En dan is het jaar 2022 alweer (bijna) ten einde! Ik vond het zelf een goed leesjaar en heb een paar hele fijne boeken gelezen.
Mijn buitenlandse nummer 1:
Dat is het laatste deel van de trilogie van Niklas Natt och
Dag, 1795. De ultieme ontknoping van een prachtig drietal boeken die je niet
los kunt lezen. Dat hoeft ook helemaal niet want wanneer je éénmaal aan de
eerste, 1793, begonnen bent kun je gewoonweg niet meer stoppen. De
naargeestigheid van een historisch maar weerzinwekkend Stockholm. De straten
zijn één grote beerput vol rond krioelende ratten en te midden van dit alles
huist een wrede moordenaar. Heerlijk!
Mijn Vlaamse/Nederlandse nummer 1:
Die is uiteraard van mijn favoriete Vlaamse auteur Kevin Valgaeren, met zijn herwerkte versie van het al eerder uitgebrachte (maar al lange tijd uitverkochte) De Ziener. Het genre Gothic Novel krijgt naar mijn mening weinig aandacht. Reden te meer op dit prachtige pareltje vol bovennatuurlijke sfeer onder de aandacht te brengen. Een op historische feiten gebaseerd verhaal waarbij de melancholie van elke pagina spat en het mooie taalgebruik je in verwondering achter laat.
Dan zijn er nog de nummers 2 en 3.
Ik vond ze beiden bijzonder mooi en noem ze daarom in één
adem:
Vaderskind van Belinda Bauer:
Belinda Bauer sloot ik al in mijn hart sinds haar verbijsterende
debuut Rusteloos Land. Vaderskind is van hetzelfde kaliber. Vooral het
meekijken door de ogen van een onschuldig kind kan Belinda Bauer als geen ander
op haar lezers overbrengen. Ze weet met haar bloemrijke en verhalende manier
van schrijven elke omgeving tot leven te brengen. Een naargeestig dorpje aan de
rand van een klif, een donker druipend bos, of die rollende golven van de zee.
Het bruisen in je oren neemt langzaam toe, en als lezer weet je nog niet of dit
nog steeds die zee is, of het geluid van je eigen bloed dat inmiddels langzaam
begint te koken van woede en onmacht. Je bent één met de moordenaar in spé.
Lotgenoten van Karin Fossum:
Ook Karin Fossum heb ik sinds haar debuut Eva’s oog in mijn
hart gesloten, maar dat bleek achteraf niet eens haar beste boek te zijn. Ook
Lotgenoten is niet haar allerbeste, maar wel een heel erg goede. Karin Fossum
laat heel gewone mensen met heel gewone levens heel langzaam ontsporen en
vervolgens laat ze hen op een heel begrijpende wijze een aller vreselijkst misdrijf
plegen. Zij weet als geen ander sympathie voor de moordenaar bij haar lezers op
te wekken. Elk menselijk gevoel, spanning, angst, vertwijfeling, woede, ze weet
ze allen zo goed op je over te brengen dat het onder de huid kruipt. Het
nestelt zich in je hoofd en het laat je niet meer los, ook al is het boek
allang uit.
Ik wens iedereen weer een heerlijk leesbaar 2023 toe en hoop
weer op een paar geweldige toppers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten