Giftige cocktail
In een desolaat decor dat bevroren
lijkt in de tijd en waar sneeuwstormen en uitvergrote geluiden de stuipen op
het lijf jagen situeert Yrsa Sigurdardottir een ijzingwekkend verhaal.
Op de ondergesneeuwde Ijslandse en
berekoude hoogvlakten doet een reddingsteam keihard haar best om 4 – of zijn
het er 5? – vermisten terug te vinden.
Gezien de weersomstandigheden is de tijd van cruciaal belang.
In een voormalig Amerikaans
radarstation op het schiereiland Stokksnes verliest één van de kustwachters
beetje bij beetje de pedalen wanneer hij vreemde dingen begint waar te nemen en
ook hij gefascineerd raakt door het zwarte gat dat eerder reeds mensenlevens
eiste.
Drie verhaallijnen vertonen
aanvankelijk weinig raakpunten. De
personages delen sneeuw, het donker én bizarre onverklaarbare voorvallen in een
landschap waarin natuurelementen de macht hebben over leven of dood. De kou is niet te harden en lijkt de te
verslaan vijand of niet …?
De verhaallijnen wisselen
voortdurend met elkaar af en komen aldus telkens kort on hold te staan. Het is een handige techniek die het leestempo
opdrijft vermits het de nieuwsgierigheid naar hoe het verder gaat alleen maar
aanwakkert.
Ijskoude vingers die langs je
ruggengraat omhoog kruipen, een vrouw die blauw van de kou aan het voeteinde
van het bed beide de slapers aanstaart, een kinderhand die langs het raam een
weg naar omhoog zoekt, afgesloten deuren die toch op een kier blijken te staan,
… Je zou voor minder de kriebels
krijgen! Kippenvelmomenten bij de vleet
en haren die ten berge rijzen door vreemde gebeurtenissen. ‘De prooi’ slokt je op: je hebt schrik om
verder te lezen terwijl je toch absoluut wil weten. Spooky voorvallen stuwen de plot naar een
steeds hogere versnelling: ‘De prooi’ is bij momenten een echt
spookverhaal.
Eerder dan naar de uitdieping van de
personages, gaat de meeste aandacht naar de omstandigheden en de koers die de
verhaallijnen volgen. In eerste
instantie zijn het de lotgevallen van de personages die alle aandacht
opeisen. Waarom belanden zij in die
nachtmerrie? Gaan ze het wel kunnen
navertellen? Bovendien lijkt het
verleden sommigen onder hen in te halen.
Storm en donker belemmeren het zicht van de lezer waardoor het even
duurt vooraleer duidelijk wordt wat er echt speelt. De ontknoping is dan ook
wel even verrassend … en toch ook weer niet helemaal. Yrsa is er goed in geslaagd het rookgordijn
voldoende lang in stand te houden.
Eén hoofdstuk lezen, ééntje maar, en je valt ten prooi aan het laatste boek van Yrsa Sigurdardottir. Ook al dreigen de gebeurtenissen je teveel te worden, je gaat door met lezen. Wees wel gewaarschuwd: je zal meer dan één keer controleren of de deur wel goed dicht zit; een blaffende hond zal je zomaar de stuipen op het lijf jagen en je zal het licht laten branden om onwelkome gasten buiten te sluiten. Dat het verhaal blijft nazinderen is toegevoegd genieten aan het leesplezier dat Yrsa’s meest recente boek biedt. ‘De prooi’ is een meer dan geslaagde Ijslandse thriller die ik hier warm wil aanbevelen!
5 kraaien!
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten