‘Hij is opvallend stil, als een vogel die de storm al voelt naderen door een verandering in atmosfeer.’
De Nomade gaat van start met een mooi en persoonlijk voorwoord van Anya, waarna het verder gaat met een op ware feiten gebaseerde gebeurtenis. Eentje die toen de wereld wel schokte...
De sfeer in het boek is hierdoor meteen beklemmend, je moet echter wel enigszins geïnteresseerd zijn in de problematiek (en politiek) rond het gebied Polen, Litouwen en Belarus (Wit Rusland).
We volgen journaliste Olga Liebke die voor werk onderweg is van Athene naar Vilnius, Litouwen. Ze maakt documentaires en verder draagt ze zorg voor haar dementerende oude vader. Samen leven ze een teruggetrokken leven. Olga is een onderzoekende persoon en de vragen die zij zichzelf en haar vader stelt over hun gezamenlijke verleden stuiten op angst en soms woede van de steeds verder in zijn dementie en wereldje wegzakkende vader.
Anya weet op perfecte manier de zorgzaamheid enerzijds en de onmacht (soms woede) anderzijds weer te geven. Voor mij was e.e.a. heel herkenbaar, mijn eigen vader is 93 en ver dementerend.
Een prachtig boek dat langzaam wordt opgebouwd. De manier van schrijven is beeldend en leest erg snel weg. Het is vanaf blad 1 al meteen boeiend, maar de echte spanning komt pas in de tweede helft. Daarvoor is de sfeer meer broeierig en onderhuids. Meer het gevoel van naderend onheil!
Trouwens ook een boek dat stemt tot nadenken.
In hoeverre kan je immers keuzes maken als je bent opgevoed onder een bepaald bewind, onder erbarmelijke omstandigheden of sinds kinds af bent geïndoctrineerd?
Hier in het westen is het makkelijk je mening klaar te hebben…
Ik geef het 4,5 kraai.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten