Het laatste huis van Catriona Ward.

 

Catriona Ward is een nieuwe naam in Nederland en Vlaanderen, maar na even googlen blijkt Het laatste huis alles behalve haar debuut maar slechts het eerste dat in het Nederlands is vertaald.

De cover en de tekst op de achterflap intrigeerden mij meteen: Ted Bannerman woont in het laatste huis aan de bosrand met zijn dochter Lauren en kat Olivia. Het huis heeft dichtgetimmerde ramen, de spiegels zijn verwijderd, op de zolder klinken onheilspellende geluiden en in het bos achter het huis ligt iets begraven. Jaren terug is er een meisje verdwenen en Ted krijgt ineens een nieuwe bewoonster in zijn  straat die zeer in hem geïnteresseerd blijkt te zijn. Heerlijk, ik houd van spooky verhalen en dit beloofd veel goeds!

 

Direct vanaf de eerste pagina’s bekruipt je als lezer een bevreemdend gevoel. Je leert Ted, Lauren en Olivia kennen en het 1^e woord dat bij mij opkwam was disfunctioneel. Nog onbekend is dan in welk opzicht, en vooral ook wie van de drie de ergste is. Het verhaal wordt almaar grimmiger en ja, het wordt gewoon heel raar. Elk van de personages gaat op zijn of haar manier om met de vreemde situatie waarin ze verkeren, en ook de kat krijgt ruimte om haar gedachtes en belevingen in het boek onder woorden te brengen:

‘Hoe dan ook, de truc voor een gelukkig leven is: als iets je niet bevalt, ga dan weer slapen tot het is opgehouden!’

 

Het boek draait dus voornamelijk om de 3 bovengenoemde personages en iets verderop in het verhaal komt daar ook het 4^e personage bij, de dame die in de straat komt wonen. Allemaal hebben ze geheimen en allemaal zijn ze opzoek naar iets, maar heel lang blijft ongrijpbaar wat dat precies is.

 

Catriona heeft een verhaal geschreven dat verre van normaal te noemen is. Ja, wat is normaal zou je kunnen zeggen, maar ik kan wel stellen dat dit mijn raarste boek van 2023 gaat worden. Geregeld bezorgt het mij een spooky gevoel. Kleine kippenvel momentjes, die nog eens versterkt werden door het geklepper in huis van een slecht sluitende deur tijdens de storm van afgelopen dagen en mij het gevoel gaven bezoek te krijgen van iets ongewensts danwel tenminste van iets dat niet door mij was uitgenodigd. Het gaf het verhaal nog eens een extra dimensie. Bovendien is het zo geschreven dat je almaar door blijft lezen. Vond ik het buiten ‘raar’ ook goed? Laat ik zeggen dat ik vind dat het heel veel goeds in zich heeft. Het al eerder benoemde spooky element en het feit dat je door wilt blijven lezen was voor mij een echt pluspunt. Misschien was het iets te vreemd voor mij, en toch is het geen fantasy al zal de echte fantasy lezer wellicht minder moeite met het vreemde hebben.

Toch waren er op het laatst ook momenten waarop ik dacht: nu ben ik er wel even klaar mee. Toch bleef ik ook nu weer doorlezen want eenmaal begonnen wil je absoluut het einde weten. Een einde die nog wel een verrassing in petto heeft.

 

Een boek dat je gewoon over je heen moet laten komen en dat je niet meteen moet willen begrijpen. Antwoorden komen, maar pas nadat je zelf al een paar keer op het verkeerde been bent gezet. Daarna eindigt Catriona haar boek nog met een prachtig nawoord over hoe het verhaal tot stand is gekomen. Wees gerust, aan het einde weet je dan echt wel hoe het zit maar lees toch dit bijzondere nawoord. Het geeft wat meer duidelijkheid en heeft mij ook doen besluiten het aantal Kraaien af te ronden naar boven.

 

Ik geef het 4 Kraaien. En ik ben ook heel benieuwd naar een volgend boek van haar.

Karin K.

 

‘Je hoeft niet bang te zijn, Teddy’, zei ze. ‘Jij bent beangstigender dan wat er ook maar in dit bos leeft.’