De zaak Alaska Sanders is deel 3 van de Marcus Goldman reeks.
Wat was ik blij dat dit boek ineens werd aangekondigd, ik
had net een jaar geleden ‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’ gelezen en ik
was daar helemaal weg van. Het 2e deel, ‘Het boek van de Baltimores’,
had ik nog niet gelezen maar ik verwachte daar geen problemen mee aangezien ze
stuk voor stuk los te lezen zouden moeten zijn.
Ook in dit deel gaat het duo Perry Gahalowood, politie
sergeant, en Marcus Goldman, inmiddels een beroemd schrijver, gezamenlijk op
onderzoek in een moordzaak. Dit keer voert het hun naar een oude zaak omtrent
het vermoorde meisje Alaska Sanders. Aanleiding is een verontrustende anonieme
brief die de zorgvuldigheid van het 11 jaar eerdere onderzoek in twijfel trekt.
Reden te meer om de zaak weer te heropenen.
‘Een zaak is nooit echt gesloten’, was de reactie van
Gahalowood.
‘Hoe bedoel je?’
’Ze blijven me altijd achtervolgen. De doden én de
levenden.’
Het verhaal over Alaska Sanders springt continue in tijd.
Fragmenten uit 1999, wanneer het lichaam van de 22-jarige Alaska aan het meer
in Mount Pleasant wordt gevonden, wisselen af met die uit 2010 als Sergeant
Perry Gahalowood een anonieme brief onder ogen krijgt die de gehele zaak op
zijn grondvesten doet schudden. Wat volgt is een kluwen aan verschillende
verhaallijnen van mensen die op de één of andere manier waren verbonden met
Alaska en ook diens privé aangelegenheden worden onder de loep genomen. Alle
getuigen, verdachten, kennissen en familieleden worden zodoende opnieuw
benaderd en ondervraagt en hoe verder Perry en Marcus in de zaak beginnen te
wroeten, hoe meer geheimen en leugens er boven water komen. Keer op keer worden
zij, en met hen ook jou als lezer, op het verkeerde been gezet. Iedereen heeft
wel iets te verbergen, iedereen verdraaid de waarheid en niets is wat het
lijkt.
De manier van schrijven van Joël Dicker is plezierig en
verhalend. Het verhaal komt pas héél langzaam tot ontwikkeling en je moet
tenminste een 100 á 130 blz. lezen alvorens de vonk een beetje overslaat, maar
daarna leest het heerlijk weg. Ik was zelf wel erg blij dat ik het 1e
boek ‘De waarheid over de zaak Harry Quebert’ had gelezen want er waren best veel
verwijzingen naar. De verwijzingen naar het 2e boek, ‘Het boek van
de Baltimores’, waren aanzienlijk minder in aantal.
Al met al heb ik weer flink van deze dikke who-dun-it
genoten. Toch heb ik nog wel een hele kleine kanttekening: Het was heerlijk om
steeds weer geconfronteerd te worden met een nieuwe mogelijke verdachte of weer
een nieuwe twist in het verhaal maar op het allerlaatste moment, wanneer het
definitieve konijn uit Joëls’ hoge hoed werd getoverd, vond ik het ook wel weer
genoeg. Soms kun je ook een beetje te ver doorslaan in het verzinnen van het
aantal twists die je in je boek wilt verwerken.
Desalniettemin heb ik echt genoten van dit boek, maar voor
mij kan dit 3e verhaal het magische 1e boek ‘De waarheid
over de zaak Harry Quebert’ bij lange na niet evenaren.
Toch sta ik weer te popelen als er een nieuwe zaak voor
Marcus Goldman komt. En komt die er? Wie zal het zeggen…
4 Kraaien.
Karin K.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten