Cornelie Schüngel (1968) verhuisde in 2012 van Amsterdam
naar Barcelona en ging samen met haar man Tom Dukker, hun twee kinderen en hun hond een nieuw avontuur tegemoet. In deze compleet andere leefomgeving ontdekte ze haar passie voor schrijven. Ze schreef THE EYE (2017), MICHAEL (2015) en een aantal korte verhalen.
Zij kreeg vijf willekeurige vragen toegestuurd uit het assortiment van de etatopics.
1. Als je een glazen bol had, wat zou je daar graag in willen zien?
Een groene aarde zonder milieuverontreiniging zoals onverteerbaar plastic en luchtvervuiling èn zonder grenzen, waar iedereen respect voor elkaar heeft ongeacht afkomst of geslacht.
2. Heb je ooit iets gedaan waardoor je in de problemen kwam?
Ja hoor vele… Een voorbeeld is dat ik een keer op het Museumplein liep met mijn jonge hond Pepper. Op een gegeven moment werd ze gebeten door een agressieve terriër, ze was nog maar vier maanden dus ik dook er direct bovenop en probeerde de terriër een schop te geven… In plaats van dat ik de terriër schopte, vloog ik een meter door de lucht en belandde ik op mijn rug in het grasveld.
Helemaal beduusd, probeerde ik mij voor te stellen wat er was gebeurd. Voor mij stond een klein mannetje en die was al even nijdig als ik. ‘Hoe ik het in mijn hoofd haalde! Honden lossen het onder elkaar op.’ Vervolgens liep hij woedend weg terwijl zich om mij heen een groep mensen verzamelden, die ach en wee riepen. Toch, niemand durfde de man achterna te gaan.
Thuis gekomen bleek ik drie gekneusde ribben te hebben. Nog aangifte gedaan, maar nooit meer van gehoord natuurlijk.
Steeds vroeg ik mij in de weken daarna af waarom ik zo’n situatie aangetrokken had. Hoe dit in de wereld mogelijk was. Totdat ik op een dag in het Vondelpark liep. Weer liep ik met Pepper, twee maanden ouder maar toch nog steeds een pup. Plotseling werd Pepper van achter aangevallen door een pitbull. Mijn eerste reactie was natuurlijk weer uithalen. Het mama-instinct vierde hoogtij. Voor de zekerheid keek ik achterom…
Achter mij stond een boom van een kerel. Aan zijn breed postuur en het type hond dat hij verkoos viel op te maken dat er niet met hem te spotten viel. Het ‘honden-lossen-het-onder-elkaar-op’ weerklonk glashelder en ik liet het gebeuren.
Pepper hield zich als voor dood op de grond en de man liep naar zijn hond en vermaande hem, daarna liep hij zonder achterom te kijken weg. Als ik me ermee had bemoeid, had ik het deze keer zeker niet overleefd. Achteraf had dat kleine ettertje van het Museumplein mij eigenlijk gered
3. Met welke beroemdheid zou jij een kopje thee willen drinken?
Leonardo di Caprio. Echt te kinderachtig dit en hij schijnt bovendien niets om zijn fans te geven en super arrogant te zijn. Onbenaderbaar dus. Maar wat speelt deze kerel goed en wat doet hij geweldige zaken voor het milieu. Daarom kan ik hem vergeven.
4. Wat is het leukste feestje waar je ooit bent geweest?
Mijn trouwfeest met Tom, mijn man. Cliché maar waar: écht mijn mooiste feestdag!
5. Wat is je favoriete quote?
Ik heb veel favoriete quotes. Iedere keer sta ik er weer van versteld: al die kleine wijsheden, die ik iedere keer ook weer schijn te vergeten. Eén die me bij is gebleven en die ik steeds tijdens het schrijven herhaal, is een quote over doorzetten: ‘Geef niet op, want het succes kan slechts een stap van je af zijn…’
Stel 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten