Nathalie Pagie ondervraagd

‘Dat stoere, beetje mannelijke van Tara, zit ook in mij’

Rio Grande speelt in Mexico. Hoe schrijf je een boek in een land waar je niet kon gaan kijken tijdens het schrijven. Is Google je beste vriend?

 Tijdens een rondreis door Amerika heb ik ooit 1 dag Mexico aangedaan. Natuurlijk is dat te kort om een land te leren kennen. In mijn boeken gebruik ik het liefst locaties waarvan ik de sfeer goed kan beschrijven, omdat ik er zelf ben geweest. Voor Rio Grande heb ik inderdaad het internet gebruikt om meer te weten te komen over Mexico. Maar ik heb ook een bijzondere documentaire gekeken van Joris Linssen, de tv-presentator en zanger. Met zijn band trok hij door Mexico en dat levert een prachtige sfeerimpressie op. Kijk maar eens op zijn website. Een van zijn liedjes gebruik ik voorin mijn boek. Ik heb hem gevraagd of dat oké was; hij vond het prima.  

Waarom koos je voor een avontuur in Mexico? En hoe kwam je op idee van een motorbende, waardoor werd je getriggerd? 

 In Paradijsvogels en Casa Familia laat ik al weten dat hoofdpersonage Diego Martinez half Mexicaans is. Als hij op een punt komt in zijn leven waarop hij wezenlijke keuzes moet maken, vlucht hij naar het thuisland van zijn vader. Hij wil er nadenken en tot zichzelf komen, maar ontmoet de verkeerde mensen en belandt in een bloedlinke situatie.

De motorbende in Mexico is geïnspireerd op een motorclub waarmee ik te maken kreeg in mijn baan als woordvoerder bij een gemeente (inmiddels werk ik daar niet meer). In die gemeente streek een motorbende neer met een charismatische voorman. De voorman in Rio Grande is minstens even charmismatisch, maar (losjes) gebaseerd op weer iemand anders.

Al eens een slokje cocoroco geproefd? Hoe kwam je op dit drankje voor je boek? Wat drink je wel graag? 

 Nee! Ik denk dat ik ter plekke dood neerval! Bij Mexico denken mensen vaak aan tequila en mezcal, maar ik heb gezocht naar iets sterkers, wat niet iedereen al kent. Dat was nodig voor het verhaal; ik denk dat het tot de verbeelding spreekt. Zelf drink ik overdag vooral water en thee, maar in het weekend of in een restaurant lust ik graag een lekker glas wijn. In mijn studententijd heb ik aardig wat baco’s verslonden, maar die tijd is voorbij. Bier vind ik trouwens vreselijk.

Je hebt met Tara en Diego een duo neergezet wat veel mensen aanspreekt. Die zich ook allemaal een eigen beeld vormen hoe ze er uit zullen zien. Als er een tv serie van zou komen, zoals bij de boeken van Simone van der Vlugt, wie zou je dan, zonder grenzen, graag Tara en Diego zien spelen?

 Dank je. Ik zie ze zelf inderdaad ook voor me, alsof het echte mensen zijn. Bij Tara denk ik aan twee dames: Noomi Rapace, zij speelt Lisbeth Salander in de Millennium-films en Ursula Corberó, dat is de actrice die in de Netflix-hit ‘Casa de Papel’ de rol van Tokio speelt. Stoere wijven dus  met een harde buitenkant, maar zeker ook met gevoel.

Bij Diego denk ik aan iemand uit mijn eigen kennissenkring, maar ik zeg niet wie dat is. Ik kan me bij Diego geen bekende acteur voor de geest halen. Jullie wel?

Zijn deze twee eigenlijk gebaseerd op mensen in je omgeving. Welk persoon heeft wel wat kantjes van Nathalie Pagie zelf?

 Ze zijn allebei een deel van mij. Dat stoere, beetje mannelijke van Tara spreekt me erg aan en zit ook in mij. Dat uit zich bijvoorbeeld in de sporten die ik gedaan heb: karate en softball. Skydiven, bungeejumpen, motorrijden, backpacken door Australië en Metallica passen in hetzelfde straatje. Net als Tara ben ik graag op mezelf en weet ik goed wat ik wil.

Diego is zachter, wil anderen niet voor de kop stoten en dat botst regelmatig met zijn eigen wensen en verlangens. Ook dat herken ik in mezelf. 

Wat zijn voor jou de voordelen van een vast duo? En de logische volgende vraag: wat zie je als nadelen?

Na De Toneelclub en De Campus wilde ik niet meer een enkele vrouw in de hoofdrol. Een duo is interessant, omdat de personages zich afzonderlijk van elkaar kunnen ontwikkelen, maar ze moeten zich ook tot elkaar verhouden. Dat levert frictie op, of vriendschap en humor. Het nadeel van een vast duo is dat het ook beperkt. Hun persoonlijkheden staan, die kan ik niet zondermeer veranderen. In drie boeken hebben ze al veel samen meegemaakt, dat heeft invloed op de manier waarop ze in een volgend boek verdergaan.

Na Rio Grande verschijnt er eerst een standalone, een thriller zonder Tara en Diego. Even los van het format dus, en dat is heel bevrijdend. Ik mag blanco beginnen en totaal nieuwe personages verzinnen. Mijn fantasie maakt overuren.

Hoe kan je je thuis afzonderen van je gezin om aan dit boek te kunnen schrijven? Hoe ziet het eruit? Whiteboard? Foto's op muur? Geeltjes?

 Ik schrijf in mijn tuinhuis en daar kan ik me heel goed afsluiten en opgaan in mijn verhaal. Het is een knus huis van hout, maar helaas wel erg koud (ook omdat ik geen held ben met het stoken van een houtkachel). Met een straalkacheltje en een voetenverwarmer lukt het. Op mijn bureau plak ik vellen papier met persoonsbeschrijvingen, een tijdlijn en de hoofdstukindeling. Verder liggen er atlassen en kaarten van de omgeving die ik beschrijf en er staat een waterkoker, want zonder thee gaat het niet. Die plek is mijn domein, ik ben er vijf dagen in de week en dat vind ik heerlijk. Als ik daar zit, vliegt de tijd.

Je covers roepen vakantiegevoel op en het beeld van een echte vrouwenthriller. Tevreden over dat beeld? Waren motorrijders voorop te afschrikwekkend geworden?

 Een aantrekkelijke cover is heel belangrijk. Tussen al die honderden boeken in een boekwinkel moet je opvallen, onderscheidend én herkenbaar zijn. Ik ben blij met de covers van mijn Tara & Diego-reeks. Wie niet beter weet, ziet misschien niet direct een thriller, maar dat wordt door de ondertitels (zoals One happy island, maar nu even niet..) en door de achterflap al snel duidelijk. Motorrijders passen minder goed in de lijn die de ontwerper nu heeft uitgezet. Soms komen er wel tien covers voorbij voordat we een keuze maken, dat gebeurt altijd in overleg.

Je hebt je helemaal op het schrijven gestort. Mis je je baan eigenlijk? Wat deed je voor werk?

 Ja! En nee! Haha. Ik werkte als communicatieadviseur en woordvoerder bij een gemeente en dat was prima, vooral door de fijne collega’s en inspirerende werkomgeving. Maar ik heb het nog geen minuut gemist. Ik had het gevoel dat ik twee dingen half deed: 50% de gemeente en 50% schrijven. Mijn passie ligt bij het schrijven. Als ik daar echt iets van wil maken, moet het 100% van mijn aandacht krijgen. Die knoop heb ik 1,5 jaar geleden doorgehakt en daar ben ik nog steeds blij om.

Hoeveel delen is het plan? Al enig idee waar deel 4 gaat plaatsvinden? Ben je al bezig?

 Er is geen plan, behalve dat het een ‘serie’ wordt. De uitgever heeft gelukkig alle vertrouwen en steunt me volledig, dus voorlopig kan ik zeker vooruit met Tara en Diego. Het vierde verhaal over die twee zal spelen op Hawaï. Daar ga ik dit najaar naartoe (woohoo!) om een Writers Conference bij te wonen en ik mag er ook een woordje doen. De kans kwam voorbij en die heb ik meteen gegrepen; wie wil er niet naar Hawaï? Prachtig eiland om van de zon en de natuur te genieten én een uitgelezen kans om research te doen: twee vliegen in een klap. Maar zoals gezegd, eerst de standalone af, die verschijnt in oktober. En dan verder met mijn duo op Hawaï. Mij hoor je niet klagen!