Een lijk.
Vijf verdachten.
Drie uur om de moordenaar te vinden.
Chris McGeorge weet de lezer meteen het verhaal in te krijgen. Als een toneelstuk stelt hij eerst de zes spelers voor, vijf van hen worden wakker in de gesloten kamer, de zesde is vermoord. Door daarna met een flashback te beginnen, geeft hij meteen een denkrichting mee aan de lezer. Want wat is er met meneer Jefferies, de wiskundeleraar, gebeurd, dat Morgan Sheppard, het jongetje dat als 11-jarige de moord op zijn wiskundeleraar oploste, in het nu moet boeten? Sheppard wordt geboeid wakker in een afgesloten hotelkamer samen met vijf anderen. Ze vinden een lijk in de badkamer en Sheppard krijgt van een gemaskerde man drie uur de tijd om de moord op te lossen.
Het verhaal deed mij vrijwel vanaf het begin denken aan Murder on the Orient Express van Agatha Christie. Hercule Poirot lost een moord op in de uren dat de trein gestrand is doordat de rails vol ligt met sneeuw. En net zoals in dat verhaal hebben alle verdachten in Tik Tak een link met het slachtoffer, iets waar Sheppard achter komt tijdens zijn ondervragingen. Ik vond het dan ook fijn dat Chris McGeorge tijdens de lezersbijeenkomst op 13 mei zelf ook de vergelijking maakte met dit boek van Agatha Christie. Sterker nog, het was zijn bedoeling om net zo’n verhaal te schrijven, alleen dan in het nu, met een ander plot, dat dan gelukkig weer wel.
Het is de lezer vrij snel duidelijk dat het met Sheppards verleden ook niet helemaal goed zit, want waarom is hij verslaafd geraakt aan drank en drugs? Hij heeft zelf ook wat te verbergen. Waar is hij schuldig aan? Alle ingrediënten voor een spannende whodunit zitten in het verhaal. En net als bij een Agatha Christie is het de vraag of de verdachten de waarheid spreken. Maar hoe kom je daarachter, zonder wifi en zonder buitenwereld, in een afgesloten kamer.
Voldoende uitgediepte personages om geloofwaardig te zijn
Het verhaal is zonder meer geschikt voor mensen die houden van nostalgische whodunit murder mysteries. McGeorge heeft een vlotte schrijfstijl. De personages zijn voldoende uitgediept om geloofwaardig te zijn. Hij laat met wat verrassend originele wendingen de lezer in spanning hoe het mysterie nu echt zit. Dat hij dan eindigt met iets te veel uitleg aan het eind is jammer, maar doet niets af aan de charme van de Agatha Christie stijl van vertellen.
Aan het eind van de meeting met Chris McGeorge kon ik hem toch nog de vraag stellen over iets dat ik niet logisch (geen spoilers) vond in het verhaal. En elke schrijver die dan reageert met: ‘Daar heb je een goed punt, dat had ik waarschijnlijk anders op moeten lossen.’ krijgt van mij meteen het voordeel van de twijfel. Want laten we wel wezen, dit is tenslotte zijn debuut en het is een onderhoudend verhaal waar ik van genoten heb. Ik kijk nu al uit naar het volgende boek van zijn hand.
~ Liane Baltus
Drie kraaien
Deze recensie stond eerder op https://thespiritofwords.com/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten