Als ik doodga voor ik opsta van Emily Koch

“Wat heb je me gegeven? Morfine? Leidde hij me naar de uitgang”?

Iedereen denkt dat Alex in coma ligt en nooit meer wakker zal worden. Maar hij hoort alles wat er rondom zijn ziekenhuisbed wordt gezegd. Hij hoort dat er op zijn vriendin wordt ingepraat - ze moet hem vergeten en verder leven. Hij hoort zijn familieleden opperen dat een milde dood misschien het beste is. En dan hoort hij dat zijn noodlottige ongeluk misschien helemaal geen ongeluk was.
Alex duikt in zijn herinneringen en pijnigt zijn hersenen om te ontdekken wie de moordaanslag heeft gepleegd. Vanuit de gevangenis van zijn eigen lichaam moet hij het antwoord vinden voordat zijn behandeling wordt stopgezet, en voordat er nieuwe slachtoffers vallen. Want Alex is niet het enige doelwit...
In dit beklemmende, uiterst originele debuut schetst Emily Koch een onvergetelijke verteller die vecht tegen zijn eigen machteloosheid en tegen de tijd die wegtikt. De lezer wordt meegesleurd in een verhaal vol subtiliteit, verwarring, frustratie en bovenal spanning.

Toen ik de achterflap las, was ik een beetje in de verwarring. Hoe kan een boek over een comapatiënt nu spannend zijn?

Toen ik eenmaal begon met lezen werd mij al snel duidelijk dat dit niet zomaar een boek zal zijn. Tijdens de 315 bladzijdes heb ik gelachen, gesnuift, gehumd, ge- nee-t maar ook gehuild. Jawel, deze dame heeft lopen huilen bij een boek. Iets wat niet snel voorkomt bij mij!

Nu, ruim 3 uur later, zit het boek nog in mijn hoofd. Vooral de “wat als?” vraag speelt mij door mijn hoofd. Wat als ik nu in een coma beland of mijn vriend. Wil ik dan ook dat mijn verhaal zo eindigt? Wat als het verhaal nu een ander eind had gekregen? Was het dan nog zo mooi en ontroerend?

Ik heb me echt op het eind moeten herpakken want ik kon door de tranen de zinnen niet meer lezen en terwijl ( hoe toepasselijk) Onerepublic met “Secrets” door de radio klinkt, sluit ik het boek af. Echt...wauw...wauwediewauw! Deze blijft nog wel een nadenderen.

Het verhaal gaat dus over Alex die vastzit in zijn lichaam omdat ie in coma ligt. Het verhaal is zo goed geschreven dat je je ook echt als Alex waant. Alles wat hij hoort, wat hij voelt en wat hij zo graag wilt. Op een gegeven moment probeert hij zijn pink te bewegen om maar de aandacht te trekken. Je leest niet alleen zijn frustratie, maar je voelt het ook! Heel knap gedaan. Je voelt ook de liefde tussen hem en Bea (Beatries) . Maar ook de twijfel, haat en het wantrouwen tussen die 2.

De kaft is ook erg mooi. 2 Voeten die boven een afgrond staan met daarin mist. Het laat precies zien waar het in dit boek om draait.

Komt dit boek bij mij in de boekenkast?: Absoluut!

Hoop ik meer van deze auteur te lezen: Absoluut!!!

Zal ik dit boek aanraden aan anderen: Echt wel!

Dit boek verdient van mij 4 hele dikke kraaien!!!!

Tamara