Anna fox woont alleen, verlaat haar huis in New York bijna
nooit en werkt online als psycholoog. Ze drinkt de hele dag door, ze kijkt oude
films en bespioneerd haar nieuwe buren. Op een nacht denkt Anna te zien hoe de
buurvrouw wordt vermoord. Ze belt de politie, maar vinden geen enkel bewijs. De
twijfel slaat meteen toe: heeft ze het wel goed gezien? Wat is waar? Wat is
verzonnen? Dreigt er gevaar? Niets is wat het lijkt in deze verslavende en
volkomen onvoorspelbare psychologische thriller die doet denken aan het beste
van Alfred Hitchcock.
Dit boek heb ik met een zucht dichtgeklapt, niet omdat ik
totaal overdonderd was maar meer omdat ik even niet zo goed wist wat ik nu met
het verhaal aanmoest. Het boek gaat dus over Anna, die lekker de hele dag van
haar Merlot drinkt en flinke dosis pillen naar binnen werkt. Je krijgt al snel
in de gaten dat Anna eenzaam is. Haar man en kind wonen niet meer thuis en door
haar pleinvrees komt ze niet buiten en draait haar wereld ( en het verhaal)
voornamelijk binnenshuis af. Tijdens het lezen kreeg ik niet echt het
“wauw”gevoel en begon me al snel een beetje te vervelen. Het boek lijkt zo te
zijn geschreven dat er meteen een film gemaakt van kan worden. De dialogen zijn
voorspelbaar en bovenal een hoog “ken ik al” gehalte. Vrij snel werd voor mij
duidelijk wat er precies aan de hand is met Anna, haar man en dochter en wat er
bij de buren afspeelt. Heel jammer, want het was best een leuke opzet. De
karakters zijn wel goed uitgewerkt waardoor je een duidelijk beeld krijgt van
wie wat doet.
De vertaling had iets beter gekund, met name sommige
woordkeuzes. De amerikanen zijn dol op het woordje ma'am. Hier wordt het
letterlijk vertaald naar : m'vrouw. Ook de woordkeuzes als “donkerte , houen,
en alsof ik een douw heb gekregen” hadden ook iets beter gekund.
De kaft is wel grappig, het ziet eruit als geknakte luxaflex
maar in het hele boek komt geen luxaflex voor.
Voor mij was dit boek geen hoogstandje en ik vraag me ook
steeds meer af of de bekende auteurs daadwerkelijk het boek lezen voordat hun
namen genoemd worden op de achterkant. Volgens Stephen King was het onmogelijk
weg te leggen ( eerder op te pakken naar mijn mening) en Tess Gerritsen las het
ademloos uit ( ik heb er 4 dagen over gedaan.)
Jammer vind ik wel dat de reden van Anna's agorafobie zwakjes
wordt uitgelegd in het boek. Juist daarin had veel spanning gekund. Toen dat
stuk werd verteld, zat ik meteen volledig in het boek, het werd mooi, duidelijk
en vol emotie geschreven. Juist de stukken van Anna in huis kan je vluchtig
lezen zonder iets te missen.
Komt dit boek bij mij in de kast?: Nee
Hoop ik meer van deze auteur te mogen lezen?: twijfelende
nee.
Raad ik dit boek aan aan anderen?: Nee, niet heel snel.
Ik geef dit boek 3 kraaien. Voor mij zit het een beetje
tussen onvoldoende en voldoende in.
Tamara
Geen opmerkingen:
Een reactie posten