Duo recensie: Doden zonder naam – Elly Griffiths

 

Ruth Galloway is archeologe en bij een opgraving vindt ze het skelet van een persoon met een haak als hand.

Ruth denkt te weten wie het is. Ze is er vrijwel zeker van dat het Jemima Green alias Mother Hook is.
Ze was de beruchtste moordenares in de geschiedenis van Norfolk, en ze werd ervan verdacht als pleegmoeder meerdere kinderen te hebben omgebracht. Doordat ze haar hand kwijtraakte bij een ongeluk op de boerderij kreeg een haak als hand.

 Tegelijkertijd onderzoekt inspecteur Harry Nelson de moord op drie baby’s, alle drie afkomstig uit hetzelfde gezin. Is dit een ongelukkig toeval, of hebben de ouders hier toch iets mee te maken?

Dan raakt er een kind vermist. En alhoewel de zaak van Jemima Green iets is uit een ver verleden, lijken er griezelige paralellen te zijn.

 Dit boek van Ruth Galloway is een deel 6 uit de serie over deze eigenzinnige archeologe.

 

Jantsje:

 Quote: “Huil niet kleine lieverd”

 Door het hele boek heen gaat het over Mother Hook, waarvan Ruth denkt dat ze misschien onschuldig aan de moorden was.

Het verhaal fascineert me en ik hoopte dat de waarheid bekend werd. Pas aan het eind van het boek hoor je of ze schuldig was of niet. Dat viel me heel erg tegen. Ik vond dat het een beetje afgeraffeld was. Ik vond het einde daarvan niet echt spannend en had er meer van verwacht.

 

Jolanda:

De opgraving van Mother Hook is meer een leuk (verzonnen) achtergrondverhaal dan datgene waar het echt om draait in dit boek en dat is de dood van de drie baby’s uit één gezin en uiteindelijk de vermissing van een ander kind. Er zijn wel lijntjes met de mythe achter de opgraving maar echt heel interessant vond ik het niet.

 

Jantsje:

Het verhaal is op zich goed en spannend, alleen moest ik steeds opzoeken wie wie ook nog weer was.
Misschien komt dat omdat dit het eerste boek is wat ik van deze auteur lees en dit boek dus al deel zes uit een serie is, of omdat er gewoon te veel personen zijn die naar mijn idee niet echt interessant zijn omdat ze een bijrol vervullen en niet ver genoeg uitgediept zijn daardoor.

 

Jolanda:

Pfff….. wat een personages rollen er over je heen wanneer dit je eerste boek is over Ruth Galloway! Het duurde tot ongeveer 3/4^e van het boek voordat ik ze allemaal uit elkaar wist te houden. Toen ik het boek uit had kwam ik erachter dat er achter in het boek een korte biografie staat van het personage Ruth. Had ik dat maar eerder geweten, dat had me een heleboel gepuzzel bespaard!

 

Jantsje:

Ik werd een beetje kriegel van het feit dat ik het gevoel had dat bijna niemand trouw is. Iemand had een kind van een getrouwde man en weer een ander was getrouwd en had een kind van haar minnaar. Om de haverklap werd dat weer genoemd en ik vroeg mij af of dat relevant is en was één keer noemen niet genoeg.

 

Jolanda:

Ik vond de personages op zich wel interessant. Er speelt veel op relatie-gebied en er zijn veel verbintenissen op sociaal vlak tussen de personages. Waarschijnlijk is dat vanaf deel 1 van de serie opgebouwd, maar omdat ik die niet las moest ik ze allemaal nog een beetje leren kennen. Van een eerdere recensie van collega-blogger Karin wist ik al dat Ruth in het vorige deel een baby had, en ik was na haar recensie een beetje bang voor heel veel baby-praat. Gelukkig is baby Kate in dit deel al drie jaar, dus gelukkig bleef het geklets over luiers en flesjes hier achterwege.

 

 Jantsje:

Er was nog een ergernis in het boek: dat je een verhaal van iemand aan het lezen bent, en vervolgens blijk je weer het verhaal van iemand anders te lezen. De regelafstand tussen de verschillende stukjes was te klein. Ik had het fijner gevonden dat de auteur met de andere persoon op een nieuwe bladzijde was begonnen of een grotere regelafstand ertussen had gedaan zodat het duidelijk was. Nu vond ik het erg verwarrend en raakte daardoor uit het verhaal.

 

Jolanda:

Wat wel even opletten was bij het e-book is dat de regelafstand tussen de alinea’s bij wisseling van de personages minimaal was. Dat had ik pas na een aantal keer door.

 

Jantsje:

Mijn eindoordeel is dat ondanks de ergernissen het best wel een goed en leuk verhaal is. En mede daardoor krijgt het boek van mij toch nog 3 kraaien.

 

Jolanda:

Ik ben dol op cosy crime en als het zich dan ook nog in Groot-Brittannië afspeelt, heeft het voor mij altijd al een punt voorsprong. Het Britse leent zich al snel voor sfeervolle en mysterieuze verhalen en dit verhaal rondom archeologe Ruth heeft wel een originele insteek. Ik miste echter een beetje de typische Britse humor die andere cosy-crime series wel hebben. Ik heb het boek dan ook wel graag gelezen, maar voor mij is het niet een serie die ik boeiend genoeg denk te vinden om op mijn tbr te zetten. Ik geef dit verhaal 3 kraaien.