Luna’s inspiratie
Schrijven is een verslaving. En een verslaving houdt geen rekening met “waar” of “wanneer” en of er papier in de buurt is of niet. Het zou zelfs best kunnen dat ik hierdoor nog het meeste in gedachten schrijf, met het gevaar dat de juiste woorden al verdampt zijn, nog alvorens ik ergens papier tevoorschijn heb weten te toveren. Dan valt er enkel nog te hopen dat die gecondenseerde woorden ergens onbewust op het juiste zaadje vallen en er een fris verhaalidee ontspruit.
’s Nachts vind ik het mooiste moment om te schrijven. Alleen ’s nachts vrees je voor een overvaller om de hoek. Het monster onder je bed lach je in zijn gezicht uit… behalve ’s nachts. Niet overdag, maar ’s nachts maak je kans om een UFO tussen de mysterieuze sterren te spotten.
Fantasie, dromen, mogelijkheden en de werkelijkheid lopen in elkaar over als je in bed liggend de duisternis in staart. Je hoofd heeft een hele dag ervaringen en prikkels te verduren gekregen – een hele berg inspiratie, zeg maar – en het naderend aanbreken van de dageraad brengt een onbeschreven blad met zich mee. Het moment daartussen in lijkt me perfect om te schrijven dan, niet?
En dus zo schrijf ik momenteel, omringt door duisternis, bij het aureooltje van mijn zaklamp, over wat ik het liefste doe: schrijven. Het heerlijke gekras van mijn potlood op papier vult de stilte die je alleen om dit nachtelijk uur kan horen. Het vult mijn papier met woorden die enkele minuten eerder nog de mogelijk hadden om te verdampen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten