De gunst van Nicci French

 

De spaak in het wiel

Met ‘De gunst’ viert schrijversduo Nicci French een kwarteeuw van samen schrijven.

Ooit waren Liam Birch en Jude voor korte tijd zomerliefjes, maar het auto-ongeluk waarmee het boek start, maakte daar abrupt een einde aan.    

Jaren later heeft Jude haar droom verwezenlijkt en werkt ze als arts in een ziekenhuis op de geriatrie.  Ze woont samen met verloofde Nathan en de voorbereidingen voor hun huwelijk zitten in de eindfase.  Totaal onverwacht – en na jaren van complete stilte – staat Liam voor Judes neus met de dringende vraag of ze hem een gunst wil verlenen.  Geen verdere info.  Al wat Jude weet is dat ze het aan niemand, haar verloofde incluis, mag vertellen.  Weinig later staat haar leven op zijn kop.

Al na amper enkele bladzijden zit de lezer opgezadeld met twee vragen: om welke gunst gaat het en hoe is het mogelijk dat een hoogopgeleid personage als Jude zonder enig voorbehoud en informatie instemt met het verzoek van Liam?  Het is op zijn minst vreemd, zelfs ongeloofwaardig.

De plot ontwikkelt volgens de beproefde ‘Nicci French’-methode: de auteurs beschrijven tot in het detail decors en omstandigheden, de handel en wandel van de personages worden uitgebreid bestudeerd en herhalingen worden hierbij niet geschuwd. Maar gaan de auteurs hierin deze keer niet te ver?   

Een vertwijfelde Jude neemt de lezer mee op sleeptouw. Te voet, op de fiets en met de metro, een enkele keer met de wagen.  Het onderstreept nog maar eens de tergende traagheid waarmee de plot vordert.  Haar ogen en oren observeren, registreren en geven alle personages een gezicht.  Die personages komen onder een heel groot vergrootglas te liggen.  Geen dieptezicht, helaas.  Echt wijs wordt Jude er niet van.  In de inner circle van Liam lijkt iedereen, zonder enige uitzondering, wel knettergek te zijn.  En tot veel meer dan die vaststelling komt ook de lezer niet.  Ze blijven allemaal eendimensionaal en dansen voortdurend om elkaar heen zonder iets substantieels over zichzelf bloot te geven.  Hetzelfde geldt voor Jude.  De bewoners van het huis zien haar als een rariteit en dat is ze ook wel een beetje.  Haar geloofwaardigheid is discutabel.   Pas op het einde wordt duidelijk waarom Jude zonder meer is ingegaan op Liams vraag. 

De pen van het bedreven schrijversduo is duidelijk herkenbaar, maar de lezer die hoopt op een spannend verhaal waarin het hoofdpersonage tot ontwikkeling komt, blijft toch een beetje op zijn/haar honger zitten. Het is wachten tot de ontknoping op enige vorm van actie en spanning.  Dan ‘verrast’ een niet geheel onverwachte wending ook Jude, al was het maar omdat het rustige kabbelende tempo wordt verstoord. Het is niet meer dan dat.

Het hoofdpersonage maakt vreemde beslissingen, De plot komt als een stoomtrein zeer traag op gang en de opgewekte stoom lijkt eerder die van een kleine fluitketel. ‘De gunst’ is niet het beste boek van het schrijvende koppel.

3 kraaien

Anita