Met kerst kreeg ik dit boek van mijn partner. Hij heeft een passie voor het lopen van de Camino en heeft in de zomer van vorig jaar de langeafstandswandeling van Le-Puy-en-Velay tot Conques (de Via Podiensis) gelopen, de achtergrond waartegen dit verhaal zich afspeelt. Hij wil graag dat ik hem een keer vergezel op een étappe, maar of dit boek daar positief aan bijdraag is nog maar de vraag…
Het
verhaal
Het is een
jaar geleden dat de man van Lotte Bonnet, Emil, zelfmoord pleegde tijdens het
lopen van een deel van de Camino. Zijn dood kwam voor Lotte totaal onverwacht.
Emil was een opgewekte echtgenoot en vader die in de jaren negentig naar
Duitsland kwam als Bosnische vluchteling. Samen met haar twee zoons heeft ze
zijn as uitgestrooid in zijn geboorteland en heeft ze plekken uit zijn jeugd
bezocht op basis van slechts enkele foto’s, maar het geeft niet de innerlijke
rust die ze zoekt. Daarop besluit ze om dezelfde route te gaan wandelen als
Emil en zodoende meer te ontdekken over wat hem tot zijn zelfgekozen dood
dreef.
Tijdens de
wandeling ontdekt ze dat ze bar weinig heeft geweten van het verleden van haar
echtgenoot. Haar focus was vooral op haar vak als chocolatier en haar gezin.
‘Dat inzicht dat je zo intiem samenleeft met een vreemde, met een man die
zijn essentie voor je verborgen hield. We babbelden over van alles en nog wat,
maar niet over onze ware zielenroerselen. Er was een deel van mij waar híj geen
toegang toe had en er was een deel van hem waar ík geen toegang toe had. Zeker,
hij was mijn man en de vader van mijn zoons, maar hij was niet met mijn diepste
wezen verbonden. Pas tijdens het lopen van de Camino ging ik inzien dat ik me
nooit écht voor Emil heb geïnteresseerd.’
Lotte ontdekt
steeds meer over het verleden van haar man en stuit op zijn link met de oorlog
in Bosnië en doet de schokkende ontdekking dat hij alle jaren dat ze elkaar
kennen gelogen heeft over zijn identiteit. Dat brengt haar ten slotte bij een
dilemma waarin ze een heel zwaar besluit moet nemen.
Het verhaal
is ingedeeld is relatief korte hoofdstukken waarbij je als lezer de
hoofdpersoon Lotte volgt en hoofdstukken in schuin gedrukt die het verhaal van
een anonieme schrijver vertelt over zijn jeugd in het voormalige Joegoslavië.
Met dit verhaal krijg je zicht hoe de complexe oorlogssituatie kon ontstaan en
wat dit met mensen kan doen.
‘Milan was tijdens de oorlog opgeslokt door de zwerm, hij had meegevlogen in
een zwart wolk, hij was opgegaan in een nieuwe vorm, in dat nieuw wezen, en hij
had zijn eigen stem en zin eigen denken verloren, hij wás de zwerm geworden, en
hij moordde binnen de zwerm.’
De setting
Het is
duidelijk dat Anya Niewierra veel onderzoek heeft gedaan naar de oorlog in
Bosnië en het lopen van de Camino. Door de afwisseling van perspectief worden
de oorlogsgruwelijkheden langzaam ontvouwd voor de lezer, waardoor het boek
leesbaar blijft terwijl langzaam onverbloemd helder wordt hoe de mens kan
worden gedreven naar een wereld van haat en wreedheid.
Lotte loopt
de Camino precies zoals haar man deed. Ze bezoekt alle plaatsen van de foto’s
die hij haar onderweg appte en logeert op de adressen waar hij verbleef. Ze
spreekt onderweg mensen die hem destijds ontmoet hebben. Langzaam maar zeker
kan ze een gruwelijke puzzel leggen.
Mijn
mening
Ik heb nooit
eerder een boek gelezen van deze schrijfster en wat ben ik positief verrast. Ik
houd erg van thrillers met een psychologisch karakter en dit is een pareltje.
Daarbij beschrijft ze overtuigende karakters en is het plot verrassend. Haar
schrijfstijl is kleurrijk, je loopt als het ware echt met Lotte mee.
‘En ik raak al gewend aan mijn eigen stank. Ik sop mijn wandeltenue elke
avond met zeep en start dus elke ochtend met frisse kleren, maar al na een paar
kilometer meur ik alweer uit elke vezel van mijn lijf. Het boeit me niet meer,
ze stinken hier allemaal. Het lijkt wel alsof mijn zintuigen ontwaken uit een
lange periode van verdoving.’
De
originaliteit van het verhaal, het verrassende plot, de diepgang van het boek
afgezet tegen de toegankelijkheid maken dat ik het de volle 5 Kraaien geef.
PS. Ik
begrijp nu iets meer van de passie voor de Camino van mijn partner, maar denk
toch dat ik een andere étappe kies dan die Via Podiensis!;-)
Annemarie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten