De offers van Jeroen Windmeijer

Wat vond ik van de cover ?
De Zuid-Amerikaans historische afbeelding geeft alleszins al een aanduiding waarover het  boek zou kunnen gaat. Vooral de covertekst vind ik behoorlijk intrigerend : “Drie kinderoffers in Bolivia. Een gift aan Moeder Aarde of barbaarse moorden.’

Wat verwacht ik van tevoren ?
Volgens de achterflap heeft Jeroen Windmeijer als  bijnaam ‘de Nederlandse Dan Brown’. Alhoewel ik nog niet alle Dan Browns heb gelezen hou ik best wel van het genre, waarbij historische verbanden worden gelegd. Bovendien wil ik me al een hele tijd een beetje verdiepen in de Zuid-Amerikaanse geschiedenis, dus wie weet wordt dit boek een eerste aanzet. Ik heb trouwens ook al een hele tijd de boeken van de ‘Leiden Trilogie’ op mijn verlanglijstje staan, dus dit is hopelijk een aangename eerste kennismaking.

• Hier heeft men niet de CSI-achtige technieken waarbij met de modernste middelen en DNA-onderzoek een moordenaar binnen de kortste tijd wordt opgespoord. Als ik zo om me heenkijk, lijkt het bijna alsof de mensen zich er al bij hebben neergelegd dat de dader zich pas in het hiernamaals hoeft te verantwoorden.

Mijn recensie :
‘De offers’ begint met een vader die zijn zoon het verhaal van Abraham en Isaak uit de Bijbel voorleest, om daarna in het tweede hoofdstuk te switchen naar Bolivia, waar de Nederlandse Luc (of Lucas voor de Bolivianen) aan de laatste dagen van zijn uitwisselingsproject op de Boliviaanse hoogvlakten bezig is.  In één van de dorpjes word een jong kind dood terug gevonden, het ziet er allemaal heel erg vredig en rustig uit, maar het kind is wel degelijk vermoord. Gaat het om een oud ritueel dat terug in voege wordt gebracht ?
In het begin van het boek wisselen de locaties van het boek regelmatig tussen de dorpen op de hoogvlaktes en het leven in de hoofdstad La Paz, en ik vind dat eerlijk gezegd behoorlijk verwarrend. Hierdoor is het voor mij ook niet evident om de verschillende personages te leren kennen; ik hoop maar dat dat snel beter wordt.

Wat me wel opvalt in het boek is dat er bijzonder veel aandacht is voor achtergrondinfo, historische verhalen en beschrijvingen van de verschillende locaties. Ook worden regelmatig bepaalde feiten vanuit verschillende culturele, historische en religieuze hoeken besproken, wat op zich uiteraard behoorlijk interessant is. Maar persoonlijk vind ik dat, ondanks het feit dat het behoorlijk interessant is, dit jammer genoeg het ritme van het verhaal vertraagt.

Op zich vind ik het gegeven van de rituele kinderoffers best wel een pittig uitgangspunt voor een thriller, maar jammer genoeg heb ik het gevoel dat de overvloed aan interessante discussies,
verhalen en achtergronden het verhaal van de kindentknoirmoorden naar de achtergrond verdringt, wat is dus best wel jammer vind.

• Wantrouwen is echt gif voor een gemeenschap, ook voor een grote gemeenschap, voor de maatschappij in haar geheel, maar zeker in zo’n klein dorp als het onze. Zodra mensen elkaar gaan wantrouwen gaan bekijken, elkaar achter elkaars rug gaan beschuldigen, dan is dat het begin van het einde van de wereld zoals wij die kenden.

De ontknoping daarentegen lijkt wel op een scene uit een actiefilm, en dat is op zich behoorlijk spannend, en dat is eigenlijk wel een beetje vreemd tegenover de rest van het boek.

Ik vind het eerlijk gezegd heel moeilijk om de verwoorden wat ik juist van ‘De offers’ vind, het is echt wel een beetje dubbel, vermits ik het historische en culturele aspect van het boek wel heel erg interessant vind, maar ik vind de combinatie met een literaire thriller misschien niet de juiste mix.

Daarom ben ik bang dat ik voor ‘De offers’ niet verder geraak dan 3 ½ kraai in mijn beoordeling. Toch gaat deze – voor mij relatief lage – score mij er niet van weerhouden om toch ook de Leiden trilogie van Jeroen Windmeijer te willen gaan lezen.

Karin