Als liefde je alles is
In
2019 lag zijn eerste boek ‘Wild vlees’ in de boekenwinkel. Dit jaar wint Rudy Morren met ‘Sneeuwspoor’ de
Knack Hercule Poirotprijs.
De
cover valt op door zijn eenvoud: sneeuw, bandensporen, bloed.
Alles
in het boek ademt ‘winter’. Winterreise
van Franz Schubert leidt het verhaal in.
Desolate besneeuwde landschappen, auto’s die elkaar achternazitten op
spiegelgladde wegen, op de achtergrond met de regelmaat van de klok het
weerbericht. Voilà het decor van ‘Sneeuwspoor’, af en toe onderbroken door een
een scène binnenskamers.
Peter
Vandervlught leidt met zijn twee blauwogige prinsessen Caroline (echtgenote) en
Nathalie (dochter) een leven uit de boekjes. Papa is een gerespecteerd gynecoloog/chirurg
wiens carrière in de lift zit, mama een getalenteerde pianiste en Nathalie is
hun beider oogappel en innig geliefd.
Het
verhaal schiet als een pijl uit een boog onmiddellijk in actie.
Peter
Vandervlught raast tegen ongeoorloofde snelheid in zijn zilvergrijze Audi over
bevroren wegen. Geen levende ziel te
bekennen behalve de twee inzittenden van een SUV die de Audi meermaals ramt. In een poging om aan deze verkeersagressie
een einde te maken, belandt Peter in een afgelegen en aftands benzinestation
met annex een kleine shop. Ternauwernood
ontsnapt hij daar aan een poging tot verkrachting. In een volgende confrontatie met de SUV komt
het tot een schietpartij. Een dolle rit,
een opgeschrikt hert, een ongeluk. Bloed
kleurt de sneeuw rood. Wiens bloed? ‘Sneeuwspoor’ neemt een heftige start.
Rudy
Morren werkt een knap en ijzersterk plot uit.
De lezer stapt mee in voor een bewogen rit over het gladde noodlottige
pad van een familie die, ondanks dat ze de geijkte ‘procedures’ volgt, afglijdt
naar een onafwendbare ontknoping.
Peter
Vandervlught neemt de lezer mee in zijn kielzog. Gebeurtenissen in het heden roepen
herinneringen op aan het verleden. Het gevoel van koude, ook als metafoor voor
eenzaamheid, hangt als een deken over ‘Sneeuwspoor’. Altijd is het koud, eerst buiten, en naarmate
het boek vordert, ook binnen in de schoot van de eens zo gelukkige familie,
wanneer er barsten komen in de mooie familiebanden en de personages zich meer
en meer van elkaar verwijderen. De
familie kreunt onder geplogenheden die geen publiek dulden.
Winter
van 2018. Nathalies 15de
verjaardag wordt gevierd. De liefde en
het geluk spatten van de bladzijden.
Peter Vandervlught kan niet gelukkiger zijn met zijn twee mooie vrouwen. Enkele bladzijden verder is het winter 2019 en
blijft alleen de chaos na het feest over.
De sfeer is helemaal omgeslagen.
Wat is er gebeurd? Waar is
Nathalie? En …?
p.
106
‘Het verleden had hen ingehaald en was
hun voorbijgelopen. Ze zouden het nooit
achter zich kunnen laten.’
‘Sneeuwspoor’
is verslavend. Rudy Morren verstaat de kunst om de lezer aan het boek vast te
pinnen. De stenen van het verleden
worden één na één opgelicht en omgedraaid.
Met mondjesmaat deelt Rudy Morren info met de lezer. De
vele cliffhangers sporen de lezer aan om nog een bladzijde te lezen, en nog
één, en nog één, … Het boek bruist dán
weer van actie, even daarna ben je een stille getuige van emoties die diep
raken.
Rudy
Morren levert geen half werk. Met veel
inlevingsvermogen en diepgang brengt hij Peter Vandervlught tot leven. Peter is authentiek, complex en
compleet. De zoektocht naar Nathalie is
meteen ook zijn zoektocht naar zichzelf.
Het verhaal van ‘Sneeuwspoor’ bereikt de lezer via verschillende
getuigen. Maar of die allemaal zo betrouwbaar
zijn? Puppet master Richard stuurt en
controleert en is dus een slechte getuige.
Wat het lot van Caroline betreft, toont Peter zich een waardeloze
getuige. Het vraagt een gans boek eer
Peter zijn verantwoordelijkheid neemt en de waarheid uitschreeuwt. Ondertussen zijn de zaken onherroepelijk uit
de hand gelopen.
Gelukkige
momenten worden gevierd op de tonen van Schubert, verdrietige scènes ademen
eenzaamheid en wanhoop. Rudy Morren vat
de emoties moeiteloos. De conflicten tussen de personages en de innerlijke
stormen die ze doorstaan leveren pakkende beelden op. De ranzigheid van een mislukte poging tot
verkrachting, het diepe gemis van zijn geliefden, de tederheid van een vader ten
opzichte van zijn kind, … . Onder het
schrijven van ‘Sneeuwspoor’ contrasteert Rudy Morren geluk en ongeluk door middel
van pareltjes van associatie : van de vrolijke scène met de sneeuwengel gaan de
gedachten van Peter naar het intrieste beeld van de dode sneeuwengel; de neus
van Matteo roept de herinnering op aan een vrolijke neuze-neuze met Nathalie.
Regelmatig
weerklinkt Schubert op de achtergrond.
Een aangename warme herinnering tot dat moment waarop ‘Het lied van de
orgelman’ vol binnenkomt en het muziekstuk dat stond voor geluk, een macaber doodslied
wordt.
Rudy
Morren schrijft met ‘Sneeuwspoor’ een vlot lezende thriller die bulkt van de
emoties. Met mooie en tegelijk o zo
eenvoudige beelden grijpt hij de lezer bij de keel.
p. 240
“Het was niet zozeer de lijnscherpe
maar roze afdruk van hun bips in de sneeuw die op hem een nadruk naliet als wel
de onmiddellijke vergankelijkheid ervan.
Het idee van kwetsbaarheid en sterfelijkheid overviel hem, en hij was er
niet op voorbereid. Hij zou het niet
overleven, mocht vrouw of dochter iets onherroepelijks overkomen.”
Als
een beeldhouwer met woorden, schept hij pakkende scènes.
p.
241
“Het zou een uit steen gebeeldhouwd
grafmonument kunnen zijn, zoals de jongens, bedekt door een dun laagje sneeuw,
bij elkaar liggen. De
meester-beeldhouwer heeft het witste carraramarmer gebruikt om de expressie van
intense broederliefde vorm te geven en haar in de eeuwigheid te beitelen.”
‘Sneeuwspoor’
vertelt over recente bandensporen in de sneeuw alsook over de sporen uit Peters
verleden in een wereld die koud en eenzaam is geworden nadat hij heeft verloren
wat hem lief was.
Op
de tonen van Schubert gaat ‘Sneeuwspoor’ langs de wall of fame aan mooie
herinneringen over momenten van dodelijke wraak naar de ontknoping toe. En dan nog heb je geen zekerheid over hoe het
nu echt eindigt.
‘Sneeuwspoor’
moet je gewoon lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten