Titel : Niemand die me zietAuteur : Simone Grimberg
Uitgave : juni 2017 (heruitgave)
Uitgeverij: Lima books
Samenvatting
De jonge rechercheur Inge de Wit crosst met mountaibike door het bos, als ze opeens dieper in het bos in een dekentje een baby vindt. Ze gaat zo snel mogelijk met de baby onder haar kleding naar het ziekenhuis. Daar ontmoet ze de ervaren rechercheur Liesbeth Ligthart, die haar mee laat draaien met deze zaak. Daarnaast volgt al spoedig een nieuwe zaak die naast de zaak van de baby loopt: op de telefoon van een pedofiel duikt een foto op van Sophie. Het meisje van 16 is verdwenen en er lijkt zich een beerput te openen van loverboys, kinderhandel en pedofielen.
Het rechercheduo Liesbeth en Inge is wat wel cliche bedacht , want een oudere ervaren rechercheur en een onbevangen jonkie. Als extraatje is bedacht dat Inge veelvuldig op haar gevoel afgaat. Niks mis met een cliche trouwens. Het gegeven van een ervaren en groentje werkt al lang en ook in dit verhaal zorgt het voor leuke confrontaties.De impulsivitiet van Inge zorgt wel voor problemen maar wordt vanzelfsprekend in goede banden geleid.
Het boek start mooi met een van de vele schuingedrukte tussenhoofdstukjes met iemand die aan haar overleden oma denkt en haar gruwelijk mist. Deze oma zorgt er voor dat diegene het vol houdt. Wat ze precies volhoudt, blijkt in de loop van het verhaal. Deze stukken vanuit het slachtoffer beschreven zorgen voor een extra laag van spanning. Je wilt namelijk weten wat er toch aan de hand is. Iets moois zal het niet zijn.
Altijd verstandig is om een boek op te delen in kortere hoofdstukken en dat deed Grimberg dan ook: 37 kleinere hoofdstukken die fijn en prettig weglezen. Al is het verhaal wat tot je komt af en toe triest en smerig. De korte hoofdstukken zorgen voor de werking dat je na een hoofdstuk denkt van ik pak er nog een. Zo ben je snel 5 stuks weer verder.
Sowieso zorgt Grimbergs schrijfstijl voor een willen doorlezen.
Wat mij goed beviel in dit verhaal is de geloofwaardigheid hoe meiden in de macht van een loverboy komen. Of zoals ik een echte rechercheur al eens hoorde zeggen: loverboy? gewoon ordinaire pooiers zijn het. Lang zelf werkend in de gedwongen hulpverlening, kreeg ik zeer regelmatig met meiden te maken die met dit soort zaken te maken hadden gehad. Ook de Sophie uit dit verhaal wordt thuis niet gehoord en voelt zich onbegrepen. De ideale situatie voor een loverboy een meisje in te palmen. Veel aandacht, complimenten, kadootjes en dan losweken van familie en vrienden. Als iemand zich ongezien voelt en zoals daarmee de titel verklaard is, staat hij of zij open voor nepwarmte. Grimberg legt zelf uit zeer uitgebreid met een rechercheur gesproken te hebben en dat merk je in het verhaal. Duidelijk is de schrijver van dit verhaal iemand die zich verdiept heeft.
De karakters van de twee rechercheurs en het slachtoffer van de schuin gedrukte gedeeltes zijn goed uitgewerkt. Inge kan wat irritatie oproepen met haar gevoelsgedrag bij sommige lezers die niet veel met het anders zijn en voelen zullen hebben. Maar in een boek met een verhaal wat verdrietig en schokkend is, leidt deze Inge met haar bijzondere gave wel even af om op adem te komen. Dat Grimberg zo schrijft dat je in de loop van het verhaal gaat nagelbijten of het wel goed gaat komen, is een kwaliteit die niet iedereen heeft.
Het boek eindigt in een climax van het plot welk zorgt dat het verhaal tot een zeer bevredigend mooi einde komt. Tenminste als je niet een lezer ben, die wil dat alles keurig afgerond is. Grimberg laat ruimte over voor een eventueel vervolg, maar eerder lijkt zij een einde te hebben gemaakt, wara je makkelijk zelf kan invullen hoe verder.
Dit debuut smaakt naar meer. Kom maar op met je tweede boek!
plot 4
spanning 4
schrijfstijl 4
psychologie 3,5
originaliteit 3,5
4 sterren dus voor Niemand die me ziet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten