Hoe een zekere pandemie mijn creativiteit een boost gaf
Het enge woord dat met een C begint ga ik
absoluut niet gebruiken in deze column, maar eigenlijk wilde ik het wel als
topic gebruiken om te vertellen hoe mijn leven als auteur toch een enorme vaart
heeft gekregen door deze hele pandemie.
Sinds 18 maart 2020 leven mijn gezin en ik
een soort van bubbel die veroorzaakt werd door wat ons allemaal al zo lang
bezig houdt. Wat jullie Nederlanders op dit moment meemaken met lockdowns,
hebben wij Belgen vorig jaar meegemaakt. Als auteur, maar ook als uitgever, was
mijn leven behoorlijk druk. In de week werken, in het weekend was er altijd wel
een boekvoorstelling of een evenement of een gebeurtenis, waardoor ik vaak op
de baan was, zowel in eigen land als in Nederland.
Ik vond dit erg leuk, maar ook erg druk.
Soms kwam ik ’s avonds moe thuis, en moest ik de dag nadien om zes uur er al
weer uit om de trein naar Antwerpen te nemen, waar ik werkte (ja, ik heb ook
nog een ‘gewone’ baan). Omdat ik dit leven al enige jaren leid, was ik er ook
aan gewoon, en stond ik daar niet bij stil. Het enige spijtige was dat ik te
weinig schrijftijd had, en dat knaagde wel eens aan me.
Plots stond echter de wereld stil. Weg
waren de afspraken in het weekend, de ontmoetingen, de gesprekken. En daar
zaten we dan, in onze eigen bubbel. Aanvankelijk in shock, want zo kwam het wel
over, maar stilaan kwam ook ergens wel de gewenning, en ook het aangename dat
aan het onaangename gekoppeld werd: meer quality time met het gezin, elke dag 3
x samen eten, in plaats van haastig een boterham naar binnen werken in de
ochtend. Op vrijdagavond beseffen dat het weekend eigenlijk – op dat werken na
– ongeveer hetzelfde was dan in de week, maar zonder al die afspraken.
Ik heb er enorm van moeten afkicken, en de
eerste zes weken kreeg ik te kampen met heuse writer’s block en nog veel meer
stressfactoren zoals: wat nu? En hoe gaat het verder? En ga ik mijn baan
blijven behouden? Maar op een of andere manier liep alles door en begon ik ook
te wennen aan die vrije tijd in het weekend. En begon het schrijven terug. Ik
vond plezier in de rust, schepte ook veel fun in het brainstormen met mijn
kinderen en partner, en begon ook te beseffen dat af en toe eens wat extra tijd
ook creatief en als een boost kan werken.
Plots had ik het te pakken: de nieuwe
routine, de rust en ook de gezelligheid in huis. De eerste zomervakantie zonder
dat we ergens naartoe gingen, bleek superleuk te worden. We bleven doorwerken,
maar er was nog steeds rust in huis, en we schepten plezier in bingewatching
sessies, het zoeken van leuke series en films, spelletjes spelen, op stap gaan
op een warme avond om een ijsje te gaan zoeken (ja, nog altijd niet zo
evident).
Toen ook in het najaar alles weer wegviel,
met de nodige pijn en verdriet – want ja, die boekenbeurs en die
signeersessies, die ontmoetingen en al die leuke dingen die nog steeds
weggevallen waren – bleef alles verder lopen. Een vroegere kerstboom,
reorganisatie in huis, dingen doen die je al zo lang uitstelt. En blijven
schrijven en genieten van die extra tijd.
Plots was het jaar voorbij en had ik twee
boeken geschreven in volle crisis, en was ik aan een derde bezig. En begon ik
aan een nieuwe jeugdreeks, een aantal spannende maar leuke dingen zoals een
feelgood tussendoortje, een aangepast sprookje, en had ik nog meer
brainstorming sessies met de kinderen.
Binnen een kleine maand zijn we een jaar
thuis, en hoewel het erg vaak frustrerend is geweest, en nog steeds is, met de
wetenschap dat alles nog steeds zo beklemmend en benauwd is, moet ik toch ook
wel zeggen dat het terugkeren naar rust en een kalmer leven, ons als gezin goed
heeft gedaan. En mij als auteur de kans heeft gegeven om zoveel andere leuke
dingen te doen. Het is niet altijd kommer en kwel geweest, maar het mag nu wel
stilaan naar een einde toegaan.
Want rust in huis is leuk, maar mensen
ontmoeten evenzeer.
Sandra J. Paul
Geen opmerkingen:
Een reactie posten