Vergeef me van J.D. Barker

Titel: Vergeef me
Auteur: J.D. Barker
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: april 2020
Recensie door: Karin
Kraaien: 4,5

Wat vond ik van de cover?
Net zoals bij de vorige delen in deze trilogie ‘Horen, zien en zwijgen’ en ‘Het vijfde meisje’ ook dit keer een cover van een vrouwengezicht. Alleen lijkt deze duisterder te zijn dan de anderen, maar ook dit keer weer een cover die in het oog springt.

De covertekst citeert VN-detective en thrillergids met ‘heeft alles wat het genre nodig heeft’.

Wat verwacht ik van tevoren?
Ik heb heel erg genoten van de eerste 2 delen en ben dus absoluut benieuwd naar dit afsluitende deel. Ik heb net een andere trilogie gelezen en hoewel ik daar ook de eerste 2 delen geweldig vond, was naar mijn gevoel het derde deel veel minder. Ik hoop dus dat ik hier niet hetzelfde ga ervaren, maar ik vertrouw volledig op J.D. Barker. Ik las ‘Het vijfde meisje’ op de laatste dagen van 2019, ik herinner me nog een geweldige cliffhanger, maar de details ken ik niet meer. Ik hoop daarom dus dat mijn geheugen een beetje wordt opgefrist, maar omdat de schrijver zich die moeite ook nam in deel 2, ga ik ervan uit dat dit ook nu het geval zal zijn.

Toen Upchurch weer sprak kwamen de volgende negen woorden uit zijn stervende mond. Het waren de fluisteringen van een geestenverschijning ... Sam Porter is de moordenaar van het Vierde Aapje.
 

Mijn recensie
De eerste paar pagina’s is het even wennen en vernieuwd kennis maken met een aantal personages. Maar al na zo’n 40 pagina’s (de ePub telt er 533) ben ik weer helemaal mee en dankzij een aantal soms subtiele hints herinner ik me grote delen van de vorige boeken.

Het is misschien een beetje cynisch om in april 2020 een boek te lezen waar in een bepaalde verhaallijn mensen met mondmaskers rondlopen en in quarantaine zitten om een virusuitbraak te vermijden, maar ja, de situatie rond COVID-19 had Barker natuurlijk niet kunnen voorspellen bij het schrijven van dit boek.

Net zoals bij de vorige twee delen word je vanaf het begin helemaal meegenomen in het verhaal. Het is onmiddellijk spannend, je leeft mee met de verschillende verhalen, de verhoren, de verhaallijn in het ziekenhuis en de dagboekfragmenten. Deze laatste geven je een inkijk in de bizarre en moeilijke jeugd van Bischop, waardoor je – ondanks alles uit de vorige 2 boeken – toch wel op een bepaalde manier meeleeft met het jonge kind dat leeft in vreemde omstandigheden.

Sowieso wordt het al heel snel duidelijk dat alles rond de moorden en de dader piekfijn en in vergaande finesse is uitgewerkt, en dat maakt de lezer heel erg benieuwd naar de ontknoping. Wie is nu echt de moordenaar van het Vierde Aapje? Naar mijn gevoel wordt de lezer op het verkeerde been gezet, wissel je constant van kamp en uiteraard maakt dat de drang naar de waarheid alleen maar groter. 

Het is alleszins overduidelijk dat het leven van Bishop en Sam verbonden is, maar wat is de waarheid, wat is een leugen? Ook in het tweede deel worden een aantal zaken die je allang voor waar aannam door bijkomende feiten of gemanipuleerde informatie ontkracht, zodat je blijft twijfelen.

Meer naar het einde toe krijg kom ik echter in een andere sfeer van het verhaal terecht en ik kan dit jammer genoeg niet duidelijk uitleggen. Maar ik vraag me richting apotheose toch een aantal keer af of Barker nog steeds probeert om me constant van de ene verdachte naar de andere laat kijken of misschien springt het verhaal gewoon van de hak op de tak. Ik word nu toch echt wel ongeduldig naar de ware toedracht, hoeveel verder kunnen de plots nog gaan? Er worden duidelijk psychologische spelletjes gespeeld, maar ik vraag me soms ook af of die mekaar niet gewoon rechtstreeks tegenspreken.

Het volledige verhaal wordt sowieso in een bijzonder hoog tempo vertelt, gruwelijk, heftig, en de plot wordt mogelijk nog sneller. Ik denk dat ik net daardoor soms het gevoel krijg dat het verhaal niet blijft kloppen, of niet helemaal in mekaar past. Blijft dit alles nog aannemelijk? Misschien niet, blijft het spannende en prettige lectuur? Absoluut!

Tot slot is er dan nog een afsluitend hoofdstuk, en daarvan weet ik eerlijk gezegd helemaal niet goed wat ik ervan moet vinden, is dit het slot waarop ik had gehoopt? Gedeeltelijk wel, maar ergens toch ook weer niet, het laat me een beetje ontevreden achter.

Ik verwees in mijn verwachtingen voor dit boek naar een vorige trilogie, waarbij het derde deel echt teleurstelde. Dat is alleszins in deze trilogie niet het geval, maar toch kon een stuk van dit verhaal me niet voor de volle 100% overtuigen, maar wel voor een dikke 95%.

Al met al heb ik toch weer heel erg genoten van ‘Vergeef me’ en denk ik dat ook dit deel een plaatsje verdiend in de reeks van behoorlijk goeie boeken die ik tot nu toe in 2020 las. Ik kom dan ook uit op een score van 4.5 kraaien!