We hebben altijd in het kasteel gewoond van Shirley Jackson.

 Samen lazen Karin en Ink het boek Wij hebben altijd in het kasteel gewoond van Shirley Jackson. Kort maar krachtig bespreken zij het boek.

Karin:

Voor mij, na Het spookhuis op de heuvel, het 2^e verhaal dat ik van Shirley lees.

Mary Katherine (Merricat), haar zuster Constance en hun oude invalide oom Julian wonen gedrieën, samen met Jonas de kat, in hun kasteel als enige nazaten van de Blackwoods. Ze zijn het pispaaltje van de dorpelingen en al lezende krijg je een vermoeden waarom, al is er geen rechtvaardiging voor. De komst van hun nare neef Charles zet hun aparte kluizenaars-wereldje op zijn kop.

Een mooie roman met een duister randje. Aparte personages ook, waar ik toch even aan moest wennen. Daarna leest het heel erg prettig. Ja, tot zo’n beetje 2/3 van het verhaal (dat slechts zo’n 150 blz. telt). Ik had mij inmiddels al helemaal ingeleefd in het personage van Merricat, en mij daarbij al een compleet beeld gevormd van hoe het zou kunnen aflopen, maar met dit had ik geen rekening gehouden. Voor mij dus ook heel onbevredigend. Of het verhaal had hierna nog verder moeten gaan, of er had een andere afloop moeten zijn, maar dit einde is raar. En ik houd van raar, maar niet dit soort raar! Rest mij nog verhaal nr. 3, De loterij. Ik ga het lezen, maar nu nog even niet!

Ik geef Wij hebben altijd in het kasteel gewoond 3,5 kraaien, mede o.b.v. die eerste 2/3^e.

Karin K.

Ink:

Ken je klassiekers!
Ik kende het boek totaal niet tot enigszins verbijstering van een teamlid. Heel lief werd het mij toegestuurd.
Toen ik de laatste pagina omsloeg kwamen er verschillende woorden langs in mijn hoofd: bijzonder, weird, intrigerend, boeiend....en onbevredigend.
Ik heb tot bijna de laatste pagina's genoten. Echt genoten. Ik bedacht van alles, o.a. wie eventueel een niet echt persoon was. Ik spurtte naar het eind en toen... teleurgesteld.
Ik blijf met heel wat vragen zitten, op mijn honger zitten zoals de Vlamingen zo mooi zeggen.
Je moet meegaan in het verhaal en dat lukt echt heel goed, want Shirley Jackson schrijft mooi en aantrekkelijk. Je krijgt het bijna benauwd van het leven wat de twee dames leiden. Maar dat einde...

‘Ik had er een hekel aan als er met een vork naar me werd gewezen, en ik had ook een hekel aan het geluid van die nimmer aflatende stem. Ik wou dat hij voedsel aan die vork prikte, die in zijn mond stak en erin stikte.’

Eindoordeel Ink: 3,5/4 kraai