Krassen op de ziel
Naar jaarlijkse gewoonte verscheen ook maart
laatsleden de nieuwe literaire thriller van het schrijversduo Nicci French:
‘Heeft iemand Charlotte Salter gezien?, uitgegeven door Ambo/Anthos.
‘Heeft iemand Charlotte Salter gezien?’ telt
drie delen.
Ter gelegenheid van de 50ste
verjaardag van Alec Salter wordt een verjaardagsfeest georganiseerd. Echtgenote
Charlotte/Lottie daagt echter niet op; ze lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen.
Enkele dagen later wordt een ander lid van de gemeenschap van Glensted dood
teruggevonden. Vermoord? Zelfmoord? Houden de twee zaken verband? Meer dan drie
decennia later is Glensted nog steeds niet in het reine met de twee onopgeloste
zaken en al helemaal niet wanneer ze opnieuw opgerakeld worden. Er valt een
nieuw slachtoffer. Maud O’Connor zorgt voor nieuwe zuurstof. Er wordt stevig
gepookt in de geheimen die de gemeenschap tot dan toe bedekt heeft gehouden.
Etty, jongste Saltertelg en enige dochter van
Charlotte en Alec, komt het best uit de verf. Via haar personage komen haar
broers Niall, Paul en Ollie in beeld en natuurlijk ook haar hatelijke en
walgelijke vader Alec. Ze laat tot op de bodem van haar ziel kijken en
schreeuwt haar wanhoop en eenzaamheid uit. Onmogelijk om onverschillig door te
lezen: Etty neemt je voor haar in. Alec stoot door zijn vreemde houding en
pedante toon af. Hij is een koude kikker en een leugenaar. Met Maud stoot het
schrijversduo zich aan het stilaan universele ‘cliché’ van de inspecteur die op
het thuisfront de gekende relatieproblemen voor de kiezen krijgt, wat dan toch
weer een beetje jammer is.
Als je het talent van het auteursduo moet
benoemen dan is het wel dat ze koning en koningin zijn van de sfeerschepping en
de psychologische portrettering van hun personages. Ze duiken onder in de
gemeenschap, mengen zich onder de inwoners van Glensted, rapporteren over alle
wrevel en ergernissen, pikken elke roddel op, trachten de sluier te lichten
over alle geheimen en boetseren voortdurend aan hun protagonisten.
Lottie laat een enorme leegte achter: alsof
er een gat is geslagen in de grond onder het huis van de Salters, een bodemloze
put waaruit de vier kinderen de weg naar boven niet kunnen vinden. Hun wereld stuikt
letterlijk en figuurlijk in elkaar en Alec en de kinderen drijven steeds verder
van elkaar af. De ontreddering wordt treffend in beeld gebracht door de
verwaarlozing, vervuiling en koude ten huize Salter. De kerstlichtjes in
Glensted zijn geen tegenpartij voor de troosteloze en doodse atmosfeer die
uitgaat van het huis en het winterse decor.
.
In dit boek word je niet omvergeblazen door
de actie. Die is er nagenoeg niet, wat nog onderstreept wordt door de inertie,
onwil, onkunde of knulligheid van de politie waardoor het onderzoek in de jaren
’90 in het slop is geraakt. Vreemd gedrag, dingen die niet worden uitgesproken
maar wel luidkeels om uitleg vragen, voeden constant het mysterie over de zaken
die Glensted nooit (hebben) verlaten. Er is die vooral onderhuidse typisch
Nicci French-‘thrill’ die je aan de bladzijden bindt: die heeft voldoende
potentie om de aandacht vast te houden en maakt dit nieuwe boek tot een
rasechte Nicci French die herinnert aan hun beginjaren. Bovendien laten de scharnierende
dialogen toe om vlot te schakelen tussen opeenvolgende scènes. Gevolg: ‘Heeft
iemand Charlotte Salter gezien?’ leest als een weliswaar trage, maar heel
onderhoudende film.
Nicci French zijn er als duo in geslaagd een
literaire thriller te schrijven die doet denken aan hun beginperiode. In deze
thriller doen ze opnieuw waarin ze op hun best zijn, nl. onder de huid kruipen
van hun hoofdpersonage(s) en een filmische diepgaande impressie neerzetten van
hun ‘reis’.
4 kraaien
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten