Titel: Perfecte resten
Auteur: Helen Fields
Uitgeverij: Ambo Anthos
Publicatiedatum: 26-09-2019
Recensie door: Tamara
Kraaien: 4,5
Op een afgelegen plek in de Schotse Hooglanden staat
een lichaam in lichterlaaie. Al wat achterblijft om het slachtoffer te kunnen
identificeren zijn tanden en een reepje stof. Tegelijkertijd schreeuwt een
vrouw om hulp in een afgesloten kamer ergens in Edinburgh. Het is Luc
Callanachs eerste werkdag bij de Schotse politie en hij krijgt direct een
moordonderzoek toegewezen. Net vertrokken bij Interpol wil hij zich graag
bewijzen bij zijn nieuwe team en directe collega Ava Turner. De moordenaar is
een geduchte tegenstander die vakkundig zijn sporen weet uit te wissen. Het
duurt niet lang tot er nog een vrouw wordt ontvoerd; Callanach begint een race
tegen de klok om het slachtoffer te vinden voordat het te laat is. Maar het
daadwerkelijke lot van de ontvoerde vrouwen is gruwelijker dan Luc ooit had
kunnen vermoeden...
“Een meter verder bij de
laatste tand prijs, waaraan nog plakkerige draadjes tandvlees hingen”
Ik was aardig geprikkeld door de achterflap. Dit kon
nog wel eens een goed boek worden! En ik werd niet teleurgesteld! Niet alleen
weten de personages je te boeien, maar ook de moordenaar. Ook al wordt hij in
het begin al bekend gemaakt, het stoorde mij niet. Je leest alles! Zijn manier
van denken, zijn manier van handelen.... niets blijft gespaard!
Maar ook de personages zijn goed neergezet! Je leeft
mee met Luc, die zijn strepen moet verdienen bij de Schotse politie. Ava die zo
koppig is was, maar ook de bloed irritante profiler. Oh, wat heb ik mij lopen
ergeren aan die man zeg!
Op een gegeven moment wist ik niet meer wat leuker was
te lezen, de zieke brein van de moordenaar of hoe het ging verlopen tussen Luc
en Ava.
Het enige wat mij irriteerde was het gebruik van het
woordje kanker. Mensen kunnen zeiken, klagen, zeuren of miepen maar ik vind niet
dat ze kankeren.
Ook het gebruik van sommige woorden had van mij niet
gehoeven. Zoals insubordinatie, maak er dan gewoon verzet van o.i.d.
Maar ik vond de zin: “ Het was, vond hij, het geluid
van de dood die oprees om met het leven te paren.” wel de klapper van het boek.
Gelukkig heeft de auteur zich beperkt met deze zinnen / woorden.
Wat ik mij nog wel afvraag is, hoe een spijkerbroek
half rechtopstaand bij de was kan zitten... of die broek moet dan wel zo goor
zijn dat ie daarvan rechtop staat ofzo....
Maar goed, dit zijn ieniemienie details, het verhaal
zelf is echt origineel en de schrijfstijl is vlot. Je kan eigenlijk niet
stoppen met lezen.
Een echte aanrader als je een keer wat anders wilt
lezen en je moord en doodslag niet schuwt!
Spanning: 4
Psychologische ontwikkeling personages: 5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Plot: 4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten