Bettie Elias ondervraagd

 

In 2019 verscheen het misdaaddebuut ‘Het tuinfeest’ (Schaduwprijs 2020) van Bettie Elias. Nu iets meer dan een jaar later trakteert ze de lezers op haar psychologische misdaadroman ‘Bloedbanden’.  Over familie en geheimen die dodelijk kunnen zijn.  Thrillerlezers! heeft enkele vragen voor haar waar ze met graagte een antwoord op geeft.

● Bettie, voor wie je nog niet zou kennen, kan je je even voorstellen aan de Thrillerlezers?

Vorig jaar heb ik mijn eerste thriller, Het tuinfeest, gepubliceerd. Enkele weken geleden is Bloedbanden uitgekomen, ook een thriller, maar zelf spreek ik liever over een psychologische misdaadroman. Daarvoor heb ik 32 kinder- en jeugdboeken geschreven. Op professioneel vlak heb ik samen met mijn man 25 jaar een communicatiebureau gerund. We hebben 4 kinderen en 2 kleinkinderen. Aan afwisseling dus geen tekort.

● Je hebt er reeds een goed gevulde carrière als schrijfster van kinderboeken opzitten.  Waarom heeft het zo lang geduurd eer je de stap zette naar de misdaadroman?

Ik heb altijd heel graag kinderboeken geschreven. In het leven van een kind zijn boeken heel belangrijk. Toen ik een 7-tal jaar geleden gestopt ben met werken, had ik behoefte aan een nieuwe uitdaging. En omdat ik zelf heel erg van dit genre hou, is het dit geworden. Het idee zat al heel lang ergens in mijn achterhoofd, eigenlijk vanaf het moment dat ik kennisgemaakt heb met de intrigerende boeken van Patricia Highsmith.

● Hoe ziet een dag schrijven er uit ten huize van Bettie Elias?

Ik heb de luxe om traag aan mijn dag te beginnen J Een gezond ontbijt, genieten van een kop thee. Een ideale schrijfdag ziet er zo uit: drie uur schrijven, een uur pauze (liefst in de buitenlucht), dan nog eens twee uur schrijven. Helaas verloopt het niet altijd zo. Boosdoeners zijn meestal allerlei berichten die binnenkomen. Maar als de deadline nadert en de adrenaline mij opjaagt zet ik mijn mailprogramma en social media onherroepelijk uit.

● Hoe is de cover van ‘Bloedbanden’ tot stand gekomen?  Heb jij daar je zeg in gehad?

Heel simpel: mijn uitgever Houtekiet stelde de cover voor en ik vond het meteen goed. Heel mooi ook dat hij in dezelfde lijn ligt als de cover van Het tuinfeest. Mocht ik het niet goed gevonden hebben, zouden we er zeker over gepraat hebben.

● Hoe is de verhaallijn voor ‘Bloedbanden’ ontstaan?

Vanuit de vraag hoe je als moeder reageert als je kind ontvoerd wordt. Het lijkt me het akeligste wat je kan overkomen. De onmacht die je overvalt, schuldgevoelens die de kop opsteken. De relatie met je partner die onder hoogspanning komt te staan. Waarom reageert hij zo? Vanuit dit gegeven heb ik verder gewerkt. Wie ontvoert een kind? Hoe zijn de ontvoerders bij Vik terechtgekomen? Waarom is dit een probleem voor Anton? Enz.

● Had je het plot al helemaal uitgewerkt vooraleer je bent beginnen te schrijven of kreeg het onder het schrijven gaandeweg vorm?

Ik ben meer een intuïtieve schrijver. Mijn verhaal en mijn personages krijgen vorm tijdens het schrijven. Ik vind het heel lastig om vooraf alles uit te denken. Wel de grote lijnen natuurlijk, maar wat er allemaal gebeurt en hoe de personages hier op reageren komt naar boven geborreld tijdens het schrijfproces. Dit heeft het nadeel dat je je vast kan rijden, want op het einde moet alles kloppen, natuurlijk.

● Het verhaal bulkt van de gevoelens.  Onderga je zelf die gevoelens tijdens het schrijven?

Ondergaan is veel gezegd, maar ik leef wel met de personages mee. Als je zelf niets voelt tijdens het schrijven, kan de lezer ook niets voelen. 

● Wanneer het de personages teveel wordt, gaan ze wandelen in het park of joggen, …  Is dat iets wat jij ook doet?

Ik doe dat te weinig, ook al weet ik dat het deugd kan doen. Misschien dat ik daarom mijn personages het laat doen.

● Voor Kim volstaan een film en chips om een geluksgevoel te creëren.  Wat maakt jou gelukkig?

Samen zijn met familie. Mijn ouders zijn jammer genoeg overleden. Van doorzakken met vrienden kan ik ook heel erg genieten. Of van een gezellig etentje na aan zee of in de bergen gewandeld te hebben.

● Dikwijls is er in het verhaal een parallel tussen de weersomstandigheden en de gevoelens van het personage.  Oefent het weer ook invloed uit op jouw gemoed?  Beïnvloedt het weer dan ook jouw schrijven?

Ik gruw van regen en wind, maar gek genoeg vind ik het wel fijn om te schrijven als de regen tegen de ramen van mijn schrijfkamer striemt.

● Ben jij een gevoelsmens? Waar word jij emotioneel van?

Ik denk dat iedereen gevoelens heeft, ook als men ze niet uit. Ik kan emotioneel worden van onrechtvaardigheid. Ik ben boos op Trump die zijn bevolking niet beschermt tegen het coronavirus door het te minimaliseren terwijl er ondertussen meer dan 230.000 doden zijn. Het feit dat er in 2020 nog zo veel mensen sterven van de honger, vooral kinderen, kan mij triest maken. Mooie natuur, zeker nu met de herfstkleuren, kan mij emotioneel beroeren. Een lekker glas drinken met vrienden maakt me heel blij. Het geluk zit in kleine dingen. Zo probeer ik te leven, maar dat lukt helaas niet elke dag.

● De personages zijn heel treffend uitgewerkt.  Je kruipt zowel onder de huid van criminelen Benno, en vooral Charlie, als van de wanhopige Sofia.  Voel je je verbonden met àl jouw personages?  Heb je een voorkeur?

Ik probeer mee te voelen met de meeste personages, ook met personages die het tegenovergestelde zijn van mezelf. Zoals de wanhopige Sofia. Ik zou me niet zo op mijn kop laten zitten door mijn man J In de realiteit gebeurt dat echter nog veel te veel. Het zou niet interessant geweest zijn moest ik van haar een zelfstandige, geëmancipeerde vrouw gemaakt hebben. Dan was ze meteen naar de politie gegaan en zou alles anders verlopen zijn. Doorheen het verhaal groeit ze en wordt ze zich meer en meer bewust van het feit dat ze meer aan zichzelf moet denken. Een echt boontje heb ik voor Charlie, een jonge man met goede inborst, die door pijnlijke omstandigheden op een fout spoor terecht is gekomen, dat ook beseft, maar niet weet hoe hij eruit kan geraken. Dat je een boontje hebt voor Charlie is overduidelijk en daar kan ik volledig inkomen.  Op mij maakt hij ook heel veel indruk.  Helaas voor hem kan hij niet op tegen de boosaardigheid van Benno.

● Jouw personages lijken zo uit het leven gegrepen.  Hoe pak je dat aan, de creatie van elk personage?

Ik heb geen plan van aanpak of zo. Het gebeurt tijdens het schrijfproces. Het is ook mogelijk dat personages tijdens het schrijven nog fundamenteel veranderen. Ik laat me graag leiden door wat er naar boven komt zonder dat ik het zelf gepland heb.

● Welke scène in ‘Bloedbanden’ vind jij zelf de meest pakkende?  Waarom?

De meest pakkende scène vind ik wanneer Vik een angstaanval krijgt. Hij is erbij als Benno, een van de ontvoerders, naar zijn moeder belt om te vragen of ze het losgeld heeft. ‘Ze heeft het geld niet,’ lispelt Benno achteraf in zijn oor. ‘Misschien vindt ze jou niet belangrijk genoeg.’

● Heb je lang op ‘Bloedbanden’ gebroed of schreef het boek even vlot als het leest?

O nee, was het maar waar. Schrijven is wroeten, voor mij toch. Ik heb een drietal versies geschreven om tot dit resultaat te komen. Dat het vlot leest vind ik een compliment. Waarom zou taal ingewikkeld moeten zijn?

● Wat brengt de toekomst?  Ben je ondertussen al met een ander project bezig?

Ondertussen ben ik aan een volgende thriller begonnen. Maar het is nog te embryonaal om er veel over te vertellen.

Dat is fantastisch nieuws!  Onze nieuwsgierigheid is alvast gewekt. Dankjewel voor jouw medewerking, Bettie.  Veel succes met het schrijven van jouw volgende thriller!