Een witte cover met daarop een liggende dame in het wit
gekleed, lang donker krullen haar. Is ze dood? Slaapt ze? De titel van het boek
De Witte Kamer past bij de cover, refereert direct aan de witte kamer.
Het boek is het debuut van Samantha Stroombergen en wordt
aangekondigd als een ijzersterk debuut. Misschien legt deze boude uitspraak de
lat onnodig hoog voor het lezen.
De hoofdpersonages in het boek zijn rechercheur Léon Coeur
die op non actief staat vanwege een intern onderzoek die samen met zijn
criminologie studerend nichtje Hanna een doorbraak in een onderzoek probeert te
bereiken. Dit gegeven is niet bijster origineel. Hoofdpersoon Hanna deed me af
en toe denken aan Kyra uit de Noordzee moorden.
De achtergrond van de moord op een journalist, een aanslag
tijdens de dodenherdenking op de Dam, waarbij het de vraag is wie er achter
deze aanslag zit (wellicht zelfs een Nederlander met als de doel de haat jegens
Moslims te stimuleren) is wel eigentijds.
Hanna helpt Léon om de dood van de journalist te
onderzoeken. Ondertussen kampen zowel Hanna als Léon met allerlei
privéproblematieken. Zo is het beste vriendinnetje van Hanna ontvoerd vermoord
toen ze 13 jaar oud waren en voelt Hanna zich daar schuldig over en depressief,
kampt Léon met de naweeën van het interne onderzoek en in zijn privéleven met
ongewenste kinderloosheid.
Hoewel het boek zeker een goede spanningsopbouw heeft heb ik
me toch van tijd door de pagina’s heen moeten worstelen. Door de vele thema’s
en problematieken die een plek moeten krijgen in het boek raakte ik soms
verward. De vele namen die langskwamen, de vele emoties die opspeelden, de vele
gedachten die in bijzinnen werden weggeschreven, zowel op het gebied van werk
als privé maakten het verhaal af en toe rommelig. Het was soms gewoon te veel
van alles om het overzicht te houden en de lijn van het verhaal helder te
krijgen. Ook kwam ik teksten tegen die
niet lekker liepen: ‘Binnen een paar tellen lag hij bovenop haar en pinde haar
armen boven haar hoofd’ en ‘..zodat ze de volgende keer een stuk opzichter kon
laten merken dat ze naar huis wilde’
Ik denk dat de schrijfster beter wat had kunnen doseren in
alle thema’s en zaken iets meer had kunnen uitwerken. Want in de basis heeft
het thema van het boek echt potentie.
Het boek is ook spannend en de ontknoping is ook onverwacht.
Het lezen zelf vond ik van tijd tot tijd alleen wat taai.
3 kraaien
Annemarie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten