De
achterflap
Vroeg in de ochtend wordt het lichaam van een vrouw gevonden. Ze
ligt half op de autoweg en het lijkt een tragisch ongeluk. Als Helen Grace op
de plaats des onheils arriveert is het voor haar meteen duidelijk dat het om
een koelbloedige moord gaat. Maar waarom deze vrouw – een liefhebbende
echtgenote en zorgzame moeder – het slachtoffer is, is een raadsel.
Niet veel later wordt er in het winkelcentrum een apotheker
gedood, terwijl hij nog klanten in zijn zaak had. Waarom worden er getuigen
levend achtergelaten door de moordenaar? Helen moet al haar kennis van het
misdadige brein in de strijd gooien, wil ze achter de identiteit van de dader
komen voordat er nog een slachtoffer valt. En als ze zelf het volgende doelwit
lijkt, wordt de zaak alleen maar persoonlijker…
De cover
Een grijze cover met Margrieten. De titel staat in paarse
letters op de cover.
De ondertitel staat in kleinere letters in het zwart onderdaan. ‘De
wraak van een gekwetste vrouw zal genadeloos zijn…’
Mijn menig
De cover is zoals we hem kennen in de Helen Grace- serie. Het
voordeel daarvan is dat je in de winkel meteen weet waar je mee te maken hebt.
Het nadeel is, dat de covers zoveel op elkaar lijken dat het ook wat verwarrend
wordt. Leg je ze allemaal naast elkaar dan kom je er waarschijnlijk nog wel
uit. Maar los van elkaar wordt het lastiger.
Zowel de cover als ook de titel passen totaal niet bij het
verhaal. Sterker nog, in het boek wordt zelfs het kinderrijmpje ‘Iene miene
mutte’ gebruikt, maar die titel was al vergeven aan een eerder boek. Ik kan me
dan ook niet aan de indruk onttrekken dat de titel slechts gekozen is voor de
herkenbaarheid van de serie in plaats van dat er echt is nagedacht over een
titel die bij het verhaal past. De ondertitel past dan weer wel.
Het verhaal
Helen Grace wordt weer voor een zware taak gesteld. In een dag
tijd lijken de lijken uit de lucht te vallen en de race tegen de klok, om nog
meer bloedvergieten te voorkomen, is al snel begonnen.
Deze keer echter hangt ook het verleden van Helen als een molensteen
om haar nek en ze twijfelt regelmatig aan haar vakkundigheid. Haar team lijkt
haar dit te vergeven al zorgt Helens gedrag bij Charlie met regelmaat voor
opgetrokken wenkbrauwen. Voor brigadier Joanne lijkt de nukkigheid van Grace
zelfs een druppel.
Als op een autoweg het lichaam van een vrouw wordt gevonden is
dat het begin van een kat en muisspel met de dader. Wanneer dan ook nog een
apotheker dood in zijn zaak wordt aangetroffen lijkt het spel in het voordeel
van de dader te zijn.
Toch wordt al snel duidelijk wie verantwoordelijk is voor de
slachtpartijen maar dit is geenszins de garantie dat de dader ook gepakt wordt.
Helen Grace zet alles op alles zetten om de dader een stap voor te zijn maar
dit gaat niet zonder slag of stoot.
In 126 korte hoofdstukken leest het verhaal makkelijk weg.
Mijn mening
Opnieuw weet Arlidge een echte “Helen Grace” neer te
zetten. Hoewel dit het zevende deel van de serie is kun je het boek goed lezen
zonder dat je de andere delen gelezen hebt. Ik heb ze ook nog niet allemaal
gelezen. Hier en daar wordt er terugverwezen naar eerdere boeken maar het bevat
daarover geen grote spoilers, al vind ik het soms wat irritant dat sommige
gebeurtenissen waarnaar terugverwezen wordt, voor mij niet helemaal duidelijk
zijn. Prima natuurlijk, anders hoef ik de andere boeken niet meer te lezen,
maar voor mij zou dit wel een reden zijn om de goede volgorde aan te houden.
Hoewel je al snel doorhebt wie de dader is, en je dus eigenlijk
niets meer hoeft op te lossen, blijf ik wel met spanning lezen. Arlidge lukt
het om me deelgenoot te laten zijn van haar team en dat is voelbaar.
Sommige ontwikkelingen zijn wel erg voorspelbaar. Van sommige is
dit niet erg en zou het me meer gestoort hebben als ze dan toch niet zouden
gebeuren. Het plot echter, had voor mij een stuk verrassender gemogen. Nu zie
je het van ver aankomen en is het ook nog eens een dertien in een dozijn einde.
Dat is jammer.
Wat ik leuk aan het verhaal vind is dat er, stiekem tussen de
regels door, een actueel thema wordt behandeld. Hierdoor is de dader niet
alleen een slecht persoon maar kan ik ook empathie voelen.
Is het zevende deel van deze serie een mustread? Dat ligt eraan.
Gewoon algemeen gezien niet, het is geen vijf kraaien.
Maar ben je fan van Helen Grace dan zou ik hem zeker lezen.
Spanning 4
Schrijfstijl 3
Originaliteit 4
Plot 2
Jammer van het plot. Daarom helaas maar 3 kraaien. Al is 3
kraaien natuurlijk nog gewoon een prima boek.
Baukje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten