Bettie Elias ondervraagd

 

In een eerder leven schreef de Hasseltse Bettie Elias een dertigtal boeken voor de jeugd.  Sinds kort bewandelt ze het pad van thrillerauteur.  Na ‘Het tuinfeest’ en ‘Bloedbanden’ ligt nu ‘De ongewenste gast’ in de boekhandel.  Brent en Alexander staan garant voor een beklijvend verhaal.  Wie zijn ze en waarom?  Laat Bettie daar nu alles vanaf weten!

 

• Bettie, je bent goed op dreef.  ‘De ongewenste gast’ is reeds je derde boek voor volwassenen.  Wat deed je beslissen om boeken voor volwassenen te schrijven?

Ik heb altijd heel graag kinderboeken geschreven en ik vind ze nog altijd heel belangrijk voor de ontwikkeling van een kind. Zelf hou ik van psychologische misdaadromans die ik jaren geleden ontdekt heb door boeken van Patricia Highsmith te lezen. Het idee om ook dit genre te schrijven sluimerde al lang ergens in mijn achterhoofd. Een paar jaar geleden stopte ik met werken en had ik behoefte aan een nieuwe uitdaging. Toen heb ik mijn eerste thriller Het tuinfeest geschreven en dat is me heel goed bevallen.

• Schrijf je nog steeds boeken voor kinderen?

Momenteel ben ik volledig op het schrijven van thrillers gericht. Het is een nieuw genre voor mij waar ik me nu volledig op wil focussen en bij elk boek een stukje beter wil worden.

• Waar ligt de kiem voor ‘De ongewenste gast’?

Wat doe je als een vreselijk geheim waar zelfs je familie en vrienden niet van op de hoogte zijn dreigt uit te komen? Van daaruit ben ik begonnen.

• Hoe kwalificeer jij ‘De ongewenste gast’: een thriller, een misdaadroman?

Een psychologische misdaadroman waarbij de klemtoon ligt op de angsten en drijfveren van personages die in het nauw worden gedreven en de gevolgen dragen van foute beslissingen. Ze worden gedreven door angsten, donkere gedachten of trauma’s.

• Brent glipt het verhaal in als gatecrasher, dit tot grote ontsteltenis van Alexander.  Kreeg jij ooit ongewenst bezoek?

Toch niet zoals in De ongewenste gast, waar Brent na achtentwintig jaar plots opduikt met kwade bedoelingen.

• Op welk feestje zou jij wel eens graag willen binnenvallen?

Op een feestje van Patricia Highsmith, een bijzondere maar ook een zonderlinge vrouw die op het einde van haar leven een teruggetrokken leven leidde in Zwitserland. Ze hield van een goed glas en verzamelde slakken. Ooit is ze op een feestje toegekomen met haar handtas vol slakken.

• Zijn de hoofdpersonages Brent en Alexander aan je verbeelding ontsproten of lopen er ergens een echte Brent en Alexander rond?

Ze zijn volledig uit mijn fantasie voortgekomen. Je fantasie laten werken is net het fijne van schrijven.

• Beiden zijn schitterend in hun rol en roepen ongetwijfeld bij elke lezer dezelfde gevoelens op.  Aan welke criteria moeten volgens jou de ‘slechterik’ en de ‘good guy’ voldoen?

Het belangrijkste is dat ze allebei geloofwaardig zijn want anders zal de lezer snel afhaken. Een slechterik mag nooit honderd procent slecht zijn. Hetzelfde geldt voor de ‘good guy’. Hij of zij moet ook een paar negatieve trekjes hebben. Zoals wij trouwens allemaal ook hebben J

• De ogen van Brent zijn ‘als de spiegels van zijn verdorven ziel’ schrijf je.  Was het moeilijk om je in het personage van Brent in te leven?  Hou je daarom meer afstand met hem en schrijf je vanuit het perspectief van Alexander?

Ik heb er bewust voor gekozen om het boek vanuit één perspectief te schrijven, namelijk dat van Alexander. Niet omdat ik het moeilijk vond om me in te leven in het personage van Brent, maar omdat ik van hem een mysterieus personage wilde maken waar je geen vat op hebt.

• De taal die Brent en Alexander spreken blijft lang onopgemerkt voor de anderen. Blikken geladen met heimelijkheid en dreiging zorgen voor geheime dialogen. Kan jij veel afleiden uit blikken, lichaamstaal?

Uit lichaamstaal kan je veel afleiden, soms zaken die mensen proberen te verbergen. Denk maar aan iemand die zich niet op zijn gemak voelt en voortdurend wegkijkt om oogcontact te vermijden. Als schrijver vind ik het heel interessant om mensen hun lichaamstaal te observeren.

 

• Brent en Alexander delen een verleden. Vrij laat in het boek wordt pas duidelijk hoe de vork aan de steel zit.  Dit was uiteraard jouw bedoeling.  Kan je uitleggen waarom?

Het is belangrijk om de lezers nieuwsgierig te maken en een reden te geven om verder te lezen. Als je alles in het begin prijsgeeft haken ze vlugger af.

• Alexander is anesthesist.  Hij is de persoon aan wie je, wanneer je compleet willoos bent, je leven toevertrouwt.  En toch …   Hij is niet onbesproken.  Waarom koos je deze carrière voor hem?

Ik heb voor een anesthesist gekozen omdat die in de mogelijkheid is om op een ‘eenvoudige’ manier — volgens Brent althans — iemand te doden zonder dat het direct aanwijsbaar is.

• Brent en hij kwamen beiden terecht in een jeugdinstelling. Toch lijkt het alsof het leven Alexander beter gezind is geweest dan Brent. Geloof je dat een jeugdinstelling voor sommigen wel het verschil kan maken in het latere leven?

Absoluut. Brent en Alexander zijn er op een kwetsbare leeftijd terechtgekomen tijdens hun pubertijd, een leeftijd dat jongeren behoefte hebben aan houvast omdat ze heel erg zoekende zijn in die fase van hun leven. Het is ook een fase dat jongeren heel gevoelig en beïnvloedbaar zijn.

• Schuldbesef lijkt bij geen van beide mannen sterk aanwezig. Hoe koud is die Brent eigenlijk wel? Op een schaal van 1 tot 10 hoe verdorven vind je Brent?

Een twee? Hij heeft alvast geen last van scrupules en wil koste wat kost zijn doel bereiken en gebruikt iedereen hiervoor. Zelfs Mees heeft hij gebruikt, maar het had nog veel erger kunnen zijn. Daarom krijgt hij toch nog een twee.

Alexander voelt zich wel schuldig over wat hij gedaan heeft, maar hij heeft die gevoelens door de jaren heen verdrongen. Door het plotse verschijnen van Brent komt alles terug naar boven en valt zijn zorgvuldig opgebouwd leventje in duigen.

• En heb je het dan niet moeilijk met de rol en uiteindelijk het geheim van Alexander?

Natuurlijk is wat Alexander gedaan heeft vreselijk. Maar moet niet iedereen een tweede kans krijgen? was de vraag die ik wilde aftasten in dit boek. Niet iedereen die iets vreselijks gedaan heeft, is een schurk voor de rest van zijn leven, vind ik. Alexander wil ook niet nog eens een moord plegen.

Alexander legt de schuld voornamelijk bij Brent. Lang voed je deze overtuiging.  En dan is daar zo één van die momenten in het boek waarop het beeld dat men zich van hem heeft gevormd aan het wankelen gaat: het krantenartikel in Alexanders locker. Tijd om Alexanders aandeel in de historie uit de doeken te doen?

Dit is inderdaad zo een van de momenten dat er een tipje van de sluier wordt gelicht. Ze hebben allebei iets te maken met een verdwijning van een jongen, maar meer kom je dan nog niet te weten.

• Zijn de strenge opvoeding van Alexander, de tirannieke houding van zijn vader en de passieve houding van zijn moeder van invloed geweest op de gebeurtenissen die nu het leven van Alexander bedreigen?

Dat heeft zeker een rol gespeeld. Hij voelde zich die dag gefrustreerd, was heel boos op zijn vader en voelde zich machteloos. Als dan iemand een voorstel doet om iets ‘stouts’ te doen is de stap soms vlug gezet en moet er niet veel gebeuren om de situatie uit de hand te laten lopen.

• Het valt Alexander alsmaar moeilijker om zich te concentreren op zijn werk.  Wat kan jou uit jouw concentratie houden?

O, dat kan van alles zijn. Binnenkomende mails bijvoorbeeld, maar dat heb je uiteindelijk zelf in de hand door je mailprogramma te sluiten (wat ik misschien meer zou moeten doen). Of als ik de deur moet gaan opendoen in het midden van een zin om pakjes (meestal van iemand anders) in ontvangst te nemen. Een zwaar conflict zou mij natuurlijk ook uit mijn concentratie halen.

• De eis die hem wordt gesteld brengt hem helemaal uit zijn lood.  Wat een dilemma’s! Alexander krijgt het echt benauwd.  Hoe beleefde je zelf deze passages in het verhaal?  Kwamen Alexanders gevoelens ook bij jou binnen?

Dat is een essentieel onderdeel van schrijven voor mij: meevoelen met mijn personages. Als je als schrijver niet meevoelt zal de lezer dat ook niet doen, denk ik.

• Stel, jij bent Alexander. Hoe zou jij Brent aanpakken?

Alexander heeft zich natuurlijk in een moeilijke situatie gewerkt. Als hij het vanaf het begin tegen Marte had verteld zou er geen probleem geweest zijn. Maar misschien had ze dan haar relatie met hem beëindigd. Wie wil een lief die iemand vermoord heeft en in een jeugdinstelling heeft gezeten? Dus die vrees was niet zonder reden. Aan de andere kant begrijp ik ook dat hij wil vermijden om het nu alsnog te moeten vertellen. Ik zou ook niet lachen moest mijn man ineens met een zwaar verhaal op de proppen komen na achtentwintig jaar. Dus onder de gegeven omstandigheden heeft Alexander het niet slecht gedaan. Hij is niet gezwicht voor de druk van Brent én hij heeft de waarheid tegen Marte verteld.

• Alexander rijdt zich vast in zijn leugens. Wat vind jij: ten allen tijde de waarheid vertellen of zwijgen indien de waarheid te verwoestend dreigt te zijn?

Het ideale is altijd de waarheid vertellen. Maar zo zit het leven helaas niet in elkaar.

• Denk je dat je voor je verleden kan wegvluchten? Of haalt het je altijd wel in, vroeg of laat?

Meestal haalt het verleden je vroeg of laat wel in. We zijn allemaal dankzij of ondanks ons verleden wie we nu zijn. We dragen het een stuk met ons mee. Toch zullen er ook mensen zijn — een minderheid, denk ik — die het volledig van zich kunnen afschudden, verdringen of ontkennen.

• In ‘De ongewenste gast’ raakt de sfeer alsmaar meer en meer geladen.  Spannend! En er vloeit niet echt bloed. Zo heb jij je verhalen graag?

Met deze componenten schrijf ik inderdaad mijn boeken het liefste: psychische spanning en dreiging kunnen mensen tot het uiterste drijven. Wat drijft ze om misstappen te begaan? Waarom neemt men onder psychische druk foute beslissingen? Door welke duistere gedachten wordt iemand gedreven?

Mensen die vooral van afgehakte vingers en van bloederige toestanden houden zullen waarschijnlijk teleurgesteld zijn. Daarom dat ik liever spreek over een psychologische misdaadroman dan over een thriller. De term thriller is een heel ruim begrip geworden.

• ‘Het tuinfeest’, ‘Bloedbanden’ en ‘De ongewenste gast’ volgden elkaar in een prettig tempo op. Mogen we binnenkort jouw vierde boek voor volwassenen verwachten? Wat kan/wil je er reeds over kwijt?

Ik ben ondertussen begonnen met mijn vierde misdaadroman. De voorlopige titel is Ticket zonder retour. Meer kan ik er helaas nog niet over zeggen.

 

Dank je wel, Bettie!  Dat wordt dus uitkijken naar die vierde misdaadroman.  ‘Ticket zonder retour’, onze nieuwsgierigheid is alvast geprikkeld!

Anita