gevonden.
De dader heeft aangekondigd dat drie uur na het eerste schot de school zal worden opgeblazen. Wie is hij? Is hij alleen? En waarom heeft hij het gemunt op deze school? Terwijl de angstaanjagende waarheid stukje bij beetje aan het licht komt, tikt de klok meedogenloos door…
In krap Drie uur tijd wordt een school volledig op zijn kop gezet.Een bom gaat af en er verschijnen schutters op het toneel.Niemand had kunnen bedenken, waar dit heen zou leiden.
Rafi is een vluchteling uit Syrië.Hij is samen met zijn jongere broertje Basi het land ontvlucht en samen hebben ze de barre weg naar Engeland nauwelijks gered.
Met de oorlog nog in zijn geheugen is het dan ook Rafi die de bom opmerkt. Ondanks zijn PTSS neemt directeur Marr hem gelijk serieus en geeft code oranje af.
Waar men eerst nog dacht en vooral hoopte dat het vooral Rafi’s PTSS was die voor de onrust zorgde, openbaren de schutters zich al snel en blijkt er wel degelijk dreiging te zijn.
Er word alarm geslagen, de school gaat in lockdown en politie en terrorismebestrijding worden opgeroepen.
De volgende drie uren zijn dan ook zenuwslopend.
Hannah zit met enkele klasgenoten en hun zwaargewonde directeur vast in de bibliotheek.
Toneeldocente Daphne zit met leerlingen in het theater, het ogenschijnlijk veiligste gedeelte van school.
Camille zit met een groep zevenjarigen in het boetseerlokaal en de basisschoolkinderen worden geëvacueerd naar het nabijgelegen strandje.
Verschillende verhaallijnen met allemaal één ding gemeen: doodsangst.
Het verhaal gaat razend van start en verliest ook geen momentje zijn spanning.
Onmacht, onbegrip, angst maar ook de wil om hier uit te komen en te overleven overheersen alle hoofdstukken en zorgen dat je meer dan eens je adem inhoudt als één van de schutters weer door de gang loopt.
Als politievrouw Rose er met haar team langzaam bij beetje achter komt wie achter deze daad zitten en waarom, komt er nog een donker laagje met ongeloof overheen.
Het wordt een ware race tegen de klok en de vraag is of ze de school op tijd kunnen redden.
Geen moment heb ik me durven ontspannen, bang om de aandacht te trekken. Zó zat ik in het verhaal.
Alle spanning en angst was zo goed te voelen, mede door de verschillende perspectieven die Rosamund gebruikt.
Ook de ongelofelijk haat waar de daders mee verdrongen zijn spatte van de bladzijden en daarbij ook het ongeloof, hoe kunnen mensen zo denken en nog erger, ernaar handelen.
Maar ook de kracht van de helden die er alles aan doen om het tot een goed einde te brengen is zeer goed voelbaar.
Een razend spannend, maar ook zeer actueel boek dat je meeneemt in donkere gedachten en angstaanjagende momenten maar waarin liefde altijd overwint.
