Yvonne Franssen

 

Boekpromotie!

 

Het was zo’n ochtend waarop vóór 8:00 uur al zo’n beetje alles was misgegaan. Allereerst liep om 7:00 uur de wekker af. Nu had ik die natuurlijk zelf de avond tevoren op dat tijdstip ingesteld maar toch, een erg feestelijk begin van de dag is het niet, zo’n veel te opgewekt elektronisch deuntje. Uiteraard regende het, want dat doet het op dat soort dagen. Vroeger kon me dat niet veel schelen. Of de zon nou scheen of het regende, ik stapte voor de 900 meter die ik moest afleggen in mijn auto en reed naar kantoor. Sinds ik in de stad woon fiets ik. Niet zozeer omdat ik ineens van fietsen hou, het is simpelweg de snelste manier om op kantoor te komen. Het is tevens de reden dat mijn humeur onmiddellijk een paar graden keldert als het regent als ik ‘s ochtends als ik wakker word.

Toen ik boterhammen voor de lunch wilde gaan smeren, constateerde ik dat mijn oude brood gedurende de nacht te blauw was geworden om te negeren en dat ik vergeten was de vorige dag nieuw te kopen. Dan maar noedels en een banaan voor de lunch. Ik stopte het eten in mijn tas en toen bleef er nog nét genoeg ruimte over voor een bescheiden stapeltje stickers. Stickers? Inderdaad, stickers! Niet zomaar stickers natuurlijk, maar prachtige glanzende Oscar-cover-stickers!

Na eerdere meer en minder succesvolle boekpromotie-posterplakactiviteiten had ik besloten dat ik toe was aan iets nieuws: geen posters meer maar stickers! Sowieso een slimme zet voor het geval ik nog een keer op plak-expeditie zou gaan met uitgever Marcel, die eerder blijk had gegeven van de gave om op cruciale momenten de plakband te zijn vergeten. Dat zou vanaf nu onmogelijk zijn, stickers zijn zelfklevend. Omgevingsvriendelijk zelfklevend zelfs, want indien wenselijk zouden ze zonder beschadigingen te veroorzaken of lijmresten achter te laten weer kunnen worden verwijderd. Uitstekend geschikt voor een beleefde vorm van vandalisme dus. Ik stopte een stapeltje stickers in de resterende ruimte van mijn tas en ging op weg naar mijn werk. Onderweg fleurde ik enkele lantarenpalen op met Oscar-stickers, die zelfs op een natte ondergrond keurig bleven plakken. Ik maakte een kleine omweg door een voetgangersgebied en was juist bezig een lelijke groene prullenbak een fijne make-over te gever toen ik achter me een kuchje en een ‘goedemorgen’ hoorde. Nee hè, er zou toch niet nu al iemand mijn plakplezier gaan bederven? Ik draaide me om in de veronderstelling politie-uniformen en afkeurende blikken te zien, maar voor me stond een vriendelijke mevrouw in een fladderige regencape met twee kleine hondjes aan de lijn. ‘Mooi,’ zei ze. Verwonderd keek ik haar aan. ‘Mooi,’ zei ze nog een keer, en ze knikte naar de prullenbak. Ik volgde haar blik. Een groene prullenbak met een paar onduidelijke graffiti symbolen en tweeënhalve glanzende Oscarsticker. Had ik het sarcasme in haar stem gemist? Om me een houding te geven trok ik de plakstrip van de derde sticker en streek hem glad. ‘Mijn vorige hondje heette Oscar,’ vertelde de mevrouw. Ze glimlachte bij de herinnering. ‘Deze heten Philippe en Victoria. Ze zijn heel lief hoor, maar Oscar was mijn lieveling.’ Ik keek naar het teckeltje en de chihuahua die geduldig in de regen stonden te wachten. ‘Oscar was ook een teckeltje. Veel mooier dan Philippe,’ lichtte de mevrouw toe. Philippe hoorde het zonder blikken of blozen aan. ‘Is uw Oscar een boek?’ Ik knikte. ‘Over een verdwenen baby die Oscar heet,’ lichtte ik toe. De mevrouw keek geschrokken. ‘Niet waargebeurd hoop ik? Nee, vast niet, dan zou u er niet zo stralend uitzien,’ corrigeerde ze zichzelf. ‘Maar ik ga gauw verder. Philippe en Victoria moeten hun poepje nog doen. Veel succes met uw boek.’ Ik bedankte haar. Nu was het mijn beurt om te glimlachen. Om zomaar een vluchtige ontmoeting op een regenachtige dinsdagochtend.