Kom je spelen? van M.J. Arlidge

Recensie M.J. Arlidge – Kom je Spelen?

Of: hoe Arlidge ook zonder Helen Grace zijn mannetje staat.

Officiële samenvatting:

Chicago wordt opgeschrikt door de moord op twee jonge twintigers, beiden zijn gruwelijk verminkt. Er wordt al snel gedacht aan een seriemoordenaar. De politie heeft grote moeite om erachter te komen wie de dader is. Hij is berekenend en gaat erg zorgvuldig te werk. Het enige verband tussen de twee moorden is een jonge vrouw, Kassie. Zij beweert dat ze voorafgaand aan de moorden al wist wanneer deze zouden plaatsvinden.

Vanaf het moment dat Adam Brandt Kassie op het politiebureau ontmoet, is hij door haar gefascineerd. Alles wat zij hem vertelt, maakt dat hij twijfelt aan zijn deskundigheid. Dan loopt Kassie naar buiten, knoopt een sjaal voor haar ogen en steekt blind de straat over, dwars door het verkeer. Als hij haar na afloop vraagt waarom ze niet bang was te verongelukken, antwoordt ze: ‘Omdat jij mij zal doden.’

MJ Arlidge is een naam die geen introductie meer hoeft. Met zijn debuut maakte hij meteen furore in de thrillerwereld door het personage Helen Grace in het leven te roepen. Net als vele andere speurders in langdurige reeksen maakt Grace steeds wel weer behoorlijk wat mee in de boeken, waarbij haar personage zowel privé als op het werk verwikkeld raakt in de meest complexe situaties. Dat maakt dat zij een zeer geliefd personage is bij de trouwe Arlidge-fans.

Toen Arlidge aankondigde dat hij een standalone schreef, waren de reacties dan ook tweeledig: De uitgesproken Helen-fans waren niet overtuigd dat hij een goeie zet deed door haar uit dit verhaal te houden, terwijl anderen ook weleens wilden zien of Arlidge tot meer in staat was dan enkel zijn Helen-boeken.

Na het lezen van Kom je Spelen? kan ik enkel maar zeggen dat in dit verhaal geen ruimte was voor Helen Grace. Het speurderspersonage, Gabrielle Grey, dat hier aan bod komt, speelt in feite een bijrol, waardoor de hoofdrollen weggelegd zijn voor twee bijzondere personages die elk door hun eigen hel gaan. Adam Brandt is een doorwinterde psycholoog die in aanraking komt met het tienermeisje Kassie, die al vrij snel het vreemdste meisje blijkt te zijn dat ooit Brandts pad is gekruist.

Tot voor die dag was Brandt een vrij gelukkig man. Getrouwd, aanstaande vader en succesvol in zijn carrière: Brandt had het allemaal. Maar zodra Kassie hem vertelt dat zij in staat is de dood van mensen – inclusief haar eigen – te voorspellen door hen aan te kijken, geraakt Brandt in de war. Hij gelooft haar uiteraard niet, maar toch voelt hij zich tot haar aangetrokken omwille van haar vreemde gedrag en de manier waarop zij bewijst dat zij wel degelijk deze gave bezit.

Brandt begint aan zichzelf te twijfelen en geraakt dusdanig steeds meer verwikkeld in Kassies vreemde wereld. Kassie gelooft zonder twijfel dat zij de dood kan voorspellen, er zijn immers meer dan genoeg momenten geweest dat dit bewezen werd. Ze verafschuwt zichzelf en de reeds slechte relatie met haar moeder verslechtert zienderogen.

Brandt en Kassie vormen al snel een vreemd team in een strijd tegen het vinden van een seriemoordenaar die gruwelijk te werk gaat. De politie gelooft Kassie niet, waardoor Brandt degene is die – onwillekeurig weliswaar – met haar op pad gaat. En dat heeft extreme gevolgen voor zijn hele leven.

Mijn mening:

Arlidge is een gedreven auteur die de lezer mee kan slepen in zijn verhalen, maar toch kostte het me enige tijd om in het boek te geraken. Wellicht had dat ook te maken met een hoop vraagtekens over welke richting hij uit zou gaan. Werd het een paranormale thriller, of is er toch een logische verklaring voor Kassies visioenen? De hele tijd volg je zowel Brandt als Kassie en zie je hoe twee tegenpolen steeds weer naar elkaar toegezogen worden, met alle gevolgen vandien.

Kom je Spelen is een volledig ander boek dan de huidige reeks, waardoor het wellicht ook niet voor iedere Helen Grace-fan is weggelegd, maar het is een spannende thriller waarvan je gewoon wilt weten hoe die afloopt. Ik geef wel eerlijk toe dat ik aan het einde licht teleurgesteld was. Ik had nog een paar grote plottwists verwacht, maar die bleven uit. Daar lagen toch nog een paar gemiste kansen, vond ik persoonlijk. Ook hadden de personages nog verder uitgediept mogen worden, zoals Brandts vrouw en schoonmoeder. De emoties ontbraken wat bij de echte emotionele scènes die je normaal gezien naar de keel zouden moeten grijpen. Grey bijvoorbeeld had gerust wat meer ziel mogen krijgen, maar dat maakt hij dan wel weer goed met Brandt en Kassie.

Dat terzijde is Kom je Spelen een zeer degelijke thriller die Arlidges naam weer eens bevestigt. Ik hoop alvast op meer standalones.

4 kraaien

Sandra