Titel:
De vrouw die liefhadAuteur: Patrick de Bruyn
Uitgeverij: Horizon/ Overamstel
Publicatiedatum: mei 2020
Recensie door: Anita
Kraaien: 5
Mijn titel: De vrouw die schreef
Een inbreker neemt zich voor zijn leven te
beteren, later, maar wil nu nog een slag slaan. Zijn doelwit: een grijze BWW
uit de 3-reeks op een oprit in de Villalaan. Vooraleer hij echter iets uit de
auto buit kan maken, stuift de wagen weg. In het huis stuit hij op een lichaam
onderaan de trap. ‘Diep vanbinnen wist hij natuurlijk dat dit verkeerd zou
aflopen.’
Dan verschijnt Alice, het hoofdpersonage, in
beeld. Ook zij ‘heeft diep vanbinnen altijd geweten dat dit verkeerd zou
lopen.’ Intrigerend!
De eerste kennismaking met Alice verloopt al
onmiddellijk heel heftig. Wat zal verkeerd aflopen? Waarom die poging tot een
wanhoopsdaad om onmiddellijk daarna een fles champagne te gaan kopen om iets te
vieren? Je begrijpt er niks van. Alleen dat je er echt niet vrolijk van wordt.
De somberheid en tristesse spatten van de
bladzijden. Van vieren komt niks in huis. Rond het huis waar ze zich naar
begeeft, wemelt het van de politie. Alice, psychologische thrillerschrijfster,
wordt zelf betrokken partij in een volgens de politie verdacht overlijden. Het
is de start van psychologische spelletjes tussen de politie en verdachte nummer
één: Alice.
Het boek van Alice wordt als een feuilleton
in zeven afleveringen gepubliceerd in Libelle. De afleveringen van haar
manuscript en de hoofdstukken van het boek wisselen elkaar af in Deel 2. Het boek
in het boek toont de alterego’s van de personages, schetst de verhoudingen in
de periode die voorafgaat aan het drama en dropt hier en daar ideeën die
verontrusten: ‘de goorheid’ die ‘nooit zal wijken’, ‘een ontuchtzaak met
minderjarigen’… Ik heb meer dan eens gelezen met gefronste wenkbrauwen. Alles
telkens vanuit het perspectief van Alice.
Het karakter van Alice is onderwerp van een
grondige psychologische analyse. Haar ongemak, de moeite die het leven haar
kost en de chaos in haar hoofd worden zo aanschouwelijk uitgewerkt dat haar
gemoedstoestand afstraalt op de lezer.
Regelmatig wordt de lezer aan het twijfelen
gebracht door ‘spielerei’ tijdens het onderzoek. Meer dan eens verrast de
schrijver met een ‘geestigheid’ of een toch wel opvallende vergelijking.
Wanneer het over het opvoeden van kinderen gaat, laat ex-commissaris Chantal De
Cock zich ontvallen: ‘Ik heb geen kinderen. Ik heb me dus nooit een dompteur in
het circus gevoeld.’ Een filmquote in een eigentijds jasje zoals ‘The iPhone
always rings twice.’, een personage dat ‘geinig’ de schouders ophaalt,
tientallen verschillende vormen van lachjes, tegeltjeswijsheden à la ‘Bond
zonder Naam’, weerspiegelen de liefde van de auteur voor taal. Patrick De Bruyn
toont zich op deze manier ook heel aanwezig in het verhaal.
De spanning is van begin tot eind voelbaar.
Iets is daadwerkelijk verkeerd gelopen. ‘Wat?’ is duidelijk, maar ‘Waarom?’ en
‘Wie?’ zijn vragen die om antwoord vragen. Het plot wordt heel goed onderbouwd.
Stilaan komt de ware toedracht bovendrijven. De sfeer is constant grimmig en
ongemakkelijk. Het leven na het schrijven, de terugkeer naar de realiteit is
schokkend. En Alice, inderdaad, ‘Diep vanbinnen heeft ze altijd geweten dat dit
verkeerd zou aflopen.’
‘ De vrouw die liefhad’ is een intrigerende psychologische misdaadroman die je niet onmiddellijk loslaat. Hoe verwerk je een realiteit die je ergste nachtmerrie is? Alice’ doortocht door haar eigen ‘Wonderland’ eindigt in een nare ontknoping. Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te pijnlijk. Maar er komt een moment dat je niet meer om de realiteit heen kan.
Sommigen zijn ziende blind, anderen kijken gewoon de andere kant op wegens te
pijnlijk.
‘De vrouw die liefhad’ lost weer alle
verwachtingen in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten