Sterre Carron heeft als schrijfster van misdaadverhalen al lang haar sporen verdiend. Haar naam en die van Rani Diaz passeren in één ademtocht. Inderdaad, als geestelijke moeder van politie-inspecteur Diaz maakt ze jacht op misdadigers in Mechelen en omgeving en kaart ze actuele maatschappelijke mistoestanden aan. Aan een pittig tempo schrijft ze per jaar twee nieuwe delen in de Diaz-serie. ‘Thrillerlezers!’ heeft net een leesclub met Sterres nieuwste thriller achter de rug en zit met nog een paar vragen.
-
Sterre, gefeliciteerd met de
publicatie van de 21ste Rani Diaz!
Op een schaal van 1 tot 10,
hoe spannend blijft het om een nieuw boek te presenteren aan jouw
lezerspubliek? Is het vergelijkbaar met een dagje aan topsport doen? 😊
Bedankt, Anita! Hoe
spannend? Ik denk dat voor iedere auteur een release spannend blijft, maar na
21 boeken is het niet meer zo nagelbijtend als destijds voor de eerstelingen.
Vanzelfsprekend ben en blijf ik nieuwsgierig naar de ervaringen van de lezers,
maar ik lig er niet meer wakker van. Ik vind het geweldig wanneer ze van het
verhaal genieten, maar het is een utopie te denken dat iedereen je verhaal zal
smaken. Op een schaal van 1 tot 10, geef ik het een 5.
-
Rani Diaz heeft al heel
wat zaken op haar naam staan. Is er een zaak die eruit springt voor jou, waar
je je op een bepaalde manier meer bij betrokken voelde?
Zonder twijfel ‘Vals ritueel’ en ‘Fatale prikkels’. Het eerste omdat het is gebaseerd op waargebeurde feiten en het over een onderwerp gaat wat me, hoe schrijnend het ook is, intrigeert. ‘Fatale prikkels’ is net zoals ‘Matsya’ vanuit de dader in de ‘ik’ vorm geschreven, waardoor je het hoofdpersonage beter en dieper kunt uitwerken. Je voelt als het ware intens alle emoties zoals de haat, de woede, het verdriet … Ooit zei Luc Deflo zaliger: probeer eens een boek in de ik-vorm te schrijven, je zal snel voelen hoeveel meer gevoel je erin kunt stoppen wanneer je iemand de nek omwringt. Het lijkt alsof je het zelf doet. Hij had gelijk!
-
Twee Rani Diaz’en per
jaar, dat is best pittig. Is dat iets wat je jezelf oplegt of vragen de
verhalen zelf om geschreven te worden?
Soms
gebeurt het tijdens het schrijven van een script in wording dat er een beeld
opduikt dat me intrigeert. Het rare is dat het meestal niks te maken heeft met
het verhaal waar ik aan werk. Op zulke momenten weet ik dat het voer is voor
een volgend script. Het is tot nu toe nog nooit gebeurd dat ik inspiratieloos
ben. Dus, om je vraag te beantwoorden: ik leg het mezelf niet op. Het beeld
breidt zich al zeer snel uit en de personages dienen zich aan. Dat kun je toch
niet naast je neerleggen? 😉
-
Betekent dat dat Rani
zowat altijd in jouw nabijheid vertoeft?
Nee,
helemaal niet. Het zijn meestal de nieuwe personages die mijn hersenen
bombarderen. Eens ik aan een nieuw verhaal begin, duurt het niet lang voor ik
weet wat Rani’s rol (op persoonlijk vlak) is.
-
De laatste Rani Diaz’en
vallen al onmiddellijk op door een stijlverandering die werd doorgevoerd wat de
coverkeuze betreft. Wat is er juist veranderd, waarom en wie heeft hierin het
beslissende woord?
Simpel:
een nieuwe uitgever = een ander coverontwerp. De uitgever, ontwerper en ikzelf
steken de koppen bij elkaar. Na overleg, stuurt de uitgever me verschillende
ontwerpen door. Meestal zijn we het er snel over eens welke het zal worden. 😊
-
Hoe zie jij de evolutie
van het personage van Rani Diaz in de loop van de voorbije tien (?) jaren? Is
zij geëvolueerd?
Het is moeilijk deze vraag te beantwoorden. Ik denk dat ze op bepaalde vlakken is geëvolueerd (Doen we dat allemaal niet? Leren van foute beslissingen of keuzes uit het verleden?). Een karakter verander je niet zomaar, waarmee ik bedoel dat het kolerieke dat Rani’s karakter typeert niet zomaar zal verdwijnen. De vurigheid is misschien milder geworden, maar zeker niet weg en maar goed ook. In het echte leven heb ik contact met een paar hoofdinspecteurs. Ze hebben allemaal een ding gemeen: een vastberadenheid en een koppigheid in positieve zin. Het zijn mensen waarop je kunt bouwen en die goed weten wat ze willen, maar zeker wat ze niet willen. Stuk voor stuk hebben ze karaktertrekken die ik in Rani herken.
-
Vind je dat jouw manier
van schrijven doorheen de jaren ook is geëvolueerd? Hoe?
Ik diep
de personages meer uit, zodat het verhaal geloofwaardig blijft en hecht meer
belang aan hun gevoelens, waardoor de lezers meer kunnen meeleven en beleven.
-
Jouw verhalen hebben
altijd wel een voet(je) in de realiteit van dat moment. Wat maakt dat iets wat
gebeurt in onze maatschappij jouw aandacht krijgt om verwerkt te worden in een
boek?
Het
onderwerp moet sowieso diep vanbinnen in mij iets triggeren. Iets waarbij ik
denk: ‘Hoe erg’ of ‘Hoe kan dat?’
Eenmaal
dat is gebeurd, ga ik op zoek naar mensen die kennis hebben over dat specifieke
onderwerp. Het is makkelijker om naar iemand toe te stappen en je vragen af te
vuren dan online te zoeken (wat ik ook doe), want online of in boeken vind je
niet alle geschikte antwoorden.
-
Met ‘Fatale prikkels’
alludeer je wel op een groot schandaal dat op dit moment zelfs de politiek tot
actie aanzet. Dat heb je toch nooit zo kunnen plannen?
Het is
vreemd, maar het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. In de loop van de
voorbije week werd ik echt boos. Ik ben namelijk over een onderwerp aan het
schrijven en hoppa: het wordt weer breed uitgesmeerd in de media. Juist nu! Ach,
alles zal wel al een keer geschreven zijn, zeker? Maar toen dacht ik: ‘hey, ik
was eerst, konden jullie niet wachten tot komend jaar om dit uit te zenden?’ 😉
-
Je sloopt een aantal
‘heilige huisjes’; de dader is ongemeen hard, de sfeer in de thriller is koud
en meedogenloos; alles nog meer dan anders. Klopt deze observatie?
Klopt
helemaal! De realiteit is ongemeen hard, maar dat kan een verhaal (soms) ook
zijn. Mensen handelen soms als wilde beesten, maakt niet uit wat de oorzaak van
hun daden is. Opgelopen trauma’s, aangeboren afwijkingen, het niet kunnen
verwerken van het leed dat hun zogenaamd of echt is aangedaan. Ik kreeg onlangs
een vraag: wat heb je tegen kinderen? Ik heb die vraag niet beantwoord, nu doe
ik dat wel. Ik heb helemaal niks tegen kinderen, integendeel, ik houd enorm
veel van ze. In het echte leven gebeuren gruwelijke dingen, is het dan niet
hypocriet te zeggen dat er in een boek niet over desbetreffende gevoelige zaken
mag geschreven worden? De realiteit overtreft vaak de fictie, zeker weten. En
over kinderen gesproken? Voor zover ik me herinner, zijn kinderen niet het
echte doelwit in ‘Fatale prikkels’.
-
Heb je met de 21ste
Rani Diaz voor een andere koers gekozen? Hoe zie jij de toekomst van Rani Diaz
en haar team? Zijn we vertrokken voor nog meer verandering?
Ik kies
niks, behoudens het onderwerp. Vervolgens begin ik te schrijven en volg de
wendingen die het verhaal me presenteert. Wanneer ik het niet doe, loopt het
mis. Er zijn wel een paar nieuwelingen die zorgen voor een verandering in het
verhaal, een frisse wind zeg maar. Ze zijn nodig voor de plot en het is leuk om
hun verhaal en hun karakters neer te pennen.
-
Last
but not least: dé vraag! Is de nieuwe Rani Diaz al in
wording en kan je al een klein beetje spoileren?
Ik ben ongeveer op de helft.
De slachtoffers hebben een gemengde huidskleur, waardoor er meteen wordt
gedacht aan een racistisch motief. (dat was het niet waar ik me aan ergerde
toen ik hoorde wat ze op tv uitzenden). Of dat het motief is van de dader, zal
in maart 2024 duidelijk worden. 😊
Jeetje, Sterre, jij weet hoe je iemand
nieuwsgierig moet krijgen! Ik kijk uit naar hoe de nieuwelingen verder gaan
evolueren. Geweldig dat jouw nieuwe boek alweer een duidelijke link lijkt te
hebben met gebeurtenissen in het echte leven, al was jij eerst! 😊
Bedankt dat ik nog maar eens een paar vragen
op jou mocht afvuren. Het was alweer zalig vertoeven in het Mechelse, ook al
lijkt de misdaad daar welig te tieren.
Ook ik wil graag het hele team en Ink
bedanken voor de gezellige leesclub. Het was, zoals steeds, een toffe ervaring.
Vele groetjes, Sterre
Anita voor Thrillerlezers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten