Erfenis van de botten van Dolores Redendo

De erfenis van de botten is het tweede deel in de Baztan-trilogie. Het omslag staat in het verlengde van het eerste deel met dezelfde donkere sombere tinten, nu met de afbeelding van een man, die schuin achterom kijkt met een pistool in zijn hand.

De personages, die we in het eerste deel, De beschermengel, hebben leren kennen, komen nu weer terug en je leert ze steeds beter kennen. Je raakt steeds meer betrokken bij de familie Salazar.

Inspecteur Amaia Salazar is net terug van zwangerschapsverlof. Het weer aan het werk gaan vind ze moeilijk. Zo is ze het ene moment de kersverse liefhebbende moeder en het volgende moment een harde inspecteur. En dat is een combinatie die ze soms lastig vind en ook waardoor ik haar soms gevoelloos vind overkomen.

Salazar arresteert een man voor moord en een jaar later, net voor de rechtszitting in het gerechtsgebouw, pleegt hij zelfmoord in een van de toiletten. Hij laat een cryptisch briefje achter met enkel het woord ‘Tarttalo’.

Tarttallo, is een mythisch figuur, een cycloop met één oog die schapen eet, hij komt ook voor in de Baskische mythologie.

Amaia gaat op onderzoek uit en dan blijkt dat hij nog veel meer op zijn kerfstok had evenals andere daders die dezelfde mythische boodschap achterlieten.

Waarom missen alle vermoorde vrouwen een arm? En waarom plegen alle moordenaars daarna zelfmoord? En wat heeft Tarttallo hiermee te maken?

Tot haar schrik blijkt de moordenaar het op haar persoonlijk gemunt te hebben. Het spoor voert terug naar haar verleden en haar moeder die ze lang niet heeft gezien.

De inspecteur blijft met vragen rondlopen waarop ze antwoorden hoopt te vinden en gaandeweg raakt ze persoonlijk en emotioneel steeds meer bij de zelfmoorden in deze zaak betrokken. Naarmate ze dichter bij de waarheid komt betekent dit een steeds groter gevaar voor iemand uit haar directe omgeving.

Dit tweede deel van de Baztan-trilogie bevat geheimzinnigheid, oude rituelen en afrekeningen met het verleden. Het is leuker om de trilogie in de juiste volgorde te lezen, maar ook los is het verhaal goed te volgen.

De sfeer is in dit boek raadselachtig. Alle gebeurtenissen lijken wel te maken hebben met mythes, kaarten en ander bijgeloof. Wat is nog waarheid en wat niet meer? Als lezer ga je daarin mee.

Het tempo ligt laag in het boek, en daar moet je als lezer wel van houden. Je kan dit boek niet snel ‘even tussendoor’ lezen.

Jantine