Auteur: Carla de Jong
Publicatiedatum: juli 2020
Uitgeverij: Ambo Anthos
Recensie door: Ink
Waardering: 3 kraaien
In ‘De sessies’ wordt aangekondigd als het langverwachte vervolg op ‘In retraite’ van 2009. Ik had het in herinnering als goed boek, maar had geen idee meer, behalve in hele grote lijnen, waar het allemaal overging.
Doe eens gek en daarom zoek ik het boek op om het opnieuw te lezen. En in een dag had ik het uit. Inderdaad een leuk en goed boek. Met een goed origineel bedacht open einde. Open eindes vind ik altijd heerlijk, want dan fantaseer je zelf nog even door. Zou het de deelnemers van de groep goed zijn verlopen? Heeft de goeroe Catherine ze goed op de rails gezet?
Enthousiast pakte ik vervolgens ‘De sessies’ op: tien dagen later sla ik het boek dicht.
Het vergaat de vriendengroep niet heel best en vooral de depressieve Luc is weer terug bij af. Ze besluiten weer terug te gaan naar Nederland, Friesland. Maar dan toch zeker zonder de goeroe van toen en haar knechten Leilah.
Maar uit wanhoop van sommige groepsleden worden de twee toch ingevlogen. Flink tegen de zin in van Sonja, die zelf therapeut is en wat in het plot goed van pas komt. Maar tot de afronding vindt er een flinke strijd plaats tussen de zelfbenoemde therapeut Catherine en de tot therapeut opgeleide Sonja.
In deze machtsstrijd begint ieder zich te roeren en valt men elkaar met scherpe opmerkingen aan. Is er nog wel wat over van de vriendschap?
Het verhaal wordt verteld vanuit de hoofdpersonages. Elk krijgt hoofdstukjes toebedeeld. En dat Carla de Jong een mooie vlotte schrijfstijl heeft, is niet verdwenen. Ook de scherpe vileine opmerkingen die ze de hoofdpersonages in de mond legt, zijn veelvuldig aanwezig en laten je glimlachen.
Ik die altijd roept dat je niet eerst alle delen zou moeten lezen voor je een vervolg kan lezen -en dat nu zelf wel deed met het ene vorige deel- kan bijna niet voorstellen dat het leuk is om ‘De sessies’ te lezen zonder alle gebeurtenissen uit het eerste deel. Ik raad zeker aan ‘In retraite’ te gaan lezen. Ik weet alleen niet of ik aanraad het vervolg te lezen. Het einde van boek 1 was voor mij een mooie afronding. Nu heb ik mij halverwege er doorheen moeten worstelen. Eigenlijk vond ik het een groep zeikers, waar ik voor niemand ook maar enige sympathie heb kunnen opbrengen. Op een gegeven moment wist ik het allemaal wel: Dee en haar scheiding, Luc met zijn depressie, Ola die Luc wil steunen, Leilah met haar overdreven slaafs onderdanig gedrag, Sonja waar dan nog wat peper in zat maar niet eerder naar huis durft en dan het opperhoofd waarvan je na heel deel 1 en 200 pagina's verder nu echt wel weet dat ze veel eet en we weer krijgen te lezen wat ze op haar bordjes heeft liggen. Was de auteur bang dat we dingen niet konden onthouden? Alle herhalingen zorgden ervoor dat ik sneller ging lezen de laatste dag en ik verzuchtte toen ik klaar was. Het mooiste gedeelte vond ik de crash tussen de twee therapeuten die dan eindelijk voor wat spanning zorgde.
En mocht er nu over 10 jaar weer een vervolg komen, want ook dat kan nu prima, laat ik die aan mij voorbijgaan. Echter elk ander boek van deze auteur pak ik altijd op. Ik heb altijd genoten van de vlotte plezierige schrijfstijl van Carla de Jong. Maar deze personages gooi ik achter mij.
Spanning: 2
Alleen tegen het einde kwam er spanning.
Leesplezier: 2
100 blz. en daarna kon ik me alleen maar ergeren aan al het slachtoffergedrag.
Schrijfstijl: 4,5
Mooie vlotte stijl.
Plot: 4,0
Hoe de situatie kantelde en daarna toegewerkt werd was prima.
Psych ontwikkeling: 2,5
Originaliteit: 3,5
Toch nog een 3. De irritatie zat dus echt in de personages.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten