zondag 25 maart 2018

De vrouw in het raam van A.J. Finn



 “ Mammie, had ze gefluisterd toen ze haar op de brancard legden, haar kleine lijfje in een deken gehuld.”

Anna fox woont alleen, verlaat haar huis in New York bijna nooit en werkt online als psycholoog. Ze drinkt de hele dag door, ze kijkt oude films en bespioneerd haar nieuwe buren. Op een nacht denkt Anna te zien hoe de buurvrouw wordt vermoord. Ze belt de politie, maar vinden geen enkel bewijs. De twijfel slaat meteen toe: heeft ze het wel goed gezien? Wat is waar? Wat is verzonnen? Dreigt er gevaar? Niets is wat het lijkt in deze verslavende en volkomen onvoorspelbare psychologische thriller die doet denken aan het beste van Alfred Hitchcock.

Dit boek heb ik met een zucht dichtgeklapt, niet omdat ik totaal overdonderd was maar meer omdat ik even niet zo goed wist wat ik nu met het verhaal aanmoest. Het boek gaat dus over Anna, die lekker de hele dag van haar Merlot drinkt en flinke dosis pillen naar binnen werkt. Je krijgt al snel in de gaten dat Anna eenzaam is. Haar man en kind wonen niet meer thuis en door haar pleinvrees komt ze niet buiten en draait haar wereld ( en het verhaal) voornamelijk binnenshuis af. Tijdens het lezen kreeg ik niet echt het “wauw”gevoel en begon me al snel een beetje te vervelen. Het boek lijkt zo te zijn geschreven dat er meteen een film gemaakt van kan worden. De dialogen zijn voorspelbaar en bovenal een hoog “ken ik al” gehalte. Vrij snel werd voor mij duidelijk wat er precies aan de hand is met Anna, haar man en dochter en wat er bij de buren afspeelt. Heel jammer, want het was best een leuke opzet. De karakters zijn wel goed uitgewerkt waardoor je een duidelijk beeld krijgt van wie wat doet.
De vertaling had iets beter gekund, met name sommige woordkeuzes. De amerikanen zijn dol op het woordje ma'am. Hier wordt het letterlijk vertaald naar : m'vrouw. Ook de woordkeuzes als “donkerte , houen, en alsof ik een douw heb gekregen” hadden ook iets beter gekund.
De kaft is wel grappig, het ziet eruit als geknakte luxaflex maar in het hele boek komt geen luxaflex voor.
Voor mij was dit boek geen hoogstandje en ik vraag me ook steeds meer af of de bekende auteurs daadwerkelijk het boek lezen voordat hun namen genoemd worden op de achterkant. Volgens Stephen King was het onmogelijk weg te leggen ( eerder op te pakken naar mijn mening) en Tess Gerritsen las het ademloos uit ( ik heb er 4 dagen over gedaan.)

Jammer vind ik wel dat de reden van Anna's agorafobie zwakjes wordt uitgelegd in het boek. Juist daarin had veel spanning gekund. Toen dat stuk werd verteld, zat ik meteen volledig in het boek, het werd mooi, duidelijk en vol emotie geschreven. Juist de stukken van Anna in huis kan je vluchtig lezen zonder iets te missen.

Komt dit boek bij mij in de kast?: Nee
Hoop ik meer van deze auteur te mogen lezen?: twijfelende nee.
Raad ik dit boek aan aan anderen?:  Nee, niet heel snel.

Ik geef dit boek 3 kraaien. Voor mij zit het een beetje tussen onvoldoende en voldoende in.

Tamara



Geen opmerkingen:

Een reactie posten