Titel: Lazarus
Auteur: Lars Kepler
Uitgeverij: Cargo
Publiciteitsdatum: november 2018
Recensie door Astrid
Waardering: vijf kraaien
Lars Kepler is een pseudoniem van het
Zweedse echtpaar Alexander Ahndoril en Alexandra Coelho Ahndoril. Ze
debuteerden in 2009 met “Hypnose”. Het eerste deel met Joona Linna in de
hoofdrol.
In Zweden en Europa vinden een aantal
brute, zeer gewelddadige moorden plaats.
In Duitsland vindt een rechercheur een
briefje met het telefoonnummer van Joona Linna daarop. Joona haast zich naar
deze moordzaak en denkt na het zien van het lichaam dat er een verband is met
de seriemoordenaar, en aartsvijand Jurek Walter.
Maar Jurek is dood, denkt hij… Toch vindt
hij aanwijzingen dat dit niet het geval is en hij moet zijn collega’s hiervan
zien te overtuigen.
De toon van het verhaal wordt gezet met de
zin :
“Karen houdt een oprisping tegen. Het is een
soort voorschot voordat het middenrif in paniek raakt en de maaginhoud door de
keel naar buiten duwt.”
De situaties worden heel erg levendig
beschreven en en de personages en gebeurtenissen spelen zich voor je ogen
af. Zelfs de gezichtsuitdrukkingen zie
je voor je. Kepler is een kunstenaar in het beschrijven van voedsel. De
bereidingen van het eten kan je haast proeven, en de smaak van een appel laat
het water in je mond lopen.
Lazarus is een boek dat je niet meer
loslaat. De hoofdstukken zijn niet te lang en eindigen met een cliffhanger
waardoor je door wilt naar het volgende hoofdstuk.
Wel moet je eerst de andere zes delen
lezen, want anders mis je een deel van het verhaal.
Ik
had Jager, het deel voor Lazarus nog niet gelezen en dat vond ik wel jammer. Op
volgorde lezen dus, dan komt het verhaal goed tot zijn recht.
Seriemoordenaar Jurek Walter wordt echt
steengoed neergezet en zijn karakter wordt nog grimmiger dan in andere boeken.
Klein minpuntje is dat hij soms helderziend lijkt te zijn, en dat is hier en
daar wat overdreven.
Soms was ik buiten adem van het lezen zo
snel wisselen de gebeurtenissen en plotwendingen zich af.
Natuurlijk mag de romantiek ook niet
ontbreken in een boek van Kepler, en is dan ook aanwezig zonder overdadig te zijn.
Ook de andere personages, zoals bijvoorbeeld dochter Lumi, komen goed tot hun
recht en zijn goed uitgewerkt. Je leert de karakters nog beter kennen en het is
een echte vanzelfsprekendheid dat ze in het verhaal aanwezig zijn.
De sfeer is duister;
“ Als je in een afgrond kijkt, kijkt de
afgrond tegelijkertijd naar jou.”
Deze passage geeft dat goed weer.
Het plot drukt je samen, trekt je uiteen en
laat je verbijsterd achter!
Ik kan niet wachten op het volgende deel
van Kepler want er is nog een lijntje niet helemaal dicht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten