Rudy Morren is niet voor één gat te vangen. Velen kennen hem als acteur, maar ook als schrijver heeft hij al behoorlijk wat op zijn palmares: hij schreef scenario’s voor tv-reeksen als F.C. De Kampioenen en Verschoten en zoon (comedy), Zone Stad, Deadline I & II en Gent West (krimi). Ondertussen is hij een vaste waarde geworden in de thrillerwereld. ‘Wild vlees’, Sneeuwspoor (Hercule Poirot Prijs 2020) gingen ‘Verdronken land’ (2021) vooraf. Thrillerlezers! mocht de Hercule Poirot Prijswinnaar van 2020 een aantal vragen stellen.
•
Dag Rudy! Het tempo zit er goed in!
Eind 2021 lag jouw derde thriller in de boekhandel. Ben je nu fulltime thrillerschrijver?
Dat is toch de
bedoeling. Kijken of het me lukt. Ik heb de combinatie acteren/schrijven een
tijdje gedaan. Ik had de indruk dat ik twee keer half werk leverde. Daarom dat
ik de knoop doorhakte. Ik geef mezelf een paar jaar de tijd om mijn focus
alleen op het schrijven van romans en thrillers te leggen. De toekomst zal
uitwijzen hoe ver we geraken.
• ‘Verdronken land’ speelt zich af
in de polder. In het begin komen ‘Ouden
Doel’, ‘Doel’ voorbij. Heb jij een band
met het dorp?
Nee, helemaal niet. Ik volg de
politiek/sociale gebeurtenissen daar wel van: sloop of niet. De dramatiek van
het dorp kwam perfect van pas in mijn verhaal. Het illustreerde het draaien en
keren van de politiek afhankelijk van waar de wind komt.
• Wat opvalt is dat de cover net
zoals voor ‘Sneeuwspoor’ heel eenvoudig en tegelijkertijd heel significatief is
voor de inhoud van het verhaal. Ben jij
zelf het creatieve brein hierachter?
Nee, die pluimen mag ik
niet op mijn hoed steken. Dat gebeurt in samenspraak, overleg met de uitgever,
redactrice, ontwerper en mezelf. Dat zijn geen discussies waarbij er gevochten
wordt J. Meestal zijn we het vrij snel eens in welke richting we
moeten zoeken. En de rest volgt dan vanzelf.
• Wat inspireerde jou tot het schrijven
van het boek?
Dat was een toevallig
samenkomen van een aantal elementen. Ik wou erg graag over vriendschap schrijven,
over macht en het misbruik ervan. En de kranten stonden toen – nog steeds
trouwens – vol met verhalen over kindermisbruik in de kerk. Het was zaak om die
elementen met elkaar te verbinden en ik kon aan de roman beginnen.
• Waarom ‘Verdronken land’ als titel?
Ik vind ‘verdronken
land’ erg poëtisch klinken. En de link is dat het instituut waar de jongens
schoollopen ongeveer op die plek stond. Het gebouw stond op Nederlands
grondgebied, de administratie was in handen van Vlaamse kloosterzusters. Wat
dat betreft is het authentiek. Het klooster is niet verzonnen. Volgens mij
staat het er nu nog. Als ruïne weliswaar.
• De vier delen in het boek krijgen
elk een kleur. Zou je de kleurencode
hier willen verduidelijken?
Dat is spielerei van de
auteur. Het zijn de kleuren van de paarden van de ruiters van de Apocalyps.
Rood: oorlog. Wit: valse vrede. Zwart: honger en ellende. Groen: lijken. Voor
mij kondigden die vier vrienden het einde der tijden aan. Veel erger dan wat de
jongens hebben meegemaakt kan het volgens mij niet worden. Het is het einde van
de wereld.
• Het boek zit vol mooie metaforen
alsook lugubere woordspelingen. Heb je
die ergens opgelijst staan in een boekje?
Of komen die mee met de ontwikkeling van het verhaal? Heb je een favoriet?
Ik heb zeker geen boekje
met daarin een lijst van metaforen en woordspelingen. Dat gebeurt als
schrijvend. Ik kan je ook geen favoriet geven want het ontbreekt mij aan de
lijst om uit te kiezen J maar bijzonder fijn dat je er zoveel mooie metaforen in
terug gevonden hebt.
• ‘Verdronken land’ bevindt zich en
speelt zich af in de polder. Omdat de
poldergrond en de mist zich voortreffelijk lenen voor dit plot?
Het karakteristieke van
de polders zorgde mee voor de opstart van het verhaal. Het verhaal kon bij
wijze van spreken nergens anders plaatsvinden dan in de polders. Het is een
personage, een karakter. Grillig en meegaand, verrassend en vertrouwd.
• Is het dan maar een klein stapje
verder om Matthias en Maartje dingen te laten ‘zien’?
Volksgeloof, bijgeloof
en niet altijd te verklaren verschijnselen; het hoort er gewoon bij. Het kruidt
het verhaal.
• Het lijkt wel alsof de tijd is
blijven stilstaan in Oud Polder: de ontmoetingsplaats in het café waar je de
dorpsidioot kan ontmoeten; de burgemeester geniet nog het hoogste aanzien en
bepaalt wat gebeurt in de gemeenschap, … .
Is dat jouw idee van een dorp in de polder?
Alles is fictie in de
roman. Maar fictie die raakvlakken heeft met de werkelijkheid. Bedoeling is wel
dat het allemaal geloofwaardig blijft. Herkenbaarheid is noodzakelijk anders
haak je als lezer makkelijk af.
Is dit dus mijn idee van
een dorp in de polder? Ja en neen. Er zullen zeker dorpen zijn die aan het
cliché voldoen en andere die hier mijlenver van afstaan. ‘Achterlijk’ wordt
gebruikt door het personage Mortier die uit de stad komt en al wat niet uit de
stad komt vindt hij achterlijk. Simpele ziel.
• ‘Verdronken land’ vertelt een
akelige en heel verdrietige geschiedenis. Is het verhaal volledig fictief?
Het verhaal is uiteraard
fictie. Maar je hoeft de krant maar open te slaan om te kijken hoe ver het van
de werkelijkheid staat. Het is precies wat ik hogerop zei: herkenbaarheid is
dat zakelijk, anders haak je als lezer af.
• ‘Kindermisbruik’ is één van de
thema’s. Het is op dat moment in het
boek het tijdperk van ‘de witte mars’ en de affaire Dutroux. Oude wonden die ook jou nog steeds zwaar op
de maag liggen? Was het altijd al je
voornemen om dit te verwerken in een boek?
Nee, die dramatische
periode is er toevallig ingeslopen. Ik wilde de periode van het verhaal in de
tijd kaderen. En iedereen herinnert zich dat drama.
• Denk je dat Hendrik, indien hij
niet was opgegroeid in die instelling, hij een andere weg zou bewandeld hebben
of heeft zijn verblijf daar de sluimerende gevoelens alleen maar versterkt?
Kan ik niet op
antwoorden. Valt buiten het verhaal. In ieder van ons schuilt goed en kwaad en
afhankelijk van omstandigheden en de mogelijkheden die kies je je levenspad.
• Als jonge beloftevolle advocaat
zien we een Hendrik die zichzelf geselt omwille van zijn onreine
gedachten. Op dat moment in het verhaal
lijkt er nog een keuze mogelijk: een keuze voor het goede of een keuze voor het
slechte. Is dat een optie geweest? Zou je het verhaal op dat moment een andere
wending kunnen geven hebben?
Een roman schrijven is
alleen maar een kwestie van keuzes maken. Je kiest de weg waarvan je denkt dat
die het meest interessant is voor het verhaal of voor je personage. Natuurlijk
had ik Hendrik een andere keuze kunnen laten maken maar had ik dan nog een
verhaal? Of althans het verhaal dat ik wilde vertellen? We zijn allemaal de som
van onze keuzes.
• In een ander leven vertolkte je
reeds de rol van ene commissaris Mortier.
Speelde dat mee om de commissaris in jouw boek ook ‘Mortier’ te dopen?
Grappig dat je dat nog
weet. Ik ben er zelf pas- misschien was de tekst al klaar – achteraf achter
gekomen dat ik Mortier vertolkt heb.
• In ‘Verdronken land’ blijft het
verleden ‘ongegeneerd’ aan de deur kloppen.
Dat is een wet? Je kan nooit aan je verleden ontsnappen?
Nee, je kan niet
ontsnappen aan je verleden. Je bent wie je bent. Je hoeft niet gebukt te gaan
onder je verleden of je hoeft niet steeds je trauma’s te etaleren, maar wat je meegemaakt hebt maakt je tot wie
je bent. Het is wat ik hogerop zei: we zijn de som van onze keuzes.
• Kon je voldoende afstand tot het
verhaal bewaren? Je pen kerft zo
diep! Ik meende jouw boosheid te voelen.
Dat neem ik als een
groot compliment. Dank je wel. Afstand bewaren en tegelijkertijd diep in je
verhaal duiken zodat je de pijn en het verdriet, vreugde en geluk van je
personages voelt. Een moeilijk te bewaren evenwicht en toch moet je daar steeds
weer naar op zoek. Schrijven is schrappen en als je geen afstand kunt bewaren
durf je ook niet te schrappen. Alles staat steeds in functie van het verhaal.
Het verhaal is de enige gids.
•
Maartje is een meisje van 8 maar tegelijkertijd o zo wijs; het leven is
voor haar geen cadeau. Hoe moeilijk was
het om de passages met haar te schrijven?
Dat was moeilijk en ook
niet. Dat wil zeggen het personage Maartje is een romanfiguur. Ik hoef dus geen
werkelijkheid na te streven. Niet proberen als een 8-jarige kind te schrijven.
Maar een figuur neerzetten waarvan je de lezer kan laten geloven dat ze acht
jaar is en vroegrijp. Dit was een van de eerste personages/karakters die ik
voor ogen had. Ik wist dat een kind, meer bepaald een meisje ons in en uit het
verhaal moest leiden. Ik heb er geen moment over gedacht om een kinderlijke
taal te schrijven. En het verhaal moest van bij aanvang Bigger than life zijn.
Eigenlijk begint het als een sprookje: er was eens…
Die insteek als sprookje
had ik nodig om doorheen de gruwelijkheid van het verhaal te komen. De niet
bewerkte, oorspronkelijke, sprookjes zijn bijzonder gruwelijk maar leren ons op
die manier iets van het leven.
• Mag ik veronderstellen dat je geen
hoge pet op hebt van politiek (je hebt het over gekonkel en kiesvee)?
Het blijft fictie. Al
wat er gebeurt en wat er gezegd wordt is fictief en heeft in principe niks met
de auteur te maken. Politiek regelt ons bestaan. We hebben die instantie nodig,
anders zou het chaos zijn. En misbruik van macht en machtswellustelingen vinden
we overal.
• Ben je reeds benaderd door een
politieke partij om een rol op te nemen in de politiek, jij die een bekend
figuur bent in Vlaanderen? Zou je daar
ooit positief op ingaan?
Nee, nooit door benaderd
en ik zou daar ook nooit op ingaan. Het zegt me helemaal niks.
• ‘Onze verbeelding is onze kracht’
staat in het boek te lezen. Staat jouw
verbeelding steeds op actief? Uit zich
dat altijd in schrijven en schrijf je dus elke dag?
Mijn verbeelding is mijn
kracht. En ja die staat steeds op actief. Maar dat geldt, denk ik toch, voor
bijna iedereen. Het is zaak om onze verbeelding die we als kind hadden, te
koesteren, te blijven voeden en zorgen dat het vlammetje blijft branden. Verbeelding
is de kern van wie we zijn, de essentie van ons bestaan. Zonder verbeelding
zijn we niks en lijden we een saai bestaan.
• Indien ik het boek zou moeten
samenvatten in drie woorden en ik kies voor ‘roofdier, prooi en jacht’, vind je
dan dat ik het boek goed heb begrepen?
Kernachtiger kan het
niet gezegd worden! Het verhaal gaat inderdaad over eten of gegeten worden.
Groot of klein, man of vrouw, niemand ontsnapt eraan. Het leven is een strijd.
•
Mogen we eind dit jaar weer een nieuwe thriller van jou verwachten? Hoe ver sta je al? Heb je al een titel die je met de
Thrillerlezers! wil delen?
In principe ligt er eind
september 2022 een volgende Morren in de winkelrekken. Het verhaal is zo goed
als rond. Het moet nog wel geschreven worden, daar zijn we druk mee bezig.
Voorlopige titel is ’Het incident.’ Het verhaal gaat over een niet verwerkt
trauma binnen een gezin en tot wat voor excessen dat kan leiden. De gruwel
gluurt makkelijk om de hoek. Niets is wat het lijkt.
Rudy, bedankt dat Thrillerlezers! je
opnieuw een aantal vragen mocht voorleggen.
Het is zo’n beetje een traditie aan het worden dat je op het einde van
het jaar je lezers trakteert op een nieuwe thriller. Tradities moeten in ere gehouden worden. Het aftellen is reeds begonnen.
Anita voor Thrillerlezers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten