Niemand zeggen van M.J. Arlidge

 

Titel: Niemand zeggen
Auteur: M.J. Arlidge
Uitgeverij: Boekerij
Pub. datum: mei 2021
Recensie: Karin
Kraaien: 4 min 

Wat vind ik van de cover?
Een opengeritste vest, vlammen onderaan, rook, de titel in grote, vette gele letters onder de rook. 'Hij was de enige die de moorden kon stoppen’.

Wat verwacht ik van tevoren?
Op een vrijdagmiddag krijg ik plots een berichtje, of ik helemaal mee ben met de reeks rond Helen Grace, en zo ja, of ik misschien geïnteresseerd ben om de nieuwe NU al te lezen, in een vooruitleesexemplaar. Alsof ik daar ook maar over hoef na te denken, ja dus! Ik vind de boeken van Arlidge rond de sterke Helen Grace beter worden met het boek en kijk dus heel erg uit naar dit nummer 10.

Mijn recensie:
Eén van de eerste dingen die opvalt bij het begin van 'Niemand zeggen' is dat er verwezen wordt naar de coronacrisis, voorlopig niet veel details, maar het wordt wel vermeld.

Verder is het even absoluut aanpassen, er komen in het begin heel veel verschillende lopende zaken aan bod, veel namen en gegevens, gelukkig wel telkens in redelijk korte hoofdstukken zodat het best wel duidelijk is dat je overschakelt. Maar toch blijft het naar mijn gevoel heel lang een rommelig geheel, en blijven er maar namen en zaken bij komen, het is niet echt vrijblijvend lezen op deze manier.

Een reeks onopgeloste moorden, een persmuskiet met als levensdoel Helen te gronde te brengen, een ex-minnaar, een staatsgreep binnen het politiedepartement, en dit zonder de onvoorwaardelijke steun van haar secondant Charlie en een gelijkgestemde overste, dit keer krijgt Helen het – opnieuw – heel erg hard te verduren. Ze heeft zich in het verleden al dikwijls bewezen als een sterke vrouw en competente leidinggevend, maar wat als haar steunpilaren wegvallen? Blijft Helen dan stand houden?

Na het lezen van 'Niemand zeggen' zit ik met een dubbel gevoel. Misschien komt het omdat ik toen ik begon te lezen me niet 100% in topconditie voelde, maar ik vond 'Niemand zeggen' minder makkelijk lezen, sommige dingen vond ik verwarrend; bepaalde gebeurtenissen die op een bepaald moment opnieuw werden aangehaald waren mij al totaal ontgaan, of plots is er huisdier dat ik me niet kan herinneren; zoals gezegd, het kan perfect aan mij liggen, maar ik ben dit niet gewoon van Arlidge.
Bovendien ben ik een beetje in de war door de ontknoping, die is voor mij een beetje te verblijvend en niet helemaal uitgewerkt, is dit een open einde of een hint naar een volgend boek? Een laatste bemerking gaat over het aanhalen van de coronacrisis, ik begrijp uiteraard perfect dat dit boek al een hele tijd geleden werd geschreven en dat het dan nog een hele tijd heeft geduurd tot ik dit voorexemplaar in handen kreeg. Maar het lijkt wel of deze pandemie, die ons nu al meer dan een jaar in haar greep heeft maar een fait divers was, het leven in het boek loopt zoals vroeger, en niet zoals wij het nu leven. Dat is natuurlijk het volste recht van de schrijver, maar misschien was de verwijzing dan niet nodig geweest. Waarschijnlijk ben ik nu gewoon aan het zeuren, maar ik wilde het toch even zeggen.

Heb ik alleen maar opmerkingen over 'Niemand zeggen'? Uiteraard niet, het voelt absoluut vertrouwd en prettig om terug in het gezelschap van Helen te vertoeven, me te ergeren aan de persmuskiet en anderen met slechte bedoelingen. Op sommige momenten is het zelfs nagelbijtend spannend en het blijft sowieso een garantie voor een heel aantal uurtjes fijn leesplezier, en uiteraard kijk ik al uit naar een vervolg, want iets zegt me dat dit verhaal nog niet is verteld. Ik hoop dan eerlijk gezegd wel dat de rauwe kant van Helen (zoals in de eerdere boeken) terug iets meer naar boven komt, want dat maakt haar als hoofdpersonage voor mij nog een stuk interessanter.

En dan is er nog de eindscore, wat ga ik daar mee doen? Ik twijfel heel erg, als ik kijk naar de andere boeken die ik dit jaar las en de scores die ik daarvoor gaf, vind ik 3,5 kraaien (voor gewoon een goed boek) te weinig, en voor 4 kraaien (voor sterk fascinerend) wil ik dan precies ook niet voluit gaan, is het misschien een optie om met kwartjes te gaan werken? Of neig ik dan toch meer naar de 4?